Η πρόοδος της ιατρικής επιστήμης τού επέφερε καίρια πλήγματα τα
τελευταία χρόνια, κάνοντας πολλές από τις μορφές του να είναι δυνατόν να
ελεγχθούν και κάποιες ακόμα και να θεραπευτούν, ειδικά αν διαγνωστούν
σε πρώιμο στάδιο. Παρ’ όλ’ αυτά, ακόμα και σήμερα, πολλοί φοβούνται και
να προφέρουν τη λέξη «καρκίνος».
Η διάγνωση του καρκίνου προκαλεί στον ασθενή έντονα και, κάποια από
αυτά, πρωτόγνωρα συναισθήματα. Οι ειδικοί καταγράφουν πως στις
περισσότερες των περιπτώσεων τα συναισθήματα αυτά έχουν αρνητικό πρόσημο
(άρνηση για κάθε τι θετικό και αισιόδοξο, μοναξιά, κλείσιμο στον εαυτό
του, ενοχές, θλίψη, φόβο για το θάνατο κ.ά.) και τα χαρακτηρίζουν ως
φυσιολογικές αντιδράσεις σε μια τόσο σημαντική αλλαγή στην ανθρώπινη
ζωή.
Όσοι βίωσαν τον Γολγοθά του καρκίνου ως πάσχοντες αλλά και ως πρόσωπα
που στάθηκαν δίπλα σε ασθενείς, μπορούν να βεβαιώσουν πόσο επηρεάζονται
οι οικογενειακές σχέσεις και οι σχέσεις με τους φίλους και τον
κοινωνικό περίγυρο· πόσο οι άνθρωποι, ένθεν κακείθεν, αλλάζουν
ταυτόχρονα με την ψυχολογία τους και δείχνουν κάτω από τις νέες συνθήκες
το αληθινό τους πρόσωπο, που συχνά μπορεί να ξαφνιάζει ακόμα και τους
ίδιους, δυσάρεστα ή και ευχάριστα.
Ευχάριστα; Ναι, υπάρχουν και άνθρωποι που το πρώτο σοκ στο άκουσμα
της διάγνωσης ακολουθεί μια μεταστροφή, προς το θετικότερο, του τρόπου
που μέχρι εκείνη τη στιγμή αντιμετώπιζαν τη ζωή. Η ασθένεια γίνεται
αφορμή να επαναπροσδιορίσουν όχι απλά την καθημερινότητά τους (που έτσι
και αλλιώς δεν θα είναι όπως πριν), αλλά και τις προτεραιότητές τους, ή
ακόμα και αρχές και αξίες που υιοθετούσαν μέχρι εκείνη τη στιγμή.
Υπάρχουν άνθρωποι που νιώθουν την ανάγκη να το μοιραστούν, φωτίζοντας
στους συνανθρώπους τους τις αθέατες πλευρές της νέας πραγματικότητας
που βιώνουν, παίρνοντας κουράγιο οι ίδιοι και δίνοντας βοήθεια σε αυτούς
που βρίσκονται σε ανάλογη θέση. Η αντανάκλαση αυτών των προθέσεων
αποχτά μεγαλύτερο βεληνεκές όταν οι προαναφερόμενοι είναι άνθρωποι που
λόγω της δουλειάς ή της ιδιότητάς τους είναι αναγνωρίσιμοι στο πλατύ
κοινό και με τον έναν ή τον άλλον τρόπο το επηρεάζουν.
Πρόσφατα ο τραγουδοποιός και ποιητής Θάνος Ανεστόπουλος, ιδρυτικό
μέλος της αγαπημένης μπάντας «Διάφανα Κρίνα», με ανάρτησή του στο
facebook ανακοίνωσε ότι πάσχει από «μεταστατικό καρκίνο των οστών».
Νιώθοντας την ανάγκη να το μοιραστεί με τους γνωστούς και άγνωστους
φίλους του που τον νοιάζονται και τον αγαπούν, επισημαίνει θετικά και
αρνητικά στοιχεία και καταστάσεις που καλείται να αντιμετωπίσει και
στέλνει παράλληλα μήνυμα ζωής και αισιοδοξίας ότι ο καρκίνος δεν είναι
ανίκητος.
Μηνύματα σαν αυτό αποβαίνουν λυτρωτικά για τον πάσχοντα (όταν ένα
πρόβλημα το μοιραζόμαστε με περισσότερες πλάτες το βάρος που μάς
αναλογεί μειώνεται) και λειτουργούν σαν δροσερό αεράκι αισιοδοξίας στους
αποδέκτες τους. Κάτι που ως κοινωνία το έχουμε μεγάλη ανάγκη σήμερα που
στο βωμό της «κρίσης» λαβώνονται ιδανικά και γκρεμίζονται αξίες που
λειτουργούσαν διαχρονικά ως αντίβαρο στο μαρασμό και φυτώριο ελπίδας για
τις πολυπόθητες καλύτερες μέρες.
Σε μια κοινωνία όπου η υγεία και η περίθαλψη είναι εξ ορισμού
προνόμια των γεμάτων πορτοφολιών, τα τελευταία χρόνια και με πρόφαση την
«κρίση», η δίψα για ζωή εγκλωβίζεται στα τείχη που υψώνει η σκληρή
πραγματικότητα. Αυτή που έχει επικρατήσει να αποκαλείται στις μέρες μας
«ρεαλισμός» και έχει να κάνει με την αποδοχή, από το σύνολο σχεδόν της
κοινωνίας, ως φυσικών των φαινομένων που συνθέτουν τη μισοζωή και εκτός
των άλλων επιβαρύνουν τη σωματική και ψυχική υγεία των ανθρώπων.
Ο έτσι κι αλλιώς επώδυνος Γολγοθάς που καλείται ν’ ανεβεί ο ασθενής,
γίνεται σήμερα ακόμα πιο δυσκολοδιάβατος. Και είναι πραγματικά οξύμωρο
ότι την εποχή που η ιατρική επιστήμη και η εξέλιξη της τεχνολογίας
κάνουν θαύματα καθιστώντας ιάσιμες πολλές μορφές καρκίνου, να γίνονται
ολοένα και περισσότεροι οι άνθρωποι που μένουν αποκλεισμένοι στα τείχη
του «ρεαλισμού».
Όσο κλεινόμαστε στον εαυτό μας θεωρώντας τον το «κέντρο του κόσμου»,
όσο παρασυρόμενοι από την κυνική και αδυσώπητη καθημερινότητα,
μεγεθύνουμε τις δυσκολίες και τα προβλήματά μας, αποδεχόμενοι παράλληλα
ως νομοτελειακή τη θέση μας πίσω από το ατομικό μας μαγκάνι,
παραβλέπουμε στην ουσία πόσο ακριβό και σπουδαίο είναι το δώρο της ζωής.
«Αν φόβοι σέρνουν τυφλά την καρδιά σου/γίνε φωτιά και όρμησε προς την ανηφοριά/Αν θεία μοίρα σου ανοίγει πληγές/άσε τον ήλιο να μπει απ’ τις ραγισματιές…»
Η ζωή μας είναι μοναδική και μάς ανήκει. Όταν μοιραζόμαστε αποχτά
νόημα και σκοπό. Όταν πιανόμαστε χέρι με χέρι γινόμαστε πιο δυνατοί.
Αξίζει να δώσουμε όσες μάχες χρειαστεί για να την διεκδικήσουμε και να
την κάνουμε καλύτερη. Δεν μας δόθηκε για πάντα.
ΥΓ. Ο Θάνος είναι ήδη νικητής.
Δευτέρα 11 Μάη 2015.
