Αεικίνητη, θαρραλέα, πεισματάρα η μάνα του δολοφονημένου Παύλου
Φύσσα, από τη στιγμή που έθαψε το παιδί της μάχεται με πάθος για να βρει
στο δικαστήριο ο δολοφόνος του την πληρωμή που ορίζουν οι νόμοι της
αστικής δικαιοσύνης.
Αντιμετωπίζοντας απ’ όταν ξεκίνησε η δίκη κωλυσιεργίες, αναβολές και δικονομικά τερτίπια και καθημερινά τις προκλήσεις, τις χυδαιότητες και τις απειλές του φονιά Ρουπακιά και της χρυσαυγίτικης ναζιστικής αγέλης που τον συντρέχει, η μάνα του Παύλου Φύσσα κουβαλάει στους ώμους της εκτός από το σταυρό της και την τιμή αυτών που κλείνουν τα μάτια, αυτών που σωπαίνουν, αυτών που κρατάνε «ίσες αποστάσεις».
Αντιμετωπίζοντας απ’ όταν ξεκίνησε η δίκη κωλυσιεργίες, αναβολές και δικονομικά τερτίπια και καθημερινά τις προκλήσεις, τις χυδαιότητες και τις απειλές του φονιά Ρουπακιά και της χρυσαυγίτικης ναζιστικής αγέλης που τον συντρέχει, η μάνα του Παύλου Φύσσα κουβαλάει στους ώμους της εκτός από το σταυρό της και την τιμή αυτών που κλείνουν τα μάτια, αυτών που σωπαίνουν, αυτών που κρατάνε «ίσες αποστάσεις».
Η μαυροφόρα μάνα που δεν πρόλαβε να κλάψει το παλικάρι της, παλεύει
να ξεπλύνει και την ντροπή μιας κοινωνίας (και των θεσμών της) που
δακρύζει για τον πόνο των άλλων φτάνει αυτοί οι «άλλοι» να μην περνάνε
τα κάγκελα της αυλής της. Που στρουθοκαμηλίζει περί δημοκρατικών
ελευθεριών στέλνοντας τους φασίστες στη βουλή. Που έχει εμπιστοσύνη στη
δικαιοσύνη και παρακολουθεί αμέριμνη να κυκλοφορούν ελεύθεροι
εγκληματίες και δολοφόνοι. Που εθίστηκε να νίπτει τας χείρας της και να
εναποθέτει σε θεούς και μεσσίες το παρόν και το μέλλον της.
Η Μάνα του Παύλου Φύσσα αξίζει τον βαθύ σεβασμό και την υπόκλισή μας.
Δευτέρα 27 Ιούνη 2016.
