Το αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών στη Βενεζουέλα γεμίζει θλίψη
κάθε αγωνιστή, κάθε προοδευτικό άνθρωπο αλληλέγγυο στη Μπολιβαριανή
Διαδικασία που ξεκίνησε πριν 16 χρόνια ο Ούγκο Τσάβες με τη στήριξη του
βενεζουελάνικου λαού και προσφέρεται για προβληματισμό και συμπεράσματα.
Η συντριπτική νίκη των δυνάμεων της αντιδραστικής αντιπολίτευσης που στηρίχτηκαν σθεναρά από τις ΗΠΑ και το μεγάλο κεφάλαιο, είναι ένα πισωγύρισμα που μόνο δεινά θα φέρει στο λαό της Βενεζουέλας και θα ορθώσει και άλλες δυσκολίες στην αδήριτη ανάγκη για οργάνωση της πάλης του σε ταξική βάση.
Η συντριπτική νίκη των δυνάμεων της αντιδραστικής αντιπολίτευσης που στηρίχτηκαν σθεναρά από τις ΗΠΑ και το μεγάλο κεφάλαιο, είναι ένα πισωγύρισμα που μόνο δεινά θα φέρει στο λαό της Βενεζουέλας και θα ορθώσει και άλλες δυσκολίες στην αδήριτη ανάγκη για οργάνωση της πάλης του σε ταξική βάση.
Όσο και αν τα πιο συνειδητοποιημένα τμήματα των εργαζομένων και του
λαού γνωρίζουν ότι οι εκλογές δεν είναι το πεδίο όπου θα δοθούν οι
αποφασιστικότερες και πιο σκληρές μάχες, ένα τέτοιο αποτέλεσμα δεν παύει
να ενισχύει την ψυχολογία της κούρασης και της απογοήτευσης και να
κάμπτει –ελπίζουμε πρόσκαιρα- το ηθικό των (συν)αγωνιστών, εκτός από το
να στρώνει το δρόμο στην επέλαση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας (που
δεν παραιτείται και σαν τη Λερναία Ύδρα αναγεννιέται, αν δεν την
συντρίψεις).
Οι δυνάμεις της αντιδραστικής αντιπολίτευσης κατάφεραν μέσα από τις
εκλογές να πετύχουν ό,τι δεν μπόρεσαν με τις καθοδηγούμενες και
στηριζόμενες από τις ΗΠΑ προσπάθειες αποσταθεροποίησης και εκτροπής που
προηγήθηκαν. Εκμεταλλεύτηκαν τη δυσαρέσκεια των φτωχότερων λαϊκών
στρωμάτων (χαρακτηριστικό εκτός των άλλων ότι στηρίζονται και από τους 3
βουλευτές των ινδιάνικων φυλών) απέναντι σε μια κυβέρνηση που δεν
κατάφερε να ανταπεξέλθει στην επίθεση της καπιταλιστικής κρίσης, έχοντας
εκτός των άλλων να αντιμετωπίσει και το πρόβλημα της μείωσης της τιμής
του πετρελαίου πάνω στο οποίο κυρίως βασίζεται η οικονομία της χώρας.
Αλήθεια είναι ότι το αντίθετο εκλογικό αποτέλεσμα θα μας προκαλούσε
έκπληξη.
Το αν αυτό το πισωγύρισμα είναι πρόσκαιρο θα το δείξει η ζωή, όπως
στην πορεία θα αποδειχτεί και αν η Μπολιβαριανή Διαδικασία ήταν μια
παρένθεση που τείνει να κλείσει. Κάποιοι και εδώ στην Ελλάδα το βράδυ
της Κυριακής έτριβαν τα χέρια τους από χαρά. Πολλοί είναι οι φίλοι της
Βενεζουέλας που αναρωτιούνται «αν ζούσε ο Τσάβες;»… Η πρόωρη απώλεια
αυτού του χαρισματικού ηγέτη αναμφίβολα ήταν ένα τεράστιο πλήγμα για την
Μπολιβαριανή Διαδικασία και κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα τι
θα συνέβαινε αν ζούσε. Όμως…
Είναι η ζωή που βάζει τα πιο αμείλικτα ερωτήματα και η ίδια η ζωή που
δίνει τις απαντήσεις. Οι νόμοι της ταξικής κοινωνίας είναι ψυχροί, οι
κανόνες της ταξικής πάλης σκληροί, δεν αφήνουν περιθώρια για
παρερμηνείες ή ταλαντεύσεις. Αυτό που έφερε η Μπολιβαριανή Διαδικασία
ήταν ουσιαστικά μια άλλου τύπου διαχείριση (όμως) της καπιταλιστικής
οικονομίας, μια ανακατανομή μεν του πλούτου προς όφελος των φτωχότερων
στρωμάτων, με παράλληλη άμβλυνση οξυμένων λαϊκών προβλημάτων (διατροφή,
στέγη, μόρφωση, υγεία κλπ), δεν γκρέμισε όμως την ιδιοκτησία των
καπιταλιστών στα μέσα παραγωγής, δεν έφερε την εργατική τάξη στην
εξουσία.
Η «επόμενη μέρα» για την κυβέρνηση του Νικολάς Μαδούρο και τα κόμματα
που συγκροτούν τον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλο – Σιμόν Μπολίβαρ, εκτός από
αυτοκριτική απαιτεί ανασύνταξη και αποφάσεις. Τα κινήματα αλληλεγγύης θα
συνεχίσουν να εκφράζουν σθεναρά την διεθνιστική ταξική τους αλληλεγγύη
στους εργαζόμενους και το λαό της Βενεζουέλας, στην κυβέρνηση του
Προέδρου Μαδούρο και τον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλο – Σιμόν Μπολίβαρ,
ενάντια στις επιδιώξεις των γερακιών της Ουάσιγκτον και τις επεμβάσεις
του ιμπεριαλισμού και σ’ αυτή τη δύσκολη κατάσταση που αρχίζει να
διαμορφώνεται μετά το αποτέλεσμα των εκλογών.
Μελετώντας την πείρα από την οικοδόμηση του σοσιαλισμού για εφτά
δεκαετίες τον 20ο αιώνα, αντλώντας συμπεράσματα από την επαναστατική
σοσιαλιστική Κούβα, τη διαύγεια, την τόλμη και την αποφασιστικότητα της
ηγεσίας της και τις κατακτήσεις και τα επιτεύγματα του λαού της, δεν
χωράει αμφισβήτηση ότι ο δρόμος προς τον σοσιαλισμό και την πραγματικά
λαϊκή εξουσία περνάει μέσα από την οργάνωση της εργατικής τάξης, των
αγροτών, του λαϊκού κινήματος, το δυνάμωμα της ταξικής πάλης, την
ανειρήνευτη σύγκρουση με την εξουσία του κεφαλαίου, μέχρι την οριστική
και αμετάκλητη ανατροπή της.
Ο
Πρέσβης της Μπολιβαριανής Δημοκρατίας της Βενεζουέλας Φαρίντ Φερνάντες
στην εκδήλωση για την Ημέρα Εορτασμού της Κληρονομιάς του Κομαντάντε
Ούγκο Τσάβες, στην Αθήνα.
(Φωτογραφία: Γιάννης Τσαλ.)
(Φωτογραφία: Γιάννης Τσαλ.)
ΥΓ. Σε μια εκδήλωση
συγκινησιακά φορτισμένη από το κακό εκλογικό αποτέλεσμα, την περασμένη
Τρίτη, συλλογικότητες και φίλοι της Βενεζουέλας στην Αθήνα
συγκεντρώθηκαν για την Ημέρα Εορτασμού της Κληρονομιάς του Κομαντάντε
Ούγκο Τσάβες. Η μέρα ήταν συμβολική, έκλειναν ακριβώς τρία χρόνια από
την τελευταία δημόσια (τηλεοπτική) εμφάνισή του χαρισματικού
λατινοαμερικάνου ηγέτη, την οποία παρακολουθήσαμε μέσα από την προβολή
του σχετικού βίντεο που φόρτισε περισσότερο την ατμόσφαιρα. Η εκδήλωση
ήταν ένα βήμα για να εκφραστούν, έστω σε περιορισμένο βαθμό, σκέψεις και
προβληματισμοί συναγωνιστών για το παρόν και το μέλλον της
Μπολιβαριανής Διαδικασίας και να εκφραστεί –στον υπερθετικό βαθμό- η
αλληλεγγύη μας στους εργαζόμενους και το λαό της Βενεζουέλας, στην
κυβέρνηση Μαδούρο και στις δυνάμεις του Μεγάλου Πατριωτικού Πόλου –
Σιμόν Μπολίβαρ.
Δευτέρα 14 Δεκέμβρη 2015.
