Χτες το μεσημέρι, πηγαίνοντας να ψηφίσω, δέχτηκα στο κινητό μου τηλέφωνο το εξής μήνυμα: «Μαζί βιώσαμε την απογοήτευση. Μαζί επιλέγουμε την ελπίδα. Δίνουμε θετική ψήφο. Ζητώ την στήριξή σου. Δημήτρης Λιντζέρης, υποψήφιος βουλευτής ΠΑΣΟΚ, Β’ Πειραιά». Συγκρατήθηκα για να μην το πετάξω από το παράθυρο. Δεν είναι επόχή για περιττά έξοδα σκέφτηκα. Το θράσος κάποιων καθαρμάτων δεν έχει όρια.
Στο συγκρότημα των σχολείων που βρισκόταν το εκλογικό τμήμα, η ατμόσφαιρα ήταν πληκτική από την ζέστη και την αραιή προσέλευση του κόσμου. Μου έκανε εντύπωση που δεν υπήρχαν πανό, αφίσσες, τρικ ή άλλο έντυπο υλικό -ή αν υπήρχε, δεν ήταν εμφανές- των δύο πρώην μεγάλων κομμάτων. Ένα τραπεζάκι του ΚΚΕ με Ριζοσπάστη, φίλους και συντρόφους από τα παλιά, ένα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ λίγο πιο πέρα και απέναντι, με φίλους και συναδέλφους και δύο ακόμα παλιοί φίλοι, με αυτοκόλλητα του ΣΥΡΙΖΑ, βρίσκονταν έξω από το προαύλιο.
Μετά τα πρώτα, τα δικά μας, η κουβέντα έφτασε στην εκτίμηση του καθενός για το «πως τα βλέπεις», «τι ποσοστό θα πιάσετε» κλπ. Ένα μούδιασμα ήταν εμφανές σε όλους –και σε μένα- και μια αδυναμία για οποιαδήποτε πρόβλεψη, μαζί όμως και μια συγκρατημένη αισιοδοξία. Ευχήθηκα σε όλους καλή επιτυχία και τους άφησα. Μέσα στο εκλογικό τμήμα, ενώ όλες τις προηγούμενες εκλογές υπήρχαν αντιπρόσωποι πολλών κομμάτων, χτες μόνο το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ (για πρώτη φορά αυτή) είχαν. Καλό σημάδι σκέφτηκα.
Στο δρόμο της επιστροφής για το σπίτι, γύριζαν μέσα στο μυαλό μου όλη η προεκλογική ατμόσφαιρα, οι θέσεις των κομμάτων, οι δημοσκοπήσεις, οι κάθε λογής προβλέψεις, ακόμα και τα στοιχήματα, που –άκουσα στο ραδιόφωνο- πόνταραν για νικητές και χαμένους. Ήταν η πρώτη φορά από τότε που παρακολουθώ και συμμετέχω σε εκλογές που δεν μπόρεσα να κάνω κάποιες προβλέψεις, όσο το δυνατόν «ψύχραιμες», πέρα από την κομματική συμπάθειά μου. Αδύνατον.
Μέχρι το βράδυ, που μόλις άνοιξαν οι κάλπες, έγινε ο σεισμός.
Διευκρινίζω πως ακόμα μέχρι τώρα δεν έχω ενημερωθεί αναλυτικά –λόγω δουλειάς- όλη μέρα, παρά μόνο τα ξημερώματα με τα αποτελέσματα, και δεν έχω κάνει ακόμα την καθημερινή περαντζάδα μου στη μπλογκογειτονιά. Ήθελα να εκφραστώ εδώ, μετά από μια πρώτη ανάγνωση των αποτελεσμάτων, ανεπηρέαστος από κρίσεις και σχολιασμούς άλλων. Ο σεισμός προκλήθηκε από την πτώση του δικομματισμού και την εκτίναξη των ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ. Οι δονήσεις ήταν τόσες, όπως και ο θόρυβος, που ακούστηκαν πολύ μακριά, έξω από την μικρή Ελλάδα.
Το καταχάρηκα, από μια πλευρά, είναι η αλήθεια. Το αποτέλεσμα έτσουξε πολύ. Το έβλεπα και το απολάμβανα στην ξυνισμένη και κάνοντας προσπάθεια να φανεί ατάραχη φάτσα του Βενιζέλου στις πρώτες δηλώσεις του. Στην αμηχανία του Βορίδη, στο πρώτο πάνελ της ΝΕΤ, που κοίταζε μορφάζοντας έντονα, τα φώτα και τα σκηνικά του στούντιο ενώ απαντούσε στις ερωτήσεις. Στην απάντηση του μπουμπούκου, όταν τον ρώτησαν με μια δόση ειρωνείας, «που πήγε η αυτοδυναμία της ΝΔ» και αυτός… προέβλεψε πως η Χρυσή Αυγή, «έτσι όπως πάει θα προσπεράσει το ΚΚΕ»» (!). Χρειάστηκε να τον επαναφέρει ο Πολίτης της ΝΕΤ, στην αρχική ερώτηση, πριν αρχίσει να παραληρεί. Πίκρα…
Κάποιοι περίμεναν αυτή τη συντριβή του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας. Εγώ παρ’ όλο που την ήθελα πολύ, δεν ήμουν τόσο αισιόδοξος. Το χαστούκι για το ΠΑΣΟΚ δεν ήταν μόνο ένα αλλά περισσότερα και πολύ δυνατά. Αυτό που με χαροποίησε ιδιαίτερα είναι η τρίτη θέση που πήρε, πίσω από το ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμα κι έτσι όμως, το φτύσιμο του λαού, αυτοί το παίρνουν για ψιχάλισμα. Τόση αλαζονεία, κομπασμός και προκλητικότητα, από τους καθεστωτικούς του ΠΑΣΟΚ δεν κόβονται μονομιάς. Διέλυσαν την κοινωνία και ξεπούλησαν τα πάντα ανοίγοντας την πόρτα του κοινοβουλίου διάπλατα στους φασίστες, αλλά ούτε ένα 13% (!) μπορεί απ’ ότι φαίνεται να τους ταρακουνήσει. Ο καιρός θα δείξει.
Ο Σαμαράς μπορεί να υπερηφανεύεται πως θα τα καταφέρει σε λίγο όπως πάει, να κάνει το κόμμα του αντίστοιχο –σε μέγεθος- της ΠΟΛΑΝ. Ούτε στα πιο τρελά όνειρα του Καμμένου, η χτεσινή μέρα. Πατριώτες και δωσίλογοι... Καρατζαφέρης στοπ! Οι ψηφοφόροι απέρριψαν τις κωλοτούμπες του γιαλατζί φασίστα. Υπερψήφισαν τους αυθεντικούς, της Χρυσής Αυγής. Πολύ θα μας απασχολήσουν στο μέλλον οι «χτιστοί» βουλευτές του Μιχαλολιάκου, να το θυμηθείτε. Ντόρα, Μάνος κλπ αντιδραστικά κομματίδια «τεχνοκρατών» έμειναν έξω. Καλό!
Συγχαρητήρια στο ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα, που είναι ο μεγάλος θριαμβευτής αυτών των εκλογών. Κατάφερε με την προεκλογική του εκστρατεία και εκμεταλλευόμενος «σωστά» τη χρονική συγκυρία, αυτό που κανείς φυσιολογικός άνθρωπος δεν μπορούσε να προβλέψει. Διεμβόλισε το δικομματισμό και έλιωσε κυριολεκτικά το ΠΑΣΟΚ σε αρκετές εκλογικές περιφέρειες. Δικαιούται να πανηγυρίζει, κι ας πει –πάνω στη μέθη της νίκης- και καμιά κουβέντα παραπάνω. Το ίδιο και πολλά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Λίγο ήταν που το κόμμα τους κατάφερε επιτέλους να προσπεράσει το ΚΚΕ στην κατάταξη και να το κάνουν κιόλας να φάει τη σκόνη τους; Άλλη μια επιτυχία που χρεώνεται στον Αλέξη και στον τρόπο που κινήθηκε προεκλογικά.
Εδώ όμως είναι το σημείο που τελειώνουν τα πανηγύρια. Ο ΣΥΡΙΖΑ ζήτησε να κυβερνήσει και ο λαός δεν του το αρνήθηκε. Καλείται λοιπόν να κολυμπήσει στα βαθιά. Οι συνεχόμενες εκκλήσεις για «συνεργασία» με το ΚΚΕ, μοιάζουν πια με κακόγουστο αστείο. Δεν θα τον βοηθήσουν τέτοια άλλοθι να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Η αλαζονεία (δικαιολογημένη λόγω κλίματος της βραδιάς) του Τατσόπουλου χτες το βράδυ στη ΝΕΤ είναι ενδεικτική. Στην ερώτηση της Στάη αν πρόκειται να επανεξετάσει ο ΣΥΡΙΖΑ την πρότασή του για συνεργασία με το ΚΚΕ, αφού η Παπαρήγα του το ξέκοψε πως δεν συνεργάζεται, ο Τατσόπουλος απάντησε πως τη στάση τους την επανεξετάζουν συνήθως οι χαμένοι των εκλογών και όχι οι νικητές. Προφανώς τοποθετεί στους «χαμένους» και το ΚΚΕ…
Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν καλείται από την πραγματικότητα να χρησιμοποιήσει την εντολή του λαού για κυβέρνηση, τον οποίο τροφοδότησε με ελπίδα και αισιοδοξία. Με τρεις ανθρώπους συναντήθηκα σήμερα στη δουλειά (ιδιοκτήτες της οικοδομής) και με δυο φίλους μίλησα στο τηλέφωνο, και οι πέντε μου είπαν πως «ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ για πρώτη φορά και περιμένουν από τον Τσίπρα να μην τους κοροϊδέψει». Καλά να είμαστε και το μέλλον αν μη τι άλλο, προμηνύεται καυτό.
Και το ΚΚΕ; Που κατατάσσεται το ΚΚΕ; Στους νικητές ή στους χαμένους; Καταρχήν το κόμμα δεν χωράει πουθενά, δεν στριμώχνεται, δεν καλουπώνεται και δεν τσουβαλιάζεται με άλλες δυνάμεις. Βρίσκεται απέναντί τους και προτείνει τις θέσεις του στο λαό, που είναι οι πιο ξεκάθαρες, οι πιο τίμιες και (κατά τη γνώμη μου) οι πιο ρεαλιστικές, επισημαίνοντας τις δυσκολίες για να εφαρμοστούν και τη ανάγκη συμμετοχής του ίδιου του λαού σ’ αυτή τη διαδικασία. Ο φόβος όμως, που η συνεχής πλύση εγκεφάλου έκανε να φωλιάσει μέσα μας, του αποχωρισμού μας από το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση είναι, απ’ ότι φαίνεται, η κυριότερη αιτία που καθηλώνει το λαό. Δυστυχώς, μετά από μόλις δέκα χρόνια ευρώ, μας έκαναν κιόλας να μην μπορούμε να φανταστούμε τη ζωή μας χωρίς αυτό… Να προσθέσουμε και την ολοκληρωτική έλλειψη διάθεσης από το λαό να αναμετρηθεί ο ίδιος με τις προκλήσεις που θα έφερνε η προσπάθεια μιας ριζικής ανατροπής του συστήματος. Που να τρέχουμε τώρα…
Οι κομμουνιστές, έδωσαν έναν καθαρό αγώνα με θέσεις και επιχειρήματα, συναντώντας αφάνταστες δυσκολίες από την προπαγάνδα των καθεστωτικών ΜΜΕ και την αποφυγή της συζήτησης αποκλειστικά με επιχειρήματα από άλλες δυνάμεις, ακόμα και της Αριστεράς, που επένδυσαν στην ανάγκη της μεγάλης πλειοψηφίας (απ’ ότι καταγράφηκε εκλογικά) του λαού για επιστροφή στο παλιό «καλό» παρελθόν, μέσα από ένα νέο «καλό» (όπως το παλιό) «ΠΑΣΟΚ».
Είναι πολύ απλό. Μέσα από την πρώτη ανάγνωση του εκλογικού αποτελέσματος, πρέπει να παραδεχτούμε πως ο λαός –στην παρούσα φάση τουλάχιστον- δεν αποδέχεται τις θέσεις του ΚΚΕ. Θα ακολουθήσουν και άλλες αναγνώσεις. Καλή αντάμωση στους δρόμους του αγώνα…[ΜΑΗΣ 2012]
