Αφορμή για να διαβάσω αυτό το βιβλίο στάθηκε ο αγαπητός φίλος Κώστας Τραχανάς όταν έστειλε στο ιστολόγιο το παρακάτω κείμενο. Πρόκειται για ένα αφήγημα «γροθιά» στο στομάχι, που διαβάζεται όπως ο διψασμένος πίνει ένα ποτήρι νερό, και –παρά την «πικρή» γεύση που νιώθεις από τις πρώτες σελίδες του- δεν θέλεις να τελειώσει. Για τη μετανάστευση (ναι, υπήρχαν και υπάρχουν και Έλληνες μετανάστες, για όσους το «ξεχνούν»…) τη μοναξιά, τον αποκλεισμό, τον ανθρώπινο πόνο, την εκδίκηση, τον θάνατο και φυσικά τον χορό πάνω στα ποτήρια. Ένα βιβλίο που οι σελίδες του εναλλάσσονται σαν κινηματογραφικά πλάνα, μεταμορφώνοντας τον αναγνώστη σε «θεατή». Στα χέρια ενός ικανού σκηνοθέτη θα γινόταν σίγουρα μια σπουδαία κινηματογραφική ταινία. Διαβάστε περισσότερα...
