Ο
τίτλος της ανάρτησης μου ήρθε στο μυαλό διαβάζοντας άρθρο που αναπαράγεται στο διαδίκτυο και
φέρει τον βαρύγδουπο τίτλο «Οι (ακρο)δεξιοί κι οι αντι-σύριζα κομμουνιστές της
Βουλής». Η φράση ξεχώριζε όπως η μύγα
στο γάλα σε κείμενο «αριστερού» δημοσιολογούντα, και
με αυτήν ―υποτίθεται ότι― «τιμούσε» κομμουνιστή μπλόγκερ που είχε φύγει από τη
ζωή εκείνες τις μέρες.
Η
λογική που διέπει και τις δυο περιπτώσεις είναι η ίδια: Όποιος δεν συμφωνεί με
τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, ταυτίζεται με τους αντιπάλους του ΣΥΡΙΖΑ. Στην προκειμένη
περίπτωση το ΚΚΕ «ταυτίζεται» με την συγκυβέρνηση. Τώρα, το κατά πόσο κόμματα
της συγκυβέρνησης και ΣΥΡΙΖΑ είναι στην
ουσία (όσον αφορά στις πολιτικές που ακολουθούν ή διακηρύσσουν και είναι –και
των δυο- πολιτικές διαχείρισης του ίδιου συστήματος) «αντίπαλοι» είναι ένα
ζήτημα που χωράει συζήτηση.
Σε
αυτήν ακριβώς την συζήτηση αποσκοπεί η κριτική με επιχειρήματα του ΚΚΕ απέναντι
στον ΣΥΡΙΖΑ, την ίδια συζήτηση το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης
αποφεύγει ―ελλείψει, φυσικά, επιχειρημάτων― συστηματικά σηκώνοντας κουρνιαχτό «εντυπώσεων»,
με την αγαστή συνεργασία της κυβέρνησης και έχοντας τη βοήθεια μερίδας των ΜΜΕ.
Και,
εντάξει, το να βγαίνουν και να «υποστηρίζουν» τέτοια «επιχειρήματα»
διαδικτυακές περσόνες, δεν μας προξενεί εντύπωση. Όμως από το δημοσιογραφικό
όργανο του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, θα περιμέναμε μεγαλύτερο πλουραλισμό στην αντι-ΚΚΕ «επιχειρηματολογία» του, από το να ταυτίζει
το ΚΚΕ με την (ακρο)δεξιά... Γιατί ακόμα και ο ξεπεσμός στον αντικομμουνισμό τύπου
«ο αστυνομικός είναι όργανο ― το μπουζούκι είναι όργανο ― άρα ο αστυνομικός
είναι μπουζούκι» έχει και αυτός όρια: τον πάτο. Πόσο ακόμα απέχουν άραγε από αυτόν;
