Γύριζα από τη δουλειά και στο δρόμο , σ’ ένα φανάρι το άκουσα για πρώτη φορά. Άνοιξα ραδιόφωνο αλλά επειδή δεν είχα καλή κεραία, νευρίασα και το’ κλεισα.
Φτάνω στο σπίτι, η τηλεόραση ανοιχτή, η μεγάλη κοιμόταν, η συντρόφισσα τάϊζε τη μικρή. Πέφτω στον καναπέ με τα ρούχα της δουλειάς, η σκόνη σύννεφο, η συντρόφισσα μου’ βαλε χέρι, μα τα συναισθήματα που πλημμύριζαν το μέσα μου ήταν όπως η λάβα που καλπάζει στην πλαγιά του βουνού και καταπίνει τα πάντα στο διάβα της:
Ξάφνιασμα (τι έγινε ρε π… μου;),
απορία (γίνονται αυτά τα πράγματα, …εκεί;),
έκπληξη (ωχ! …κι άλλο;),
αγωνία (η αδελφή της συντρόφισσας ήταν εκείνες τις μέρες στο Μανχάταν σε μια φίλη της κι επρόκειτο να πάνε στους πύργους, ναι! εκείνο το πρωί!),
τρόμος (δεν απαντάει στο τηλέφωνο, ούτε η φίλη της…),
λύτρωση (άργησαν να ξυπνήσουν από τα …σφηνάκια και το είχαν αναβάλλει!),
χαιρεκακία μετά την ανακούφιση (πάρτε τα μπ…..ες!),
ηδονή (η φάτσα του χεσμένου Μπους στην τιβί),
αίσθημα δικαιοσύνης (ναι ρε!…υπάρχει θεός!),
ανατριχίλα (συνάνθρωποι πηδούσαν από δεκάδες ορόφους για να …σωθούν),
θλίψη ( για το χαμό των ανθρώπινων ζωών),
φόβος (τώρα τη βάψαμε…).
Η συντρόφισσα έβαλε τη μικρή για ύπνο, σε λίγο πέσαμε κι εμείς. Η σκέψη δε μπορούσε να ησυχάσει. Η ζωή όλων μας άλλαζε από κείνο το βράδυ…
(Δεν μου πέρασε καν από το μυαλό να γράψω κάτι γι' αυτή την επέτειο. Την αφορμή μου έδωσε η ανάρτηση Εσείς τι κάνατε τη νάιν ιλέβεν που ανέβηκε στο "Γκράνμα". Αυτό το κειμενάκι είναι το σχόλιό μου σ' αυτή την ανάρτηση, απλό κι αφτιασίδωτο.)
(ΣΕΠΤΕΜΒΡΗΣ 2011)
