Ο
«Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης» Ευάγγελος Βενιζέλος ταξίδεψε με το
κυβερνητικό αεροσκάφος στην Άγκυρα, όπου παραβρέθηκε στην ορκωμοσία του
νέου προέδρου της Τουρκίας.
Στη συνέχεια ο κ. «Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης» έπρεπε από την Άγκυρα να μεταβεί στο Μιλάνο, στη σύνοδο των υπουργών εξωτερικών της ΕΕ (αφού εκτός από «Αντιπρόεδρος» είναι και υπουργός εξωτερικών της κυβέρνησης). Ταξίδεψε όπως ήταν φυσικό με το κυβερνητικό αεροσκάφος, το οποίο όμως έπαθε βλάβη και προσγειώθηκε αναγκαστικά στη Θεσσαλονίκη.
Αν σκεφτήκατε ότι ο κ. «Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης» θα συνέχιζε το ταξίδι του με το αεροπλάνο της «γραμμής», λάθος σκεφτήκατε. Κινητοποιήθηκε άμεσα ο κρατικός μηχανισμός (ενός κράτους που… επειδή βρίσκεται σε «κρίση» πετσοκόβει τους μισθούς και τις συντάξεις του λαού, και τα κονδύλια για την υγεία, την παιδεία κλπ., και που δεν κινητοποιείται με τον ίδιο τρόπο όταν πρόκειται για τα λιγοστά, ταλαιπωρημένα και με συνεχόμενες βλάβες αεροπλάνα πυρόσβεσης), για να βρεθεί άλλο «VIP» αεροσκάφος!
Σύμφωνα με την ειδησεογραφία: «το δεύτερο αεροσκάφος τύπου Εμπραέρ από το Σμήνος Μεταφοράς Υψηλών Προσώπων απογειώθηκε από την αεροπορική βάση της Ελευσίνας με προορισμό της Θεσσαλονίκη προκειμένου να παραλάβει τον υπουργό των Εξωτερικών και τους διπλωμάτες που τον συνοδεύουν ώστε να πάνε στην Ιταλία.»
Ποιοι συνόδευαν τον εξοχότατο κ. «Αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης» στο Μιλάνο; Ο διευθυντής του διπλωματικού γραφείου του, ο εκπρόσωπος Τύπου του υπουργείου του, και οι άκρως απαραίτητοι για την ενημέρωση του «πόπολου»: ένας δημοσιογράφος και ένας εικονολήπτης της ΝΕΡΙΤ.
Η αηδία και η οργή μου προσπερνά (εδώ και καιρό) το «χοντρό γουρουνοαστικό» (καθόλου ρατσιστική έκφραση, παρμένη από στίχο του Ναζίμ Χικμέτ) «Αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης», και αφορά στα εκατομμύρια των υπηκόων του κράτους το οποίο ο κ. Βενιζέλος συγκυβερνά, που, «δειλοί μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα»… επιμένουν να υπομένουν συνεχόμενους εξευτελισμούς στην καθημερινότητά τους, και εκπτώσεις χωρίς τέλος στην όποια συνείδηση τους έχει απομείνει, λες και «προσμένουμ(ν)ε, ίσως, κάποιο θάμα!» (για να θυμηθούμε έναν άλλο μεγάλο ποιητή, τον Βάρναλη), αντιμετωπίζοντας τέτοια άθλια περιστατικά ως φυσιολογικά και, το χειρότερο, αποδεχόμενοι την δική τους ολική εξαθλίωση ως φυσικό φαινόμενο…
Στη συνέχεια ο κ. «Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης» έπρεπε από την Άγκυρα να μεταβεί στο Μιλάνο, στη σύνοδο των υπουργών εξωτερικών της ΕΕ (αφού εκτός από «Αντιπρόεδρος» είναι και υπουργός εξωτερικών της κυβέρνησης). Ταξίδεψε όπως ήταν φυσικό με το κυβερνητικό αεροσκάφος, το οποίο όμως έπαθε βλάβη και προσγειώθηκε αναγκαστικά στη Θεσσαλονίκη.
Αν σκεφτήκατε ότι ο κ. «Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης» θα συνέχιζε το ταξίδι του με το αεροπλάνο της «γραμμής», λάθος σκεφτήκατε. Κινητοποιήθηκε άμεσα ο κρατικός μηχανισμός (ενός κράτους που… επειδή βρίσκεται σε «κρίση» πετσοκόβει τους μισθούς και τις συντάξεις του λαού, και τα κονδύλια για την υγεία, την παιδεία κλπ., και που δεν κινητοποιείται με τον ίδιο τρόπο όταν πρόκειται για τα λιγοστά, ταλαιπωρημένα και με συνεχόμενες βλάβες αεροπλάνα πυρόσβεσης), για να βρεθεί άλλο «VIP» αεροσκάφος!
Σύμφωνα με την ειδησεογραφία: «το δεύτερο αεροσκάφος τύπου Εμπραέρ από το Σμήνος Μεταφοράς Υψηλών Προσώπων απογειώθηκε από την αεροπορική βάση της Ελευσίνας με προορισμό της Θεσσαλονίκη προκειμένου να παραλάβει τον υπουργό των Εξωτερικών και τους διπλωμάτες που τον συνοδεύουν ώστε να πάνε στην Ιταλία.»
Ποιοι συνόδευαν τον εξοχότατο κ. «Αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης» στο Μιλάνο; Ο διευθυντής του διπλωματικού γραφείου του, ο εκπρόσωπος Τύπου του υπουργείου του, και οι άκρως απαραίτητοι για την ενημέρωση του «πόπολου»: ένας δημοσιογράφος και ένας εικονολήπτης της ΝΕΡΙΤ.
Η αηδία και η οργή μου προσπερνά (εδώ και καιρό) το «χοντρό γουρουνοαστικό» (καθόλου ρατσιστική έκφραση, παρμένη από στίχο του Ναζίμ Χικμέτ) «Αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης», και αφορά στα εκατομμύρια των υπηκόων του κράτους το οποίο ο κ. Βενιζέλος συγκυβερνά, που, «δειλοί μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα»… επιμένουν να υπομένουν συνεχόμενους εξευτελισμούς στην καθημερινότητά τους, και εκπτώσεις χωρίς τέλος στην όποια συνείδηση τους έχει απομείνει, λες και «προσμένουμ(ν)ε, ίσως, κάποιο θάμα!» (για να θυμηθούμε έναν άλλο μεγάλο ποιητή, τον Βάρναλη), αντιμετωπίζοντας τέτοια άθλια περιστατικά ως φυσιολογικά και, το χειρότερο, αποδεχόμενοι την δική τους ολική εξαθλίωση ως φυσικό φαινόμενο…
