Οικοδόμος: Να πάτε να πνιγείτε!

Μόνο προχτές, Παρασκευή 15 Αυγούστου, δέκα άνθρωποι πνίγηκαν στη θάλασσα  σε διάφορες  περιοχές της χώρας. Πρόκειται για ―θλιβερό― ρεκόρ πνιγμών σε μια μέρα μέσα στο 2014. Σύμφωνα με ανακοίνωση του Λιμενικού Σώματος, το διήμερο 15-16 Αυγούστου πνίγηκαν στις ελληνικές θάλασσες δεκατέσσερις άνθρωποι. Ας υπομείνουμε μερικούς ακόμα αριθμούς: Σύμφωνα με στοιχεία του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, το 2013 οι λουόμενοι που πνίγηκαν έφτασαν τους 700 σημειώνοντας αριθμό υπερδιπλάσιο από το μέσο όρο της προηγούμενης 10ετίας. Φέτος από την 1η Ιούνη έως και τις 27 Ιούλη 151 άνθρωποι πνίγηκαν στη χώρα μας, ενώ το ίδιο διάστημα πέρσι είχαν πνιγεί 101 άτομα. Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι. Πρόκειται για ένα ―ακόμα― θλιβερό ρεκόρ που κατέχει η Ελλάδα.

Αναφερόμαστε σε θανάτους από πνιγμό σε μια χώρα που περιβάλλεται από περισσότερα από 15.000 χιλιόμετρα ακτών, ενώ τα νησιά της καλύπτουν περίπου το 1/5 της συνολικής έκτασής της! Πνίγεται (δυστυχώς κυριολεκτικά) ένας λαός που μεταξύ άλλων κουβαλάει και μια ναυτική παράδοση που χάνεται στα βάθη των αιώνων. Όλοι αυτοί οι αριθμοί και τα ρεκόρ προξενούν εντύπωση. Όμως,  όπως όλα τα «παράξενα» έχουν την εξήγησή τους, έτσι και αυτό το θλιβερό φαινόμενο έχει τις αιτίες (και τους ενόχους) του.

Όταν χιλιάδες παιδιά λαϊκών οικογενειών μένουν εκτός παιδικών σταθμών, και οι ―τυχεροί― γονείς που κατάφεραν να εξασφαλίσουν μια θέση για το παιδί τους είναι αναγκασμένοι να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη για να καλύψουν τα «τροφεία», είναι πολυτέλεια να μιλάμε για κολύμβηση.

Όταν σχολεία καταργούνται («συγχωνεύονται»), και όσα επιβιώνουν λειτουργούν με έναν σωρό ελλείψεις (και συχνά χάρη στην αυτοθυσία των εκπαιδευτικών), χωρίς την αναγκαία υλικοτεχνική υποδομή, χωρίς  θέρμανση κλπ, και την ίδια στιγμή χιλιάδες θέσεις εκπαιδευτικών παραμένουν… πεισματικά κενές, είναι πολυτέλεια να μιλάμε ακόμα και για στοιχειώση, έστω θεωρητικά, μαθήματα κανόνων ασφαλούς κολύμβησης και συμπεριφοράς στη θάλασσα ή την πισίνα, πόσο μάλλον για κανονικά μαθήματα κολύμβησης.

Όταν δημοτικά και άλλα δημόσιου χαρακτήρα κολυμβητήρια, τα ίδια που μέχρι πρότινος ο γονιός πλήρωνε από το υστέρημά του για να συμμετέχει το παιδί του σε προγράμματα κολύμβησης, κλείνουν γιατί οι δήμοι (ή άλλοι οργανισμοί) δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στα έξοδα λειτουργίας και συντήρησής τους, ή, όσα παραμένουν ανοιχτά, υπολειτουργούν με κρύο νερό μέσα στο καταχείμωνο, είναι πολυτέλεια να μιλάμε για οργανωμένο μαζικό αθλητισμό.

Όταν στις παραλίες δεν υπάρχουν ναυαγοσώστες, οι οποίοι σύμφωνα με νόμο του κράτους θα έπρεπε να βρίσκονται σε όλες τις πολυσύχναστες παραλίες, είτε είναι οργανωμένες είτε όχι, είναι πολυτέλεια να μιλάμε για ασφαλή κολύμβηση.

Είναι στ’ αλήθεια «πολυτέλεια» για τους εργαζόμενους και το λαό τα παραπάνω; Στις συνθήκες ζωής-εκμετάλλευσης μέσα σε μια καπιταλιστική κοινωνία όπως η ελληνική, ναι είναι. Γιατί την ίδια στιγμή που το κράτος αποποιείται επιδεικτικά ακόμα και τις στοιχειώδεις υποχρεώσεις του απέναντι στο λαό, υπάρχουν παιδικοί σταθμοί και σχολεία στα οποία τα παιδιά μαθαίνουν να κολυμπούν με ασφάλεια, υπάρχουν σύγχρονα κολυμβητήρια που διαθέτουν καθηγητές κολύμβησης και οργανωμένες παραλίες με εξειδικευμένους ναυαγοσώστες. Όμως αυτά είναι «ιδιωτικά» και απευθύνονται  σε όσους έχουν να πληρώσουν, στους λίγους. Αυτούς δηλαδή που αυτό το κράτος διαχρονικά και με συνέπεια υπηρετεί. Είτε απαξιώνοντας και αποξηλώνοντας  τον δημόσιο χαρακτήρα της μόρφωσης, του αθλητισμού, της υγείας κλπ. προς όφελος της «επιχειρηματικότητας», είτε «παραχωρώντας» δημόσιες εκτάσεις και παραλίες για «επενδύσεις», είτε κάνοντας τα στραβά μάτια στην χωρίς άδεια λειτουργία επιχειρήσεων «θαλάσσιας αναψυχής», την ώρα που μικρά παιδιά σκοτώνονται πάνω στο παιχνίδι, λόγω έλλειψης μέτρων ασφαλείας που, επειδή «κοστίζουν»,  τα αποφεύγουν οι επιχειρηματίες για να μη μειωθούν τα κέρδη τους.

Γιατί σε αυτό το σύστημα, της εκμετάλλευσης, οι ανθρώπινες ανάγκες και η ίδια η ανθρώπινη ζωή έχουν μικρότερη αξία από το «κέρδος». Αυτός είναι αδήριτος κανόνας της καπιταλιστικής οικονομίας, που με ευλάβεια διαφυλάσσουν και υπερασπίζονται κόμματα και κυβερνήσεις που εναλλάσσονται στην εξουσία υπηρετώντας πιστά ―ή δίνοντας όρκους πίστης, αδημονώντας να υπηρετήσουν―  τους επιχειρηματικούς ομίλους και την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Όμως, για τον εργαζόμενο που παράγει τα πάντα και τίποτα δεν είναι δικό του, για τον λαό που πνίγεται στις παραλίες, η ασφαλής άθληση, η χαρά και η αναψυχή δεν είναι πολυτέλεια. Είναι αγαθά που αξίζει και δικαιούται, και που δεν πρόκειται να  απολαύσει όσο θα συνεχίσει να ανέχεται να γίνεται «δείκτης» σε θλιβερά ρεκόρ και  όσο θα προσφέρει ―με διάφορους τρόπους― «σωσίβιο» στο καθεστώς της εκμετάλλευσης, αντί να  στείλει να πάνε να «πνιγούν» αυτούς που του στερούν το δικαίωμα να ζήσει μια πραγματικά ανθρώπινη, λεύτερη ζωή.

Κυριακή 17 Αυγούστου 2014.