ΑΤΕΧΝΩΣ / “ΣΤΟ ΛΕΝΙΝ”, ανέκδοτο ποίημα από το αρχείο του ποιητή Γιώργου Κοτζιούλα

Ο Γιώργος Κοτζιούλας γεννήθηκε το 1909 στο ορεινό χωριό Πλατανούσα του νομού Ιωαννίνων από φτωχή αγροτική οικογένεια και πέθανε πολύ πρόωρα, άρρωστος, το 1956 στην Αθήνα.

Από νωρίς αναμείχθηκε στον αντιστασιακό αγώνα του λαού μας ενάντια στους ιταλούς-γερμανούς καταχτητές, βγήκε στο βουνό και έμεινε για πολύ καιρό δίπλα στον πρωτοκαπετάνιο του ΕΛΑΣ Άρη Βελουχιώτη.

Αν και έζησε μια σύντομη ζωή γεμάτη κακουχίες και στερήσεις (που είχαν ως αποτέλεσμα να κλονιστεί η υγεία του ), ο Γ. Κοτζιούλας υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους και πολυγραφότερους Έλληνες δημιουργούς. Ασχολήθηκε με επιτυχία με όλα τα είδη της λογοτεχνίας, αν και στο ευρύ κοινό  είναι -ακόμα- περισσότερο γνωστός ως ποιητής.

Ακόμα και σήμερα, μισό σχεδόν αιώνα μετά το θάνατό του, το μεγαλύτερο μέρος του σημαντικού και πολυδιάστατου έργου του Γ. Κοτζιούλα παραμένει ανέκδοτο. Αξίζει όμως να σημειωθεί ότι τα τελευταία χρόνια, με την ακάματη προσπάθεια και συμβολή της οικογένειας του γιου του Κώστα, επανακυκλοφορούν παλαιότερα έργα, άλλα βλέπουν το φως της δημοσιότητας για πρώτη φορά, ενώ στα σχέδια βρίσκονται νέες εκδόσεις. Έτσι,  αξιοποιείται με τον καλύτερο τρόπο το το πλούσιο αρχείο του Γ. Κοτζιούλα: το έργο του δημιουργού φτάνει στο λαό, απ’ τον οποίο προέρχεται και για τον οποίο αγωνίστηκε ο Γιώργος Κοτζιούλας.

Το ποίημα που παρουσιάζουμε σήμερα από τις σελίδες του ΑΤΕΧΝΩΣ είναι ανέκδοτο και δεν έχει εξακριβωθεί πότε γράφτηκε. Είναι αφιερωμένο στον ηγέτη της Μεγάλης Οχτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης και του πρώτου στον κόσμο εργατικού κράτους Βλαντίμιρ Ιλίτς Λένιν. Προέρχεται από χειρόγραφο που περιλαμβάνεται στο αρχείο του ποιητή και μας το παραχώρησε ευγενικά ο γιος του Κώστας Κοτζιούλας, που έχει και την επιμέλεια του αρχείου Γιώργου Κοτζιούλα. Το παραθέτουμε κρατώντας την ορθογραφία του ποιητή:

«Ο Λένιν στο τρίτο συνέδριο της Κομσομόλ».
Έργο του σοβιετικού ζωγράφου Αλεξάντρ Λομίκιν (1969)

ΣΤΟ ΛΕΝΙΝ
Λένιν, μονάχο του αντηχεί, βουίζει τ’ όνομά σου
πλιότερο απ’ όλες της παλιάς Ρωσίας τις καμπάνες.
Γέμισε από το τράνταγμα, γέμισε η πλάση ακέρια
κι ο βρόντος τα σαράβαλα χτυπάει των καθεστώτων,
έτσι π’ ακόμα κι ο κουφός ν’ ακούσει τον αχό του.
Τρέμει ο αφέντης σύγκορμος, αναγαλλιάζει τώρα
κάθε φτωχός, ανήμπορος και νιώθει τώρα ατσάλι
τα μπράτσα, βλέποντας αργά αργά να ξεκολλιούνται,
να πέφτουν σιδερόδετα χιλιόχρονα αγκωνάρια.
Ο διαλεχτός μιανής φυλής μην ήσουν κι ο Μεσίας
αυτός που γράφουν τα χαρτιά, της μοίρας τα γραμμένα;
Όχι, ήσουν γκάστρι της οργής, κόκινης ώρας γέννα.
Ζεστή καρδιά σε λεύτερο, σ’ αντρίκιο στήθος ήσουν,
που γράφει (φέρνει) των απόκληρων το πλήρωμα του χρόνου.
Κι όπως στυλώθηκες στης γης ολόρθος τα θεμέλια,
το χέρι ή πόδι του χωρίς ακόμα να του αγγίξουν,
ο παντοδύναμος θεός σωριάστη αμέσως χάμου.
Κι τσάροι τί ν’ απόγιναν, οι τσάροι οι φουκαράδες;
Θέριευε η επανάσταση στα χεροπάλαμά σου
τα σιδερένια και πετάει παντού το μήνυμά σου
Λένιν, βροντάει σαν αστραπή και σαν αστροπελέκι:
κόσμε φτωχέ, κόσμε ραγιά, δικά σου είν’ όλα τώρα,
παλάτια, γης και λευτεριά, τα δίκια, τα χαράμια.
Χτύπα εκεινούς που στ’ άρπαξαν και πάρτους τα κλεμμένα.
Στείρα ως τα τώρα είταν η γης, η γης η πλούσια, Λένιν,
μα σαν την άδραξες εσύ στην αγκαλιά σου, ανοίγει
μεμιάς η μήτρα η καρπερή κι απ’ τον Αρχάγγελο ίσα
με την Οντέσα αρίφνητα χυθήκαν τ’ αγαθά της.
Και γκρεμιστής κι οδηγητής, άπραγο Σλάβο πήρες
εσύ κι απ’ τον ανέγνωμο, τον άμοιρο χωριάτη
καινούργιο, τρισελεύθερο δημιούργησες εργάτη
Λένιν, εσύ που στύλωσες μια γιγαντένια αγάπη
στην οικουμένη, πέθανες; Όχι, ποτέ! Πεθαίνουν
μονάχα οι άψυχοι. Άλλαξες και γίνηκες βλαστήμια
κι αίμα φλογάτο μέσα μας, η ελπίδα και το φως μας
και πίστη ακόμα γίνηκες, και πίστη, κοσμοπλάστη.
Γιώργος Κοτζιούλας

Για την ευγενική παραχώρηση του ποιήματος ευχαριστούμε θερμά τον Κώστα Κοτζιούλα.

Δευτέρα 12 Οκτώβρη 2015.
 http://atexnos.gr/%CF%83%CF%84%CE%BF-%CE%BB%CE%B5%CE%BD%CE%B9%CE%BD-%CE%B1%CE%BD%CE%AD%CE%BA%CE%B4%CE%BF%CF%84%CE%BF-%CF%80%CE%BF%CE%AF%CE%B7%CE%BC%CE%B1-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%BF-%CE%B1%CF%81/