Οικοδόμος / Άθλιος αντικομμουνισμός με…στιλ και «φαντασία»…

Από τη μια το… all time classic (κάπως σαν το νεσκαφέ) «επιχείρημα»  «που είναι το ΚΚΕ;», που όπως και να το κάνουμε αποκτά άλλη «χάρη» όταν βγαίνει από τα χείλη στελεχών του «κορμού» της «κυβέρνησης της Αριστεράς», και από την άλλη oι άθλιες συκοφαντίες με τη μορφή «υπονοουμένων», βγαλμένες από τις μουχλιασμένες ντουλάπες των πιο σκοτεινών κρατικών και παρακρατικών επιτελείων.

Οικοδόμος: Αναγκαίο αντιΚΚΕ παραλήρημα...

Καταθέτοντας τα πιο «αξιόπιστα» σε αυτές τις περιπτώσεις διαπιστευτήρια, που δεν είναι άλλα από τον αντικομμουνισμό και την αντιΚΚΕ λάσπη, η βουλευτής  Θεοδώρα Τζάκρη, που εκλέχτηκε με το ΠΑΣΟΚ, κάνει θεαματικό μπάσιμο στην παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ, σηματοδοτώντας τη νέα μετα-ΠΑΣΟΚ εποχή της με ένα ―αναγκαίο για τα καλορίζικα― αντιΚΚΕ παραλήρημα.

Οικοδόμος: «Ήταν ΚΚΕ, αλλά χωρίς να μισεί τους άλλους αριστερούς»…

Ο τίτλος της ανάρτησης μου ήρθε στο μυαλό διαβάζοντας άρθρο που αναπαράγεται στο διαδίκτυο και φέρει τον βαρύγδουπο τίτλο «Οι (ακρο)δεξιοί κι οι αντι-σύριζα κομμουνιστές της Βουλής».  Η φράση ξεχώριζε όπως η μύγα στο γάλα σε κείμενο «αριστερού» δημοσιολογούντα, και με αυτήν ―υποτίθεται ότι― «τιμούσε» κομμουνιστή μπλόγκερ που είχε φύγει από τη ζωή εκείνες τις μέρες.

Οικοδόμος: Για τους πρώην συντρόφους

Τα έχουμε ξαναγράψει και ξαναπεί. Και θα λέμε και θα γράφουμε ξανά και ξανά, όπως φαίνεται, για όσο χρειαστεί. Γιατί δεν μας αφήνουν οι ίδιοι. Αν και είναι μονότονα προβλέψιμος ο  τρόπος που σήμερα επιτίθενται στο κόμμα που κάποτε τους τίμησε να τους δεχτεί ως μέλη του, τα χτυπήματά τους αποχτούν με το χρόνο «ποιοτικότερα» χαρακτηριστικά. Και όσο οι ανάγκες της άρχουσας τάξης για στηρίγματα στο πολιτικό προσωπικό που θα διαιωνίζουν την κυριαρχία της  θα αυξάνονται, τόσο θα αυξάνεται και η ένταση στις επιθέσεις των «πρώην» και τα χτυπήματά τους θα γίνονται όλο και πιο πονηρά, πιο ύπουλα και πιο βρώμικα. Λες και βάλθηκαν να ξεσκίσουν τις ίδιες τις σάρκες τους έτσι που προσπαθούν να φανούν και ―κυρίως αυτό― να γίνουν χρήσιμοι σε αυτή τη διαδικασία της αναμόρφωσης του πολιτικού σκηνικού που συντελείται στις μέρες μας.

Οικοδόμος: Ο ξυλοδαρμός του Μαραντζίδη και η υπεράσπιση της «διαφορετικής άποψης» από τους εργολάβους του αντικομμουνισμού

Τι κάνει «νιάου» στα κεραμίδια; Τι ακολουθεί ―με μαθηματική ακρίβεια― τα «περιστατικά βίας» και τις «τρομοκρατικές ενέργειες»; Άθλια αντιλαϊκή προπαγάνδα από τα ΜΜΕ, συκοφάντηση των ταξικών αγώνων, καταπάτηση δημοκρατικών ελευθεριών και εργατικών δικαιωμάτων, ακόμα περισσότερη κρατική καταστολή.

Οικοδόμος: «Δεν έχουμε κομμουνιστικό καθεστώς για να είμαστε αναγκασμένοι να δώσουμε δουλειά και ένα πιάτο φαΐ στον κόσμο…» (Μια από τις 9 αλήθειες του κυβερνητικού βουλευτή Τρικάλων)

«Είναι άδικο ό,τι συμβαίνει στην ελληνική κοινωνία να τα ρίχνουμε στην κυβέρνηση…» (εμείς απλά  τη δουλειά μας κάνουμε, υπάλληλοι είμαστε. Να ζητήσετε το λόγο από τη Μέρκελ, το ΔΝΤ, τους βιομήχανους, τους εφοπλιστές, τους τραπεζίτες, τους εργολάβους). «Δεν υπάρχει περίπτωση ποτέ η κυβέρνηση στην Αθήνα να λύσει το πρόβλημα μιας οικογένειας που μένει στην επαρχία» (μη ζητάτε να σας φέρουμε το μαγκάλι στο σπίτι). «Οι βουλευτές δεν πλησιάζουν τον πρωθυπουργό για αυτό και ο κόσμος εκλέγει την τοπική αυτοδιοίκηση.» (Σκεφτείτε πολύ σοβαρά τι σόι δημάρχους θα ψηφίσετε στις εκλογές).

Οικοδόμος: «Πωπω… πώς καταντήσαμε. Ούτε το όνομα του γ.γ. του ΚΚΕ να μην ξέρουμε…»

Ο ξεπεσμένος και θλιβερά μοναχικός σαλτιμπάγκος της κυβέρνησης Σαμαρά, «ξαναχτύπησε». Καταλαβαίνουμε βέβαια πως το σοκ που υπέστη δύσκολα ξεπερνιέται. Από πρωταγωνιστής να βρίσκεσαι ξαφνικά κομπάρσος και μάλιστα στα αζήτητα, δεν είναι λίγο. Θυμίζει κάποιες γεροντοκόρες που δεν γυρίζει κανείς να τις κοιτάξει και με τα χρόνια «κάκιωσαν» και στάζουν δηλητήριο σαν οχιές. Ας αφήσει το ΚΚΕ και τον Γραμματέα του ήσυχους και ας ασχοληθεί με κάτι άλλο, ή ας απολαύσει τώρα στα γεράματα την παχυλή «σύνταξή» του. Αν επιμένει πάντως να αναρωτιέται «πώς καταντήσαμε», του λέμε πως  το καλύτερο σημείο για να το κάνει είναι μπροστά στον καθρέφτη του.

Οικοδόμος: «Άγγλος κομμουνιστής και βουδδιστής δεν εθεώρει την σύζυγόν του ωλοκληρωμένην γυναίκα διότι δεν είχε μαζοχιστικάς συνηθείας» (Μαθήματα αντικομμουνισμού από το παρελθόν)

Μαθήματα αντικομμουνισμού από το παρελθόν. Διαβάστε όμως πρώτα την «είδηση», που δημοσιεύτηκε στην πρώτη σελίδα της εφημερίδας ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, στις 4/5/1963:

Οικοδόμος: Ο Αρης Βελουχιώτης και οι κότες...

"Αλλού τα (αποπροσανατολιστικά) κακαρίσματα κι αλλού γεννάν' οι κότες", λέει ο λαός. Η "Βελουχιωτολογία" των τελευταίων ημερών μας έκανε να θυμηθούμε ένα παλιότερο   κείμενο για τον Άρη, που όμως δεν έχασε ποτέ την επικαιρότητά του. Φροντίζουν γι' αυτό οι διάφορες "κότες" που αχολούνται κατά καιρούς με τον πρωτοκαπετάνιο του ΕΛΑΣ, είτε αριστεροκακαρίζοντας, είτε "τσιμπολογώντας από τον Αθάνατο, χυδαιολογώντας και φτύνοντας"... Ας το καταλάβουν όμως καλά πως δεν τσιμπάνε όλοι με το "θόρυβο". Υπάρχουν και κάποιοι που θα  τους ξεσκεπάζουν και δεν θα τους αφήνουν... πούπουλο, όποτε η αντιπαράθεση θα γίνεται σε επίπεδο  επιχειρημάτων και όχι κρωγμών...

Οικοδόμος: Μικρό απάνθισμα από την «ξύλινη γλώσσα» των στελεχών του ΚΚΕ

«Το ΚΚΕ χρησιμοποιεί ξύλινη γλώσσα». Το διαχρονικό «επιχείρημα» που χρησιμοποιούν οι αντίπαλοι των κομμουνιστών, αλλά, κάποιες φορές, και καλοπροαίρετοι συνομιλητές μας, που όταν όμως τους ζητάμε να μας το κάνουν λιανά… δυσκολεύονται. Σύμφωνα με τα λεξικά «ξύλινη» λέμε την τυποποιημένη γλώσσα, που της λείπει η φυσικότητα, την αναμενόμενη, την στερεότυπη, την προβλέψιμη γλώσσα. Αυτό λοιπόν το τυποποιημένο, το αναμενόμενο, το προβλέψιμο, δηλαδή «ξύλινο»… επιχείρημα, κάποιοι συνεχίζουν ακόμα και σήμερα να το επικαλούνται, απαξιωτικά προς το ΚΚΕ, όταν δεν έχουν πολιτικά επιχειρήματα.

Οικοδόμος: «Μόνο η Σοβιετική Ένωση και ομόλογα καθεστώτα, όπως εκείνο της κομμουνιστικής Αλβανίας και της Βορείου Κορέας, μπορούν να συναγωνιστούν τη μνημονιακή Ελλάδα στην επίθεση εναντίον της ιδιωτικής περιουσίας»…

Τασκένδη – ΕΣΣΔ: Νεόχτιστες πολυκατοικίες στις πολιτείες
των Ελλήνων πολιτικών προσφύγων

"Μόνο η Σοβιετική Ενωση και ομόλογα καθεστώτα, όπως εκείνο της κομμουνιστικής Αλβανίας και της Βορείου Κορέας, μπορούν να συναγωνιστούν τη μνημονιακή Ελλάδα στην επίθεση εναντίον της ιδιωτικής περιουσίας. Η βουλιμία των πιστωτών μας και η εκμετάλλευση των αδυναμιών της ημεδαπής πολιτικής τάξης οδηγούν γοργά τους Έλληνες στην ακτημοσύνη και την εξαθλίωση."

Οικοδόμος: Δάσκαλε που «δίδασκες»...

Στη ζωή δίνουμε εξετάσεις καθημερινά με τις πράξεις μας, και, από τη στιγμή που θα  νιώσουμε πως κάτι υπάρχει μέσα στο κρανίο μας, λογαριασμό, πρώτα απ’ όλα,  στη συνείδησή μας. Αυτά για τους «απλούς» ανθρώπους που η συμπεριφορά τους δεν επηρεάζει παρά έναν πολύ μικρό αριθμό άλλων ανθρώπων γύρω τους. Γι' αυτούς που θέλουν να λέγονται και -κυρίως- να είναι κομμουνιστές οι απαιτήσεις είναι πιο μεγάλες. Τα μέλη του ΚΚΕ είναι η βιτρίνα του κόμματος στην κοινωνία.

Οικοδόμος: Όταν μιλάνε για «εξευτελισμό» οι ξεφτιλισμένοι…

Απ’ την… πολλή «κριτική» ματιά «στο παρελθόν του κομμουνιστικού

 κινήματος», γίνεσαι μέχρι υφυπουργός του συζύγου της κυρίας Δάφνης…

«Το σημερινό ΚΚΕ νομίζει ότι η ελληνική κοινωνία χωρίζεται σε αστούς και εργάτες, στην εργατική λαϊκή οικογένεια και στην αστική οικογένεια. Σε λίγο θα μας ζητήσει να ετοιμαζόμαστε για το βουνό. Δεν χρειάζεται να έχεις διαβάσει Πουλαντζά, αρκεί να κοιτάξεις γύρω σου, για να δεις τη σύνθετη πραγματικότητα στην οποία ζούμε. Αυτές τις αναλύσεις τις είχε εγκαταλείψει ακόμα και η Ακαδημία Επιστημών της ΕΣΣΔ (γι' αυτό και κατέρρευσε, θα μας πουν οι ζηλωτές του κομμουνισμού) (...) Το κακό για τους ζηλωτές του σημερινού ΚΚΕ είναι ότι κανείς δεν τρομάζει μαζί τους. Το χειρότερο είναι ότι τους παίρνουν στην πλάκα.

Οικοδόμος: Το ψέμα έχει κοντά ποδάρια...

Η αντικομμουνιστική υστερία μερίδας –και «αριστερών»- γραφίδων του αστικού τύπου (δεν θα αναφερθούμε σήμερα στην «κριτική» των χρυσαυγιτών, άλλων πολιτικών δυνάμεων, «φιλοΚΚΕ» ιστοσελίδων ή blogs, διάσημων τηλεγελωτοποιών κλπ.) που παρακολουθούμε  να κορυφώνεται (;) λίγο πριν την έναρξη του 19^ου Συνεδρίου του ΚΚΕ δεν έχει προηγούμενο τα τελευταία χρόνια. Ξεκίνησε σαν «κριτική» στις θέσεις της ΚΕ, συνέχισε με την «αντιπαραβολή» τους (στα πλαίσια πάντα της «κριτικής») με τις αποφάσεις προηγούμενων συνεδρίων, εξαπλώθηκε με την σχεδόν υιοθέτηση (!) και υπερπροβολή συγκεκριμένων απόψεων και προτάσεων διαφόρων συντρόφων όπως εκφράστηκαν μέσα από τον δημόσιο προσυνεδριακό διάλογο, εξελίχτηκε σε προσπάθεια «εκμετάλλευσης»  «βαριών» ονομάτων, στελεχών του κόμματος και δημοσιογράφων  του Ριζοσπάστη, για να αποκαλυφτεί τελικά ένας πούρος αντικομμουνισμός με αναφορές σε βυζαντινά σενάρια διαπλοκής στην «ηγετική ομάδα του Περισσού» και πολέμου ανάμεσα  σε αυτήν  και τμήματος της  βάσης ενός ΚΚΕ που αυτοδιαλύεται εν μέσω «εμφύλιας» σύρραξης και σβήνει σιγά σιγά από τον πολιτικό χάρτη. Αντικομμουνισμό που λειτουργεί σαν ένα ακόμα χέρι βοήθειας στις δυσκολίες που αντιμετωπίζει το πολιτικό προσωπικό της άρχουσας τάξης να επιβάλει απόλυτα την πολιτική του στους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα που θα συντηρήσει όσο το δυνατό περισσότερο ένα καπιταλιστικό σύστημα-πτώμα που σαπίζει μέρα με τη μέρα όλο και πιο πολύ.

Δεν ακολουθούν όλοι αυτοί βέβαια απάτητα μονοπάτια. Αυτό απαιτεί ιδιαίτερες ικανότητες (που κάποιοι ίσως δεν διαθέτουν) και εκτός αυτού ενέχει και τον κίνδυνο της εύκολης αποκάλυψης του ρόλου τους. Είναι έμπειροι ως προς την τακτική τους. Προτιμούν την παλιά, δοκιμασμένη συνταγή του «πες πες κάτι θα μείνει». Και παρόλο που παίρνουν τις απαντήσεις τους από τη μεριά των κομμουνιστών (που τους φτύνουν κατάμουτρα και αυτοί νομίζουν πως ψιχαλίζει) , πάντα στο τέλος κάτι μένει. Γιατί αυτές οι απαντήσεις δεν δημοσιεύονται ποτέ στα έντυπά τους και έτσι δύσκολα φτάνουν στους αναγνώστες τους. Και πώς να γίνει αυτό άλλωστε; Τότε θα γκρεμιζόταν το «κύρος» και της γραφίδας και της σελίδας…

Τα όσα έχουν γραφτεί από διάφορους «έγκριτους» δημοσιογράφους, σε «έγκυρα» έντυπα μεγάλης (τηρουμένων των αναλογιών της απήχησης του γραπτού ελληνικού τύπου)  κυκλοφορίας, απαιτεί νηφαλιότητα και κρύα σκέψη για να προσπαθήσει κάποιος  να τα απαριθμήσει (στοιχεία που δεν διαθέτει -επί του παρόντος- ο γράφων). Είναι πάντως κάποιες περιπτώσεις που διαβάζοντας ένα άρθρο δεν μπορείς να αποφύγεις να  αναφωνήσεις «ε, δεν έχουν το θεό τους!».  Όταν  η «κριτική» συστρατεύεται  με την παραπλάνηση του αναγνώστη, το κραυγαλέο ψέμα συμβαδίζει με την παραχάραξη της Ιστορίας, ο αντικομμουνισμός με την προσπάθεια απαξίωσης ενός μεγέθους όπως ο Μπρεχτ, και όλα αυτά γίνονται σούμα σε ένα άρθρο που προδίδει ερασιτεχνισμό, με έκδηλη τη λαχτάρα του γράφοντος να χτυπηθεί το ΚΚΕ, τότε ακόμα και ένας «έγκριτος» συντάκτης όπως ο κύριος Γιώργος Ι. Αλλαμανής μπορεί να την πατήσει και να πιαστεί στα πράσα. Κατά το κοινώς λεγόμενο δηλαδή να γίνει ρεζίλι. Τι έγραψε ο κύριος αυτός σε άρθρο του  με τίτλο ΚΚΕ: Μπρεχτ (στα μέτρα μας) και ξερό ψωμί στην  εφημερίδα «Το ποντίκι»;

Αφού κατηγορεί το ΚΚΕ για... την μονομερή προσήλωσή στον Μπρεχτ και την «ιδεοληπτική αρτηριοσκλήρωση» με την οποία τον αντιμετώπισε στο συνέδριο «που διοργάνωσε πρόσφατα» (!!!) για να τον τιμήσει (θα αναφερθούμε πιο κάτω σε αυτό) «κατηγορεί» και τον ίδιο τον Μπρεχτ επειδή, λέει, επέδειξε «εκκωφαντική σιωπή για τις δίκες της Μόσχας, για το πνίξιμο στο αίμα (619 διαδηλωτές νεκροί) της εργατικής εξέγερσης του 1953 στο ανατολικό Βερολίνο, στον ύμνο που έγραψε για τον θάνατο του αιμοσταγούς «πατερούλη» Στάλιν, στα «αντικαθεστωτικά» του ποιήματα που ουδέποτε τόλμησε να δημοσιεύσει».  Το πιο πιθανό είναι ο αναγνώστης του άρθρου, που δεν είναι σε θέση να γνωρίζει την ιστορική αλήθεια, να πιστέψει τον «έγκυρο» κύριο Αλλαμανή. Ή τουλάχιστον να κλονιστεί η «εμπιστοσύνη» του στον διανοούμενο Μπρεχτ, έτσι όπως τον γνώρισε μέσα από το έργο του και όπως... «έχτισε το μύθο» του... η χρησιμοποίησή του από το ΚΚΕ, κατά πως συμφέρει δηλαδή (σύμφωνα με τον συντάκτη) το κόμμα.

Αν συνέβη μόνο  το δεύτερο, έρχεται ο συντάκτης του άρθρου και με ένα «ατράνταχτο» επιχείρημα γκρεμίζει αυτή την εικόνα του αναγνώστη για τον Μπρεχτ που:  «ενώ διέμενε κατ’ επιλογήν στη Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας, είχε – επίσης κατ’ επιλογήν – ως έδρα για τα οικονομικά του την καπιταλιστική Ελβετία; Ψιλά γράμματα.» Δηλαδή κομμουνιστής ο Μπρεχτ αλλά με «δεξιά» τσέπη. Κάτι σαν το ΚΚΕ... που ενώ από τη μια λέει ότι παλεύει για τα δικαιώματα των εργαζομένων, αφήνει απλήρωτους ή απολύει  τους δικούς του εργαζόμενους… Ο τίτλος του άρθρου… «δικαιώνει» απόλυτα τον συντάκτη του, όμως από την ανάποδη. Όχι μόνο προσπαθεί να τραβήξει τον Μπρεχτ στα δικά του μέτρα, αλλά αν μπορούσε θα τον έκανε λάστιχο για να το πετύχει…και κάποιους –είναι σίγουρο- θα κατάφερνε να ξεγελάσει. Και ούτε περιμένουμε βέβαια να αναδημοσιεύσει την απάντηση του 902.gr που με ευγενικό τρόπο γράφει  πως ο κύριος Αλλαμανής «δεν γνωρίζει και πολλά πράγματα για τον Μπρεχτ» (αλήθεια, πώς είστε τόσο σίγουροι σύντροφοι πως πρόκειται απλά για άγνοια;).

Είναι απορίας άξιο πάντως πως ο εν λόγω συντάκτης  τα «καταφέρνει» με τα  «δύσκολα», αλλά  τα κάνει κυριολεκτικά μούσκεμα με τα απλά νούμερα, δηλαδή τις ημερομηνίες. Γράφει στο πόνημά του: «Κι επειδή ολόκληρη την αλήθεια δεν την αντέχει ποτέ κανείς, αναφέρθηκαν άραγε οι ομιλητές του επιστημονικού συνεδρίου για τον Μπρεχτ που οργάνωσε πρόσφατα το ΚΚΕ…» Να γελάσεις μετά από αυτό; Να «απαντήσεις»; Πώς να του πεις πως το επιστημονικό συνέδριο της ΚΕ του ΚΚΕ για τον Μπρεχτ, στους ομιλητές τους οποίου αναφέρεται, έχει εξαγγελθεί για τις 27-28 Απρίλη και επομένως δεν έχει ακόμη πραγματοποιηθεί; Με ποιον τρόπο να τον ενημερώσεις χωρίς να τον ξυπνήσεις από την αντικομμουνιστική νιρβάνα  πως πιάστηκε στα πράσα;

Αντιγράφω από την απάντηση του 902.gr: «Είναι αλήθεια τόσο ξέχειλη η εμπάθειά του για το ΚΚΕ και τον Μπρεχτ, που δεν μπορεί να περιμένει τουλάχιστον να πραγματοποιηθεί πρώτα το συνέδριο και μετά να δημοσιεύσει το προκατασκευασμένο άρθρο του; Ή μήπως η ακράτητη βιασύνη του να καθυβρίσει προκαταβολικά το ΚΚΕ, δε σχετίζεται μόνο με το συνέδριο για τον Μπρεχτ, αλλά πρώτα απ’ όλα με το 19ο Συνέδριο του Κόμματος, που ξεκινά τις εργασίες του την ερχόμενη εβδομάδα;  Όποια κι αν είναι η αιτία, το θλιβερό αυτό δημοσίευμα δείχνει ότι ο αχαλίνωτος αντικομουνισμός είναι ο ασφαλέστερος δρόμος προς τα πιο άθλια και σκοτεινά καταγώγια της δημοσιογραφίας. Και καλά ο ίδιος. Η εφημερίδα του;»

Και προσθέτω: πώς να αποφύγει κανείς τελικά το συλλογισμό πως πρόκειται για ένα ακόμα από τα τόσα, σαν  προκατασκευασμένα,  αντικομμουνιστικά άρθρα που δημοσιεύονται σωρηδόν τις τελευταίες μέρες (που «βιάστηκε» να περάσει στο τυπογραφείο…); Εκτός και αν στη συγκεκριμένη περίπτωση πρόκειται απλά για μια (αντικομμουνιστική) γκάφα. Ό,τι και αν ισχύει όμως, ένα είναι σίγουρο: το ψέμα έχει κοντά ποδάρια... 

 

[ΑΠΡΙΛΗΣ 2013]

Οικοδόμος: «Στο Ριζοσπάστη τους αφήνουν και μιλάνε λίγο πριν τους αποκεφαλίσουν…» - Σιγά μην έλειπε ο Λάκης… (video)

«Ο Νίκος Μπογιόπουλος, ο οποίος εξέδωσε το βιβλίο αυτό που κάνει τεράστια επιτυχία «Είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε», επειδή το έκανε χωρίς έγκριση (απ’ ότι διάβαζα στην εφημερίδα σήμερα) της κυρίας Παπαρήγα, τον κόψαν και δεν τον στέλνουν πουθενά, «εθνικοποίηση»…στο Ριζοσπάστη βέβαια τους αφήνουν και μιλάνε λίγο πριν τους αποκεφαλίσουν…» κλπ. κλπ.

Νόμιζε κανείς πως θα έλειπε ο γνωστός Λάκης από την «κουκουεδολογία» των τελευταίων ημερών; Πως δε θα έβαζε κι αυτός το λιθαράκι...ή καλύτερα τη λάσπη του…στο  αντικομμουνιστικό σκηνικό που με αξιοζήλευτη μαστοριά τόσοι χτίζουν εν όψει  και του συνεδρίου του ΚΚΕ;

 http://www.youtube.com/watch?v=obVAo1g21Q0&feature=player_embedded

Το βίντεο από το ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ

[ΑΠΡΙΛΗΣ 2013]

«Κάποια στιγμή παιδί μου, θα πρέπει να προσαρμοσθείτε»… (αληθινό περιστατικό)

Το περιστατικό είναι αληθινό. Συνέβη σε σχολική αίθουσα Λυκείου. Οι μαθητές συζητούν για την «κρίση» κατόπιν προτροπής του καθηγητή. Κάποια στιγμή και ενώ ένας μαθητής (ας τον ονομάσουμε «Ω») εκφράζει την άποψή του, πετάγεται ένας συμμαθητής του και απευθυνόμενος στον καθηγητή λέει με περιπαιχτική διάθεση: «Ξέρετε κύριε, ο πατέρας του Ω είναι κομμουνιστής». «Και ο Ω το ίδιο», συμπληρώνει ένας άλλος. Στην τάξη δημιουργείται μια μικρή αναταραχή.

Ο καθηγητής γυρίζει με έκπληξη προς το μέρος του μαθητή Ω και του λέει: «Ώστε έτσι ε;!»

Ο μαθητής χωρίς να χάσει την ψυχραιμία του απαντάει: «Έχω τις δικές μου απόψεις κύριε, δεν θέλω όμως να το συζητήσουμε τώρα.»

Ο καθηγητής τον επιπλήττει με «κομψό» τρόπο: «Ναι, αλλά δεν μπορείτε εσείς να μιλάτε συνεχώς για εξωπραγματικές καταστάσεις, πρέπει να σκέφτεστε και το εφικτό.»

Ο μαθητής βλέποντας γύρω του να διαμορφώνεται αρνητικό κλίμα: «Και ποιο είναι το εφικτό κύριε; Εγώ θέλω  έναν άλλο κόσμο και έχω δικαίωμα να τον ονειρεύομαι. Αλλά σας είπα δεν θέλω να το συζητήσω αυτή τη στιγμή.»

Τότε ο καθηγητής παίρνει ένα πατρικό ύφος και «συμβουλεύει» τον μαθητή του: «Ξέρεις παιδί μου, για το καλό σας, κάποια στιγμή θα πρέπει να προσαρμοσθείτε»…

 

[ΦΛΕΒΑΡΗΣ 2013]

Η (κατά "ΒΗΜΑ") «σοβιετική» Ελλάδα και τα επιτεύγματα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην ΕΣΣΔ

«Όταν σε μία χώρα το ένα τέταρτο των φορολογουμένων πολιτών της απειλείται με κατασχέσεις μισθών, καταθέσεων, αυτοκινήτων και σπιτιών, στην ουσία, απειλείται περίπου το σύνολο της κοινωνίας: μετά τις ανακοινώσεις για τις διαδικασίες των κατασχέσεων το μέγιστο τμήμα των ελληνικών οικογενειών τρέμει πλέον το αύριο. Κι αυτό είναι κάτι που δεν έχει ξανασυμβεί στο δυτικό κόσμο: κάθε θεμελιώδης συνθήκη κοινωνίας δυτικού τύπου στην Ελλάδα πλέον καταργείται.

Είναι πολύ αμφίβολο αν η χώρα θα μπορούσε να «σοβιετοποιηθεί» σε αυτό το βαθμό και με αυτή την επιθετικότητα ακόμα κι αν με κάποιο τρόπο το ΚΚΕ έπαιρνε ξαφνικά την εξουσία: θα ήταν άραγε σε θέση να σβήσει από το χάρτη τόσες επιχειρήσεις, ή, ακόμα περισσότερο, να απειλήσει με τις κατασχέσεις κινητών και ακινήτων που σήμερα απειλούν τόσα εκατομμύρια Ελληνες; Την ίδια στιγμή, δικαίως, οι οπαδοί του σοβιετικού μοντέλου θα επισημάνουν ότι, τουλάχιστον σε αυτά τα καθεστώτα, ένα πιάτο φαί υπήρχε εξασφαλισμένο, όπως και μία στέγη, έστω και σε κακό χάλι: στην Ελλάδα σήμερα, ούτε κι αυτά δεν υπάρχουν πια για όλο και περισσότερους ανθρώπους κάθε μέρα.» (Από άρθρο του  ΒΗΜΑτος με τίτλο ‘Η «σοβιετική» Ελλάδα’. Η συνέχεια εδώ.)

Αυτό το παραμυθάκι πρέπει να πιάνει σε μερίδα των συμπατριωτών μας, αλλιώς τι άλλο να σκεφτεί κανείς; Γιατί το αναπαράγουν συνεχώς τα στελέχη της συγκυβέρνησης και των ομίλων «ενημέρωσης» με τον ίδιο, αμείωτο, ζήλο; Μήπως δεν ξέρουν, μήπως δεν διάβασαν, μήπως δεν άκουσαν ποτέ για την υπεροχή του σοσιαλισμού σε δεκάδες τομείς –και οπωσδήποτε στους πιο σημαντικούς- έναντι του σάπιου συστήματος που τους πληρώνει για να ψεύδονται; Όχι δα!

Ας δούμε λοιπόν ορισμένα στοιχεία, ενδεικτικά, για το επίπεδο ζωής και τις κατακτήσεις των λαών της Σοβιετικής Ένωσης (ΕΣΣΔ), όχι τα τελευταία χρόνια της ζωής της (κάτι που θα ήταν πιο εύκολο) μα τα πρώτα χρόνια της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, την περίοδο 1917-1933. Μια περίοδο που η ΕΣΣΔ, παρά το λυσσαλέο πόλεμο που δεχόταν από εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς,  μεταμορφώθηκε ριζικά και απόβαλε την όψη της καθυστέρησης και του μεσαιωνισμού. Από χώρα αγροτική έγινε χώρα βιομηχανική. Από χώρα της μικρής ατομικής αγροτικής οικονομίας έγινε χώρα της μεγάλης συλλογικής μηχανοποιημένης αγροτικής οικονομίας. Από χώρα της αμάθειας και της αγραμματοσύνης και από χώρα απολίτιστη έγινε χώρα γραμματισμένη και πολιτισμένη.

Για να συμβούν όλα αυτά χρειάστηκε να εξαλειφτούν οι παρασιτικές τάξεις που επέβαλλαν την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Με την εξάλειψή τους, η δουλειά του εργάτη και του αγρότη απαλλάχτηκε από την εκμετάλλευση. Τα εισοδήματα που απομυζούσαν οι εκμεταλλευτές από τη λαϊκή εργασία παρέμεναν στα χέρια των εργαζομένων και χρησιμοποιούνταν, εν μέρει για την επέκταση της παραγωγής και την προσέλκυση στην παραγωγή καινούργιων τμημάτων εργαζομένων, και εν μέρει για την άμεση αύξηση των εισοδημάτων των εργατών και των αγροτών. Εξαφανίστηκε η ανεργία, η μάστιγα της εργατικής τάξης. Αν στις αστικές χώρες εκατομμύρια άνεργοι υπέφεραν από την ανέχεια και τα βάσανα γιατί δεν υπήρχε δουλειά, στην ΕΣΣΔ δεν υπήρχαν εργάτες, που να μην έχουν δουλειά και μεροκάματο.

Με βάση τα παραπάνω, αυτή την περίοδο έχουμε:

   

Αύξηση του εθνικού εισοδήματος από 35 δισεκατομμύρια ρούβλια το 1930, σε 50 δισεκατομμύρια το 1933. Και μια που το ποσοστό των καπιταλιστικών στοιχείων μαζί και των προνομιούχων επιχειρηματιών στο εθνικό εισόδημα είναι σήμερα λιγότερο από 0,5% σχεδόν όλο το εθνικό εισόδημα κατανέμεται ανάμεσα στους εργάτες και τους υπαλλήλους, στους εργαζόμενους αγρότες, στους συνεταιρισμούς και στο κράτος.

   

Αύξηση του μέσου χρονιάτικου μισθού των εργατών της βιομηχανίας από 991 ρούβλια το 1930, σε 1.519 ρούβλια το 1933.

   

Αύξηση του ταμείου των κοινωνικών ασφαλίσεων των εργατών και των υπαλλήλων από 1 δισεκατομμύριο 810 εκατομμύρια ρούβλια το 1930, σε 4 δισεκατομμύρια 610 εκατομμύρια ρούβλια το 1933.

   

Πέρασμα στην 7ωρη εργάσιμη μέρα σ' όλη τη βιομηχανία επιφανείας. (Δεν περιλαμβάνεται η εργασία σε ανθρακωρυχεία, μεταλλεία κλπ.) 

Βοήθεια του κράτους στους αγρότες, με την οργάνωση 2.860 μηχανοτραχτερικών σταθμών, πράγμα που απαίτησε να επενδυθούν 2 δισεκατομμύρια ρούβλια.

   

Βοήθεια του κράτους στους αγρότες με την παροχή πιστώσεων στα κολχόζ, που φτάνουν το 1 δισεκατομμύριο 600 εκατομμύρια ρούβλια.

   

Βοήθεια του κράτους στους αγρότες με την παροχή πιστώσεων σε σπόρο και σε είδη διατροφής, που φτάνουν, στο διάστημα της περιόδου που εξετάζουμε, τα 262 εκατομμύρια πούτια δημητριακά.

   

Βοήθεια του κράτους στους οικονομικά αδύνατους αγρότες με την παροχή φορολογικών και ασφαλιστικών διευκολύνσεων, που το συνολικό ποσό τους φτάνει τα 370 εκατομμύρια ρούβλια.

Οσο για την εκπολιτιστική ανάπτυξη της χώρας, έχουμε:

Εφαρμογή της γενικής υποχρεωτικής δημοτικής εκπαίδευσης σ' όλη την ΕΣΣΔ και ανέβασμα του ποσοστού των εγγραμμάτων από 67% στα τέλη του 1930, σε 90% στα τέλη του 1933.

   

Αύξηση του αριθμού των μαθητών στα σχολεία όλων των βαθμών από 14 εκατομμύρια 358 χιλιάδες το 1929, σε 26 εκατομμύρια 419 χιλιάδες το 1933.(...)

   

Αύξηση του αριθμού των παιδιών της προσχολικής αγωγής από 838 χιλιάδες το 1929, σε 5 εκατομμύρια 917 χιλιάδες το 1933.

   

Αύξηση του αριθμού των ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, γενικών και ειδικών, από 91 το 1914, σε 600 το 1933.

   

Αύξηση του αριθμού των ινστιτούτων για επιστημονικές έρευνες από 400 το 1929, σε 840 το 1933.

   

Αύξηση του αριθμού των λεσχών από 32 χιλιάδες το 1929, σε 54 χιλιάδες το 1953.

   

Αύξηση του αριθμού των κινηματογράφων, των κινηματογραφικών εγκαταστάσεων στις λέσχες και των κινητών κινηματογράφων από 9.800 το 1929, σε 29.200 το 1933. (Τα στοιχεία από το Ριζοσπάστη εδώ).

Μήπως θα τολμούσε να απαντήσει ο αρθρογράφος της φυλλάδας του «συγκροτήματος», που έχει πάρει υπεργολαβία τον αντικομμουνισμό, σε ποιους τομείς από τους παραπάνω μπορεί να είναι σήμερα περήφανη η «ελεύθερη» καπιταλιστική Ελλάδα; Να του απαντήσουμε εμείς αν δυσκολεύεται: σε κανέναν. Δεν υπάρχει ούτε ένας τομέας, εκατό χρόνια περίπου μετά από την περίοδο που γίνεται η αναφορά στην ΕΣΣΔ, που να αναπτύσσεται, εκτός από τους σωρούς κερδών των βιομηχάνων, τραπεζιτών, εφοπλιστών και άλλων κηφήνων. Σε όλους τους άλλους τομείς επικρατεί φωτιά και τσεκούρι και όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι και άλλα λαϊκά στρώματα οδηγούνται καθημερινά στην εξαθλίωση και την  υποδούλωση, μέσω της φτώχειας και της πείνας, της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Να αναφέρουμε ακόμα πως με το πέρασμα του χρόνου, στην ΕΣΣΔ, με τη σκληρή δουλειά του λαού και κάτω από την καθοδήγηση του κομμουνιστικού κόμματος, κατακτήθηκαν δικαιώματα που εμείς εδώ στη δύση απλά τα ονειρευόμασταν.  Εκτός από δουλειά για όλους, υπήρχε δωρεάν στέγαση, δωρεάν παιδεία, δωρεάν υγεία και κοινωνική πρόνοια, δωρεάν παροχές κοινής ωφέλειας, πολιτισμός, συγκοινωνίες και άλλα. Και μια και ο αρθογράφος του ΒΗΜΑτος αναφέρεται στην κατοικία του σοβιετικού πολίτη με τρόπο απαξιωτικό («μία στέγη, έστω και σε κακό χάλι»), να του κάνουμε γνωστό πως αυτό το  «κακό χάλι» περιελάμβανε θέρμανση σε όλη τη διάρκεια του χειμώνα (του σοβιετικού χειμώνα...) με θερμοκρασία 25^ο σταθερή σε όλο το 24ωρο. Μακάρι και τα δικά μας σπίτια (όχι φυσικά του αρθρογράφου, δεν έχει τέτοια ανάγκη αυτός) να είχαν αυτό… το κακό χάλι, που κοντεύουμε να κάψουμε και τα κασώματα για να ζεσταθούμε…

Αυτοί οι καλοπληρωμένοι βολεμένοι κύριοι, που με την πένα τους διαμορφώνουν σε μεγάλο βαθμό την κοινή γνώμη, ξέρουν πολύ καλά τις διαφορές μεταξύ των δυο συστημάτων. Ξέρουν πώς ζούσαν στο σοσιαλισμό οι εργάτες, όπως καλά ξέρουν πως στο σοσιαλισμό θα είχαν... άλλη θέση οι κηφήνες σαν τα αφεντικά τους και φυσικά, οι ίδιοι,  τα τσιράκια τους. Γι’ αυτό προσπαθούν με όλα τα μέσα να συκοφαντήσουν την μεγαλύτερη κατάκτηση της ανθρωπότητας μέχρι σήμερα. Γι’ αυτό προσπαθούν να παραπλανήσουν τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα που δοκιμάζονται, πως πρόκειται για «κρίση» που ευθύνονται οι «κακοί πολιτικοί» και πως με «σωστότερη» διαχείριση μπορεί να ξεπεραστεί. Γι’ αυτό χτυπάνε με λύσσα το ΚΚΕ, που αποκάλυψε από την πρώτη στιγμή τον χαρακτήρα της κρίσης και έδωσε στο λαό την μόνη πραγματικά φιλολαϊκή πρόταση, την ανατροπή του συστήματος την βρωμιάς και της εκμετάλλευσης και το χτίσιμο της σοσιαλιστικής κοινωνίας.

 

[ΦΛΕΒΑΡΗΣ 2013]

Η «Αυγή» πλαστογράφησε ακόμα και τον Ένγκελς!

Θυμάστε εκείνη την αφίσα, που σε μια «φωτοσοπαρισμένη» φωτογραφία  εξαφάνιζε τα σύμβολα του ΚΚΕ, προσπαθώντας να οικειοποιηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ   διαμαρτυρία του κόμματος πάνω στο βράχο της Ακρόπολης; Κάτι που δεν συνέβη μόνο μια φορά για να θεωρηθεί από κάποιους… τυχαίο. Όπως «τυχαίο» δεν μπορεί να χαρακτηριστεί και το ότι  η πλαστογραφία συνήθως αφορούσε  αφίσες για εκδηλώσεις του ΣΥΡΙΖΑ στο εξωτερικό. Σκέφτονταν φαίνεται οι ΣΥΡΙΖΑιοι πως «έξω δεν θα μας πάρουν χαμπάρι»... Βέβαια κάτι ανάλογο συνέβη και «μέσα». Θυμάστε το πρωτοσέλιδο της «Αυγής» την επόμενη μέρα των εκλογών, που είχε μια φωτογραφία με τον μεθυσμένο από τη νίκη Αλέξη να πανηγυρίζει δίπλα από μια κόκκινη σημαία (συνιστώσας του ΣΥΡΙΖΑ) από την οποία η «Αυγή» «αφαίρεσε» το έμβλημά της, που τυγχάνει να είναι… το μισητό σφυροδρέπανο; Γέλασε τότε και το παρδαλό κατσίκι, όμως δεν φαίνεται να ιδρώνει τ’ αυτί τους. Εκεί στο ΣΥΡΙΖΑ και την «Αυγή» τιμούν και τηρούν τις παραδόσεις τους που ξεκινούν δεκαετίες πριν.

Η πλαστογραφία και η οικειοποίηση αγώνων και συμβόλων  των κομμουνιστών, δεν είναι σημερινή τακτική των ΣΥΡΙΖΑίων. Οι πρώτοι διδάξαντες  ήταν οι πολιτικοί τους πρόγονοι, θεματοφύλακες του αναθεωρητισμού, όταν πλαστογραφούσαν τον τιμημένο τίτλο του ΚΚΕ, προσθέτοντάς του εκείνο το κατάπτυστο «εσωτερικού», λες και οι «άλλοι» ήταν του… εξωτερικού. Η εφημερίδα τους, η «Αυγή», δεν θα μπορούσε να μην ακολουθήσει την ίδια πρακτική («όλο και κάποιοι θα τσιμπήσουν»), φτάνοντας στο σημείο να πλαστογραφήσει ακόμα και τον Ένγκελς!

Στον κυριακάτικο Ριζοσπάστη της 13/4/1975, κάτω από τον τίτλο «Η «Αυγή» πλαστογραφεί τον Ένγκελς», δημοσιεύεται επιστολή με την υπογραφή «Ένας αναγνώστης», γραμμένη στις 8 του ίδιου μήνα, που αποκαλύπτει την πλαστογραφία, παραθέτοντας και τα πειστήρια. Την μεταφέρουμε όπως ακριβώς έχει, μαζί με τα σκίτσα και τις λεζάντες της εφημερίδας:

"Η «Αυγή» πλαστογραφεί τον Ένγκελς

Αγαπητέ Ριζοσπάστη,

Η «Αυγή», που προσφέρεται τελευταία με τόσο ζήλο, να πλουτίσει τις αναθεωρητικές γνώσεις των αναγνωστών της, δημοσίευσε την περασμένη Κυριακή μια καρικατούρα φτιαγμένη από Φρ. Ένγκελς, στην οποία, όπως μας βεβαιώνει, απεικονίζεται ο Κ. Μαρξ «να συζητάει με τον Χέγκελ». Να γελάσει ή να εξοργιστεί κανείς μ’ αυτή την ανίερη πλαστογραφία της εφημερίδας των αναθεωρητών;

Το σκίτσο που δημοσιεύεται στην «Αυγή», είναι βέβαια του Ένγκελς αλλά αυτό δεν παριστάνει καθόλου τον Μαρξ. Κύριο πρόσωπο σ’ αυτό είναι ο Άρνολντ Ρούγκε (1803-1880), Γερμανός φιλόλογος, εγελειανός φιλόσοφος και δημοσιολόγος – ριζοσπάστης. Αυτό μας το διευκρινίζει ο ίδιος ο Ένγκελς που σημειώνει ονομαστικά κάτω από τα σκίτσα του, τα πρόσωπα που απεικονίζονται (από τα αριστερά στα δεξιά): Ρούγκε, Μπούλ, Νάουβερ, Μπρούνο Μπάουερ, Βίγκαντ, Ε. Μπάουερ, Στήρνερ, Μάϊεν, δυο άγνωστοι και Κέππεν (που κάθεται). Στον τοίχο, στο κέντρο, είναι μια γκιλοτίνα. Στα αριστερά παριστάνεται ένας σκίουρος (στα γερμανικά EICHHORN, το επίθετο του αντιδραστικού Πρώσσου υπουργού της Παιδείας). Ο Μπρούνο Μπάουερ πατά με το ένα πόδι του στην «Εφημερίδα του Ρήνου» και με τ’ άλλο στον κατάλογο εισφορών υπέρ του δόκτορα Γιάκομπι. Πλάι βρίσκεται ένα φύλλο της «Εφημερίδας της Καϊνξβέργης».

Το ερώτημα όμως είναι: Για ποιο λόγο η «Αυγή» έκοψε από το σκίτσο τα ονόματα που σημειώνει ο ίδιος ο Ένγκελς; Η απάντηση έρχεται από μόνη της: Για να πλαστογραφήσει από κεκτημένη συνήθεια και να παρουσιάσει τον Ρούγκε για Μάρξ! Το ίδιο, όπως παρουσιάζει κάθε είδους αναθεωρητικό σαλταδορισμό για «ζωντανό (μη δογματικό) μαρξισμό».

Το σκίτσο του αυτό, το έφτιαξε ο Ένγκελς το καλοκαίρι του 1842, επηρεασμένος από τις συζητήσεις και τις συγκρούσεις ανάμεσα στα μέλη του ομίλου των «Ελεύθερων» του Βερολίνου, στις οποίες μετείχε κι ο ίδιος, αν και δημοσίευσε τα άρθρα του με ψευδώνυμο («Όσβαλντ») γιατί υπηρετούσε τότε τη θητεία του στο στρατό (πυροβολητής). Άλλωστε, την εποχή εκείνη δεν γνωριζόταν ακόμα με τον Μαρξ, που δεν ήταν τότε στο Βερολίνο. Μαζί του γνωρίστηκε μόνο το Νοέμβρη του 1842 στην Κολωνία, παρά το γεγονός ότι είχε ακούσει πολλά γι’ αυτόν από τους κοινούς φίλους τους –τους αδελφούς Μπάουερ και τον Κέππεν. Το ενδιαφέρον μάλιστα είναι ότι ο Ένγκελς, που έφυγε για την Αγγλία το φθινόπωρο του χρόνου αυτού, ήταν κιόλας συνεπής ματεριαλιστής (αριστερός εγελειανός από το 1841) κι έγινε, πριν από τον Μαρξ, κομμουνιστής επηρεασμένος κατά κάποιο βαθμό από τον Μ. Ες (1812-1872), Γερμανό φιλόλογο και εκπρόσωπο του αποκαλούμενου «αληθινού σοσιαλισμού».

Αλλά και χωρίς να ξέρει κανείς όλες αυτές τις λεπτομέρειες, ποτέ δεν θα μπορούσε να μπερδέψει τη μορφή του νεαρού, 24χρονου τότε Μαρξ, με τη φυσιογνωμία του μεσόκοπου, σαραντάρη και προγάστορα Ρούγκε.

Μόνο η «Αυγή» δεν θα ήταν σε θέση να κάνει τη διάκριση αυτή.

Δεν θέλω να επεκταθώ περισσότερο, σ’ όλη αυτή τη λαθροχειρία της «Αυγής», ούτε και ν’ ασχοληθώ ιδιαίτερα με το ακαταλαβίστικο άρθρο της που συνοδεύει το σκίτσο. Θέλω απλώς να πιστεύω πως αυτό γίνεται δυσνόητο από την κακή μετάφρασή του.

Με σ.χ.

Ένας αναγνώστης

Αθήνα 8 Απρίλη 1975"

Τα σχόλια δικά σας.

 

[ΦΛΕΒΑΡΗΣ 2013]

Προπαγάνδα σαν «Μελωδία»…

Νωρίτερα στον «μουσικό σταθμό» Μελωδία 99.2 η παραγωγός της εκπομπής ανάμεσα στα τραγούδια της είπε να «σχολιάσει» λίγο και την επικαιρότητα:

«Ωραία μέρα σήμερα…έχουμε και την στάση εργασίας στα μέσα μεταφοράς που απεργούν για συμπαράσταση στους ναυτεργάτες…που λένε να κάνουν τώρα επίσχεση εργασίας…που τους περίμενε ο υπουργός στο γραφείο του για διάλογο αλλά δεν πήγαν…που τώρα η κυρία Παπαρήγα είναι στο λιμάνι…μάλιστα…αυτοί εκεί κι εμείς εδώ…και κάθε μέρα να ανοίγει ένα καινούργιο μέτωπο…και όλοι να είμαστε ευχαριστημένοι...».

Στη συνέχεια ενημέρωσε τους ακροατές  πως ο οίκος "φίτς" είπε καλά λόγια για την Ελλάδα και πως «τραβάει το αυτί των ολλανδών» που είναι οι μοναδικοί τώρα που «δεν μας θέλουν». «Αλλά δεν πρόκειται να σας ζαλίσω άλλο με αυτά», τέλειωσε το «σχόλιό» της.

Και πριν ακουστεί το επόμενο τραγούδι, είπε: «Να μην ξεχνάμε πως είναι μαζί μας (χορηγός εννοούσε) η μεγάλη εταιρεία (πολυεθνική απορρυπαντικών), η οποία επέστρεψε στην χώρα μας για την παραγωγή των προϊόντων της και στηρίζει την ελληνική οικογένεια, προσφέροντας μέσω της εκπομπής μας στους τυχερούς που θα τηλεφωνήσουν 60 δωρεάν πλύσεις για το πλυντήριό σας και μπλα μπλα…

Δεν ξέρω αν η κυρία μουσική παραγωγός εργάζεται στον σταθμό ή απλά με την εκπομπή κάνει το χόμπι της. Δεν ξέρω αν πληρώνεται στην ώρα της, αν είναι καιρό απλήρωτη, αν δεν έχει πρόβλημα για αυτό ή αν έχει εισοδήματα και από άλλες πηγές και μπορεί να ζει. Οι ναυτεργάτες πάντως που αποφάσισαν να βγουν στον δρόμο και να «χαλάσουν» την ηλιόλουστη διάθεσή της, δεν το κάνουν από ευχαρίστηση, αλλά γιατί δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς τους μισθούς που το αφεντικό το δικό της και μαζί κι άλλοι εφοπλιστές τους παρακρατούν παράνομα.

Να πω άξιος ο μισθός της; Δεν πρόκειται να την λεκιάσει ο χαρακτηρισμός, με τόσα απορρυπαντικά που διαθέτει ο πολυεθνικός κολοσσός-φιλεύσπλαχνος χορηγός της εκπομπής της και της «ελληνικής οικογένειας». Αν και το πλυντήριο του ομίλου ΣΚΑЇ... δεν έχει ανάγκη τις δωρεάν δόσεις για 60 πλύσεις  (κάτι που δεν ισχύει για πολλούς από τους ακροατές του). Τα καταφέρνει μια χαρά στην πλύση εγκεφάλου των  χιλιάδων ακροατών-τηλεθεατών πελατών του.

Συκοφαντούν τα ραδιοφωνικά και τηλεοπτικά παπαγαλάκια, από την ζεστασιά των στούντιο και των γραφείων τους, τους εργαζόμενους που διεκδικούν ακόμα και το «δικαίωμα» να πληρώνονται όταν δουλεύουν! Χύνουν δηλητήριο στις συνειδήσεις ακόμα και αυτών που (όπως οι ίδιοι λένε) «σιχάθηκαν» την πολιτική και ακούνε  «μουσικό» ραδιόφωνο.

Όμως θα έρθει η ώρα που αυτοί που σήμερα δεν ακούγονται, θα ακουστούν. Και η «φωνή» τους τότε δεν θα ακουστεί σαν μελωδία…

 

[ΦΛΕΒΑΡΗΣ 2013]

Η πρώτη (;) επίθεση στο ΚΚΕ με αφορμή τον 902.gr

Διαβάζοντας τόσα χρόνια άρθρα πρώην μελών και στελεχών του ΚΚΕ, που για διάφορους λόγους εγκατέλειψαν το κόμμα, διαπιστώνω πως τα περισσότερα είναι γραμμένα με χολή αντί για μελάνι. Η πιο πρόσφατη επιβεβαίωση έρχεται από το χτεσινό άρθρο της κυρίας Αγγελικής Κώττη (παλιάς δημοσιογράφου του Ριζοσπάστη και σήμερα με το ΣΥΡΙΖΑ). Κάθε φορά επανέρχεται  στη σκέψη μου ένα ερώτημα που δεν ξέρω αν θα μπορέσω ποτέ να απαντήσω: είναι τυχαίο; Η κυρία Αγγελική Κώττη, με το άρθρο της που επέλεξε να δημοσιεύσει την πρώτη μέρα λειτουργίας του 902.gr , «αμφισβητεί» την εθελοντική προσφορά  μελών και φίλων στο ειδησεογραφικό  πόρταλ του ΚΚΕ και καλεί  την ΕΣΗΕΑ «να μην κλείσει τα μάτια»…

Η απάντηση από το Ριζοσπάστη:

"Τα διαπιστευτήρια του «επαγγελματία»

Με διαπιστευτήριο τα... τόσα «συναπτά έτη» εργασίας στον «Ριζοσπάστη» και την αποχώρησή της -στη διάσπαση του ΚΚΕ με το ΣΥΝ -, η Αγγελική Κώττη ισχυρίζεται ότι «γνωρίζει καλά τι σημαίνει κομματικός Τύπος και τι εθελοντική εργασία»! Από τα όσα αραδιάζει στη συνέχεια είναι φανερό ότι δεν έχει πάρει πρέφα (παρά τα «συναπτά έτη» ή μάλλον και χάρη στα έτη που ακολούθησαν) ούτε τι θα πει κομματικός Τύπος, ούτε τι θα πει εθελοντική προσφορά των μελών του ΚΚΕ προς το Κόμμα τους.

Η κυρία, λοιπόν, με άρθρο της στην ιστοσελίδα της «Συσπείρωσης Δημοσιογράφων» (παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ στην ΕΣΗΕΑ) καλεί την ΕΣΗΕΑ «να μην κλείσει τα μάτια», καθώς «ειδησεογραφία σημαίνει επαγγελματίες δημοσιογράφοι, σε καμία περίπτωση εθελοντές, δηλαδή μη αμειβόμενοι» και χαρακτηρίζει το πόρταλ του ΚΚΕ ως «αντιδεοντολογικό ως προς την "επαγγελματική" λειτουργία του».

Ας το καταλάβουν μια και καλή, και αυτή και άλλοι: Τα μέλη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ προσφέρουν στο Κόμμα τους εθελοντικά και δε θα δώσουν λογαριασμό σε κανέναν. Το ΚΚΕ έχει πλούσια πείρα, που εμπλουτίζεται καθημερινά με την αγωνιστική του δράση, η οποία αποτελεί καρφί στο μάτι όσων θέλησαν ή θέλουν ακόμα να ξεμπερδεύουν μαζί του, όσων ψάχνουν να βρουν κάτι για να προσάψουν στο ΚΚΕ για να συντηρούν συζητήσεις πολύ μακριά από την ουσία που πρέπει να απασχολεί τους εργαζόμενους.

Η Αγγελική Κώττη ας ασχοληθεί, αν το μπορεί, με το ποιοι δημοσιογράφοι παλεύουν για να αναδεικνύεται η αλήθεια και πόσοι «επαγγελματίες» βιάζουν την αλήθεια."

 

[ΝΟΕΜΒΡΗΣ 2012]