Για
την αποκοτιά της νιότης και το χαμόγελο, που σκόρπισαν τον τρόμο στα μάτια του
μέχρι χτες παγερά ανέκφραστου κορακιού·
που σήκωσε τα χέρια και τα κράτησε ψηλά, αιχμάλωτος μιας χούφτας
κομφετί. Ένα «διάλειμμα» στη ρουτίνα της καθημερινότητάς του, που ο
αρχιτραπεζίτης θα το θυμάται για όλη του τη ζωή.
Αυτά
είναι τα παντοδύναμα ανθρωπάκια που, σαν τον Καίσαρα στο Κολοσσαίο, αποφασίζουν
για τις τύχες των λαών. Από εμάς αντλούν τη δύναμή τους· από τη δική μας
αδυναμία να σπάσουμε τα αδιέξοδα που μας περικλείουν και να αναπνεύσουμε τον
αέρα της πραγματικής λευτεριάς που δίνει το χτίσιμο μιας ζωής αντάξιας των
αναγκών και των ονείρων μας.
Το σύστημα δεν κινδυνεύει από τέτοιες
ενέργειες (συμβολικές είναι άλλωστε), όμως το χαμόγελο ― «γεια στα χέρια σου κοπέλα μου» ―
που βγαίνει και στα δικά
μας χείλη, λειτουργεί, που ξέρεις, ευεργετικά…
