Όταν το δηλητήριο χτυπά στις αρτηρίες της σκέψης και το οξυγόνο λιγοστεύει, όταν ο νους βουλιάζει σε λασπωμένες χίμαιρες κι η κάψα στεγνώνει την ελπίδα, τότε γυρίζω στα παλιά να ξεδιψάσω. Εικόνες, χρώματα καθάρια λαμπερά, τσίγκος για στέγη μετά τη βροχή. Μυρωδιές, βρεμένο χώμα, πατημένο χορτάρι...
Κοπάνα, στο μικρό «στούντιο» στην άκρη της πίσω αυλής... κόβαμε το τσιγάρο στη μέση... αν είχαμε μισό, μοιραζόμασταν αυτό... Σ’ ένα καφέ χωμένα δυο καλαμάκια... λιώναμε το δίσκο στο πικάπ… ανάμεσα σε λευκά σύννεφα καπνού αναρωτιόμασταν «πως θα είναι ο κόσμος μας το 2009»… με «200 χιλιόμετρα», αν θα φτάναμε «γρήγορα»…
Σπύρο, Ηλία, Ευτυχία, Λεωνίδα… να είστε καλά όπου κι αν βρίσκεστε τώρα… το 2009 ξεμακραίνει πίσω μας… «Κυρίες και κύριοι» είμαστε ακόμα, εδώ…
Πώς θα είν' ο κόσμος μας,
πώς θα είμαστε εμείς
το 2009.
Πώς θα ζούμε άραγε
που θα είναι όλα αλλοιώς
και ποιά θα είναι τα νέα.
Το 2009...
Τότε πού θά 'μαι 'γω,
θά 'μαι 60 χρονών
και συ ελπίζω να φαίνεσαι νέα.
Και τα παιδιά μας
δεν θά 'χουν καμιά
διαφορά με σένα και μένα.
Τότε που ο πλανήτης μας
θά 'ναι οπλοστάστιο
κι οι δρόμοι θα μοιάζουν μ' αρένα.
Νά 'σαι αισιόδοξη,
όλα θα περάσουνε,
μετά από τη νύχτα είν' η μέρα.
Το 2000 και πέρα...
Όταν όλοι οι τρελοί
που τον κόσμο κούρασαν,
μακριά μας θά 'χουνε φύγει.
Τότε πια, γυναίκα μου,
μας ανήκει όλη η Γη
και τότε θα ζήσουμ' ωραία.
Το 2009...
Για διακόσια χιλιόμετρα τρέχω
για να ‘ρθω και να σ’ αγκαλιάσω.
Για διακόσια μερόνυχτα λείπεις
και ‘γω τρέχω να σε φτάσω,
και ‘γω τρέχω να σε φτάσω.
Κι ήμουν έξι μήνες μακριά σου,
κι ούτε μού ‘γραψες μια λέξη.
Έτσι κρύα είπες ένα «γεια σου»,
όταν έτρεξα για νά ‘ρθω.
Για διακόσια χιλιόμετρα μόνος,
πες μου τι να σκέφτομαι, πες μου.
Σαν γυρίζω πίσω ο δρόμος
ατελείωτος θά ‘ναι, Θεέ μου,
ατελείωτος θά ‘ναι, Θεέ μου.
Κι ήμουν έξι μήνες μονάχος
κι άντεξα ως τη στιγμή
που ενώ πίστευα ότι είμαι βράχος
με διέλυσε η βροχή.
Για διακόσια χιλιόμετρα μόνος
με τα όνειρά μου χαμένα,
σκέφτομαι το λάθος που κάνεις
να μη νοιάζεσαι για μένα,
με τα όνειρά μου χαμένα.
Άγριος άνεμος
τον άγριο κόσμο χτυπάει
άγριος ο καιρός
τη μέρα στα πέλαγα πάει
Άγριο ψέμα
τον άγριο κόσμο θερίζει
άγρια η βρωμιά
το μέσα μας αργά κερδίζει
Το μέσα μας αργά κερδίζει
Κι εμείς, κυρίες και κύριοι, εμείς
τιτλούχοι κακής εποχής
δε σκάμε πολύ για την ώρα
Εμάς, κυρίες και κύριοι, εμάς
οι μύθοι κάθε Χαλιμάς
τη ζωή μας γεμίζουν ακόμα
Λαμπερός κάθεται
στο θρόνο του μες στα ουράνια
Δίκαια κρίνονται
τ' ανθρώπινα απ' τ' άλλα κοπάδια
Άγγελοι φεύγουνε
και έρχονται και φέρνουν νέα
Θύμωσε ο Θεός,
κι οργή του ματώνει τη μέρα
Κι οργή του ματώνει τη μέρα
Κι εμείς, κυρίες και κύριοι, εμείς
τιτλούχοι κακής εποχής
δε σκάμε πολύ για την ώρα
Εμάς, κυρίες και κύριοι, εμάς
οι μύθοι κάθε Χαλιμάς
τη ζωή μας γεμίζουν ακόμα
Αν πεινάς, νοιάζεσαι,
να φας, έστω κι αν θα το κλέψεις
Η τροφή της ψυχής δωρεάν είναι,
μα δεν το βλέπεις
Άγριος δικαστής τη δίκη
έχει ήδη αρχίσει
Σ' άγριους σαν κι εμάς
αγάπη γιατί να χαρίσει
Αγάπη γιατί να χαρίσει
Κι εσείς, κυρίες και κύριοι, εσείς
τιτλούχοι κακής εποχής
δε σκάτε πολύ για την ώρα
Κι εμάς, κυρίες και κύριοι, εμάς
οι μύθοι κάθε Χαλιμάς
τη ζωή μας γεμίζουν ακόμα
Εμείς, οι κάτοχοι της ενοχής...
[ΜΑΡΤΗΣ 2012]
