Παρά
την πολλή ζέστη, μια σύντομη βόλτα, νωρίς το πρωί, στην απέραντη
αυγουστιάτικη έρημο της Αθήνας είναι μια καλή ιδέα, όταν πρόκειται να
καταλήξει στην αγκαλιά της όασης ενός καλού βιβλιοπωλείου. Ελάχιστα
αυτοκίνητα στους δρόμους, κλειστά μαγαζιά, άδεια πεζοδρόμια, λιγότερη
βρωμιά, λιγότεροι διαβάτες, λιγότεροι δυστυχισμένοι με απλωμένο το χέρι.
Μόνο τα όργανα, τα πιστά στο καθήκον
της τήρησης της «τάξης», βρίσκονται όπως κάθε συνηθισμένη μέρα στο πόστο
τους, και κάτι λίγοι τσουρουφλισμένοι κοκκινομούρηδες τουρίστες που
τραβάνε φωτογραφίες μπροστά στον γυάλινο δρομέα και το άγαλμα του
Βενιζέλου.
Περνώντας το κατώφλι του βιβλιοπωλείου μπαίνεις σε έναν άλλον κόσμο που καμιά σχέση δεν έχει με την έρημο που αφήνεις έξω από την πόρτα, πίσω σου. Μια πραγματική όαση δροσιάς και κυριολεκτικά λόγω του καλού κλιματισμού και μεταφορικά. Την αίσθηση του ταξιδιού μέσα από το ξεφύλλισμα των τυπωμένων σελίδων, ανάμεσα σε ράφια και πάγκους με τόσους πολλούς και διαφορετικούς «σταθμούς», μπορεί να τη νιώσει μόνο όποιος έχει ταξιδέψει έστω για μια φορά στη ζωή του με ένα βιβλίο. Και όπως στα καλά ταξίδια δεν καταλαβαίνεις πόσο γρήγορα κυλάει ο χρόνος, έτσι φτάνει η ώρα που πρέπει να εγκαταλείψεις την όασή σου και να συνεχίσεις το ταξίδι που ξεκίνησες από τα ράφια της, στο σπίτι σου, αφού διασχίσεις ξανά τους ίδιους άδειους δρόμους της αφιλόξενης ερήμου και νιώσεις για μια ακόμα φορά ξένος σε έναν τόπο που αν και οι περισσότεροι άνθρωποι μιλάνε την ίδια γλώσσα με σένα, δυσκολεύεσαι να συνεννοηθείς μαζί τους.
Σάββατο 16 Αυγούστου 2014.
Περνώντας το κατώφλι του βιβλιοπωλείου μπαίνεις σε έναν άλλον κόσμο που καμιά σχέση δεν έχει με την έρημο που αφήνεις έξω από την πόρτα, πίσω σου. Μια πραγματική όαση δροσιάς και κυριολεκτικά λόγω του καλού κλιματισμού και μεταφορικά. Την αίσθηση του ταξιδιού μέσα από το ξεφύλλισμα των τυπωμένων σελίδων, ανάμεσα σε ράφια και πάγκους με τόσους πολλούς και διαφορετικούς «σταθμούς», μπορεί να τη νιώσει μόνο όποιος έχει ταξιδέψει έστω για μια φορά στη ζωή του με ένα βιβλίο. Και όπως στα καλά ταξίδια δεν καταλαβαίνεις πόσο γρήγορα κυλάει ο χρόνος, έτσι φτάνει η ώρα που πρέπει να εγκαταλείψεις την όασή σου και να συνεχίσεις το ταξίδι που ξεκίνησες από τα ράφια της, στο σπίτι σου, αφού διασχίσεις ξανά τους ίδιους άδειους δρόμους της αφιλόξενης ερήμου και νιώσεις για μια ακόμα φορά ξένος σε έναν τόπο που αν και οι περισσότεροι άνθρωποι μιλάνε την ίδια γλώσσα με σένα, δυσκολεύεσαι να συνεννοηθείς μαζί τους.
Σάββατο 16 Αυγούστου 2014.
Δημοσιεύτηκε στη σελίδα "Οικοδόμος" στο facebook:
