Γράφει ο ΟΙΚΟΔΟΜΟΣ: "ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ": «ηρωικά» ή συντεταγμένα; (μια πρόταση)

Συλλογική, μαζική, οργανωμένη, συντεταγμένη δράση
του λαού για την άρνηση πληρωμής.
Εκεί βρίσκεται η δύναμή μας!

Έχω απέναντί μου το ειδοποιητήριο της εφορίας. Εισφορά και τέλος επιτηδεύματος και πρώτη δόση κλπ, κλπ. Η προθεσμία πληρωμής, λήγει μεθαύριο. Αυτά τα χαράτσια, όπως και άλλα που πληρώναμε μέχρι τώρα, και τα άλλα που έρχονται, κι αυτά που ετοιμάζουν, είναι απάνθρωπα. Δεν υπάρχει αντίλογος. Εξοντώνουν εμάς και τις οικογένειές μας. Εξοντώνουν ξεκάθαρα πια όλο και μεγαλύτερα τμήματα του λαού.

Δεν θα αναλύσω περαιτέρω, όσοι παρακολουθούν την κίνηση του μπλογκ, έχουν καταλάβει τις θέσεις μου και για τα χαράτσια και για άλλα ζητήματα. Ενημερώνω όμως εξ αρχής τους νέους αναγνώστες πως δεν προτίθεμαι να πληρώσω. Αδυνατώ αλλά και δεν θέλω.

Αλλά…

Μη βιαστείτε μερικοί να βγάλετε εύκολα συμπεράσματα από αυτό το «αλλά». Δεν κιοτεύω, όχι. Αναρωτιέμαι όμως, ψάχνω τρόπο, αγωνιώ. Και η αγωνία δεν είναι μόνο δική μου.

Με φίλους στο τηλέφωνο, γείτονες, συναδέλφους στο γιαπί, μοιραζόμαστε την ίδια αγωνία, την ίδια αηδία αλλά και την ίδια αδυναμία και ταυτόχρονα άρνηση (που δεν έχει να κάνει με την οικονομική κατάσταση του καθένα) για πληρωμή των χαρατσιών. Δεν θέλουμε να πληρώσουμε.

Και πως αυτό θα επιτυχθεί οργανωμένα, συλλογικά; Αυτό είναι το ζητούμενο. Να μαζέψουμε τις φωτοτυπίες λέει των ειδοποιητηρίων και να τους τις τρίψουμε στη μούρη. Σιγά τ' αυγά! Αυτή είναι μια απλά συμβολική κίνηση, όχι οργανωμένη. Είναι αναγκαία μια πιο συγκεκριμένη πρόταση...

Θέλω η άρνησή μου στην πληρωμή των χαρατσιών να καταγραφεί. Συγκεκριμένα και επώνυμα. Όχι ως μια …«ηρωική» αλλά ως μια συνειδητή πράξη αντίστασης στον πόλεμο που δέχομαι από τους ταξικούς αντιπάλους μου. Ως μια πράξη υπεύθυνη, όχι στείρας άρνησης αλλά παράλληλα πρότασης που ξέρω φυσικά εκ των προτέρων πως δεν θα ληφθεί υπ όψη.

Όμως θα καταγραφεί.

Θα ήταν εύκολο για μένα να γράψω μια επιστολή προς την αρμόδια ΔΟΥ της περιοχής μου, να τους τα πω ένα χεράκι, να νιώσω ήσυχος με τη συνείδησή μου, πως έκανα το χρέος μου σαν υπεύθυνος πολίτης που δεν ανέχεται να τον ληστεύουν και να τον κοροϊδεύουν από πάνω. Να τους δηλώσω πως δεν πληρώνω και να περιμένω… Θα ήταν μια προσωπική μου πράξη, ναι μεν συνειδητή αλλά μη υπολογίσιμη από αυτούς που θα την πέταγαν στο καλάθι των σκουπιδιών γελώντας ίσως ειρωνικά: «που πα ρε Καραμήτρο…»

Όμως η συλλογικότητα; Η οργανωμένη άρνηση; Η συντεταγμένη αντίσταση;

Αυτά κατά τη γνώμη μου είναι το ζητούμενο. Ο χρόνος κυλά, οι μέρες περνούν. Συλλαλητήρια σχεδόν κάθε μέρα. Εντάξει είμαι κι εγώ εκεί, θα είμαι και σήμερα, ε και; Να μαζέψουμε λέει σε φωτοτυπίες τα ειδοποιητήρια της εφορίας και να τους τα επιστρέψουμε. Αυτή είναι η μόνη «χειροπιαστή» πράξη έκφρασης της συλλογικής άρνησης.

Αυτό διαβάζω στον Τύπο, στα μπλογκς, «επαναστατικά» τσιτάτα και συνθήματα (βάζω και τον εαυτούλη μου μέσα), «τσαμπουκάδες» απέναντι στο σύστημα, που μπορεί να πνέει τα λοίσθια (δεν είμαι σίγουρος γι αυτό), αλλά οι μηχανισμοί καταστολής και απόδοσης της δικαιοσύνης τους δουλεύουν ρολόι και με πολλές …υπερωρίες.

Ενθουσιασμός και μόνο! Αυτό έχω να πω. Από ουσία όμως;

Πόσοι από αυτούς που θα παραδώσουν τη φωτοτυπία του λογαριασμού τους στη διοίκηση του σωματείου τους θα πάνε να πληρώσουν από την …πίσω πόρτα, φοβούμενοι τις συνέπειες;

Μόνος δε μπορείς, δεν έχεις δύναμη!

Πόσοι, μόλις τους καλέσει ο έφορος ή οι ιδιώτες (απ’ ότι διαβάζω) χαρατσοεισπράκτορες και του τρίξουν λίγο τα δόντια, θα πουν «συγγνώμη λάθος»;

Μήπως σκέφτονται και αυτά οι συνδικαλιστές μας, των ταξικών δυνάμεων εννοώ, όχι οι άλλοι οι …γιαλαντζί, και δεν «πιέζουν» τον κόσμο;

Τη Δευτέρα, προχτές, έγινε στο Συνδικάτο Οικοδόμων μια πλατιά σύσκεψη για τον τρόπο αντίδρασής μας. Παρόλο που ήθελα πολύ να πάω, για λόγους υγείας μου στάθηκε αδύνατο. Μίλησα όμως με συναδέλφους που ήταν εκεί. Τίποτα το συγκεκριμένο σαν αποτέλεσμα. Σκεφτόμαστε λέει να μαζέψουμε τις φωτοτυπίες, να τις επιστρέψουμε, μπλα-μπλα κλπ.

Η ταπεινή μου γνώμη λέει πως αυτό δεν είναι οργανωμένη, δεν είναι συλλογική, δεν είναι συντεταγμένη αντίδραση.

Είναι κάτι σαν …το χορό του Ζαλόγγου. Όσοι τελικά δεν πληρώσουν για τους λόγους που έγραψα παραπάνω, να …πέσουν «ηρωικώς» μαχόμενοι! Σαν τα πρόβατα που περιμένουν νευρικά τη σειρά τους στην ουρά για το λεπίδι.

Επαναλαμβάνω για να μην παρεξηγηθώ: οι λόγοι για την άρνηση πληρωμής, όπως αυτοί διατυπώνονται από τα σωματεία μας και άλλες οργανώσεις, με βρίσκουν απολύτως σύμφωνο. Στα πρακτικά ζητήματα όμως κολλήσαμε, για άλλη μια φορά. Κάποιος πρέπει να αναλάβει τη «βρώμικη» δουλειά. Να αναλάβει συγκεκριμένες ευθύνες απέναντι στο νόμο, που μας αρέσει ή όχι, λογοδοτούμε σ’ αυτόν για τις πράξεις μας. Εκτός κι αν μας προτείνουν, αφού αρνηθούμε να πληρώσουμε, να βγούμε στο βουνό.

Τα κόμματα της Αριστεράς, οι ταξικές ομοσπονδίες, τα συνδικάτα, δεν έχουν δικηγόρους; Έχουν. Τι τους θέλουν; Για να συμπληρώνουν μόνο τα χαρτιά των υποψήφιων συνταξιούχων; Ή για τις καταγγελίες στο ΙΚΑ; Να στρώσουν τον κώλο τους κάτω και να επεξεργαστούν πρόταση συγκεκριμένη και το κυριότερο, χειροπιαστή. Ή μήπως δεν παίρνουν τέτοιες κατευθύνσεις από τους συνδικαλιστές εργοδότες τους; Ή μήπως δεν υπάρχει τέτοια πρόταση; Κι αν δεν υπάρχει γιατί μας «ταλαιπωρούν»;

Έχω χορτάσει από θεωρητικολογίες.

Με το φτωχό μυαλό μου όμως σκέφτηκα το εξής:

Να μαζευτούν όλοι οι εκπρόσωποι του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος και να συντάξουν ένα κείμενο που να έχει τη μορφή μιας προσωπικής επιστολής, εκτενή και εμπεριστατωμένη, να αναλύουν τους λόγους για τους οποίους δεν πληρώνουμε, την αδικία των χαρατσιών, την πρότασή μας (όσων δεν πληρώνουν) για το ποιοι πρέπει να πληρώσουν κλπ.

Στο τέλος να βάλουμε ο καθένας την υπογραφή και τα στοιχεία του και να την ταχυδρομήσουμε «συστημένα» στη ΔΟΥ για να είμαστε βέβαιοι πως θα την παραλάβουν. Και να αναλάβουμε την ευθύνη της πράξης μας.

Να δουν οι εκπρόσωποί μας σε συνεργασία με τους νομικούς συμβούλους των οργανώσεών μας το πολύ σοβαρό ζήτημα της νομικής κάλυψης και στήριξης όσων από τους αρνητές κληθούν να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες του νόμου. Οι ειδήμονες επί των οικονομικών μας λένε πως τα χαράτσια εκτός από δυσβάσταχτα αντιβαίνουν το νόμο, είναι αντισυνταγματικά.

Μπορούν να το κάνουν;

Πως θα στηρίξουμε νομικά-δικαστικά τα επιχειρήματά μας όταν κληθούμε να το κάνουμε;

Με τι λεφτά θα πληρώσουμε δικηγόρο αν διωχθούμε ποινικά για την άρνησή μας;

Μη μου πείτε πως κανείς σας δεν αναρωτήθηκε γι αυτά!

Με την πρόταση που κάνω, νομίζω πως θα καταγραφεί η συλλογική αντίδρασή μας. Όταν οι εφοριακοί υπάλληλοι θα μετρούν τις χιλιάδες, πιστεύω, όμοιες επιστολές άρνησης, θα τρίβουν τα μάτια τους. Ενώ οι φωτοτυπίες, κουρελόχαρτα… για τα σκουπίδια.

Δεν αναφέρομαι φυσικά στις διάφορες επιστολές που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο, με νομικίστικες ορολογίες, ή μια επιστολή που δηλώνεις πως πληρώνεις μεν, με …επιφύλαξη δε. Αν πληρώσεις δεν υπάρχει καμιά επιφύλαξη. Με την …απομάκρυνση εκ του ταμείου, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται!

Περίμενα είναι η αλήθεια μια πιο «σοβαρή» πρόταση ειδικά από τα κόμματα της Αριστεράς, και πιο ειδικά από το μεγάλο. Χορτάσαμε από περπάτημα, έκλεισαν οι φωνές μας, τρέξαν τα μάτια μας. Ναι, πρέπει να γίνονται αυτά, στους δρόμους γίνονται οι αγώνες. Εκεί θα είμαστε και σήμερα και αύριο και όποτε χρειαστεί. Η συμμετοχή μας καταγράφεται στις πορείες και όσο μεγαλύτερη είναι τόσο θα μας υπολογίσουν περισσότερο.

Δεν φτάνει όμως αυτό.

Δε διεκδικώ το αλάθητο με την πρότασή μου. Πείτε μου την άποψή σας, συμπληρώστε, διορθώστε, απορρίψτε με. Μπορεί κάποια άλλη πρόταση να είναι πιο καλή. Να την ακούσουμε. Να γίνει κάτι όμως. Που να’ χει αντίκρισμα στον απλό άνθρωπο. Να του ανεβάσει το ηθικό, να ξέρει πως δεν είναι μόνος. Και στην περίπτωση που αποφασίσει συνειδητά ν' αντιμετωπίσει τις συνέπειες από το αποτέλεσμα της πράξης του, να έχει δίπλα του ένα στήριγμα, με τη μορφή ενός κόμματος, των συνδικαλιστικών του οργάνων, κάτι επίσημο και οργανωμένο.

Όποιος σήμερα διστάζει να κάνει το βήμα, αν νιώσει μια τέτοια στήριξη, οι πιθανότητες να το κάνει πολλαπλασιάζονται!

Η άρνηση πληρωμής φόρων είναι μια πολύ σοβαρή, συνειδητή πράξη, που όμως έχει και συνέπειες, και αν δε γίνει υπόθεση όλων μας, με τη σοβαρότητα και την οργάνωση που της αρμόζει εκ μέρους των ηγεσιών μας, θα βυθίσει το λαό ακόμα βαθύτερα στην απογοήτευση και την απελπισία. Και ο απελπισμένος ξέρετε έχει δυο επιλογές:

ή να εξεγερθεί, ή να αυτοκτονήσει…