Ένα ακόμα εξαιρετικό κείμενο του βιρτουόζου της πένας Στάθη Σταυρόπουλου, που καταγράφει (και περιγράφει) όσα συμβαίνουν επί των ημερών της πρώτης ―δεύτερης, δεν έχει σημασία― φοράς αριστερά και δεν μπορεί εύκολα ο καθένας να εκφράσει τόσο εύστοχα με λέξεις. Δεν φτάνει όμως να είσαι βιρτουόζος, πολύ περισσότερο όταν αυτοαποκαλείσαι αριστερός.
Τότε, έχεις χρέος, με τη στάση σου και μέσα από το έργο σου, να δείξεις τον δρόμο της λύτρωσης σε αυτούς που δοκιμάζονται, και όχι απλά να τους συμπαρασταθείς. Και ο δρόμος της λύτρωσης δεν μπορεί να είναι ο εγκλωβισμός και η περιχαράκωση σε μια άλλη γωνιά της ίδιας συστημικής κόλασης, αλλά το σπάσιμο του φράχτη της. Ο Στάθης Σταυρόπουλος εδώ και χρόνια διάλεξε να βαδίσει έναν δρόμο εντός των ορίων της καπιταλιστικής κόλασης ―δικαίωμά του βέβαια― και αυτόν συνεχίζει να βαδίζει και τώρα, εξαπατημένος από το πρώην κόμμα του, τον ΣΥΡΙΖΑ, και προδομένος από την πορεία που οι περισσότεροι από τους πρώην συντρόφους του συνεχίζουν. Όμως δεν είναι ο ίδιος άμοιρος ευθυνών. Και δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις που, για να δικαιολογήσει τις επιλογές του, έβαλε στο επίκεντρο της «κριτικής» του το ―πρώην-πρώην κόμμα του― ΚΚΕ. Επιβεβαιώνοντας ότι οι «παλιοί σύντροφοι» είναι οι καταλληλότεροι για να φέρουν σε πέρας καθήκοντα και ―ακόμα και όταν δεν τα αναλαμβάνουν από κάποιους― να τα εκτελούν με επιτυχία, κάνοντας αυτούς που κρατάνε τα κλειδιά της κόλασης να τρίβουν τα χέρια τους από ευχαρίστηση… Για εμάς, κάθε κείμενο του Στάθη σαν αυτό, θα είναι και ένα χαστούκι στη διαδρομή του και στην ίδια την ιστορία του.
(Το κείμενο του Στάθη εδώ)
Πέμπτη 24 Μάρτη 2016.
http://e-oikodomos.blogspot.gr/2016/03/blog-post_48.html
