 |
| «Έτσι πηγαίνουμε και γυρίζουμε από το
σχολείο μας, ακόμα κι όταν βρέχει. Το πρωί κάνει κρύο»… |
Από
τη μια η έκθεση (μια ακόμα έκθεση) της Παγκόσμιας Τράπεζας (ναι, της Παγκόσμιας Τράπεζας) που πλέκει το εγκώμιο του
συστήματος παιδείας της Κούβας: «Οποιαδήποτε σχολή της περιοχής μπορεί να θεωρηθεί υψηλής ποιότητας και είναι ικανή να συγκριθεί με τα παγκόσμια πρότυπα».
Από την άλλη τα ελληνόπουλα σε μια περιοχή λίγο έξω από την Καλαμάτα, που πηγαίνουν στο σχολείο στοιβαγμένα στην καρότσα ενός αγροτικού ημιφορτηγού (βλ. φωτογραφία), ενώ κάποια από αυτά αρρώστησαν από τις συνεχείς «μεταφορές» εκτεθειμένα στα καιρικά φαινόμενα και χάνουν τα μαθήματα.
Από την άλλη τα ελληνόπουλα σε μια περιοχή λίγο έξω από την Καλαμάτα, που πηγαίνουν στο σχολείο στοιβαγμένα στην καρότσα ενός αγροτικού ημιφορτηγού (βλ. φωτογραφία), ενώ κάποια από αυτά αρρώστησαν από τις συνεχείς «μεταφορές» εκτεθειμένα στα καιρικά φαινόμενα και χάνουν τα μαθήματα.
Από
τη μια ο περήφανος κουβανικός λαός, γαλουχημένος με τα ιδανικά της Επανάστασης, που αντιστέκεται στον οικονομικό
αποκλεισμό πέντε δεκαετιών από τις ΗΠΑ και τους ευρωπαίους συμμάχους τους
(μεταξύ των οποίων και η ελληνική κυβέρνηση), δίνει «μαθήματα» προόδου,
ανθρωπιάς και αλληλεγγύης σε όλον τον πλανήτη. Από την άλλη οι κάθε απόχρωσης «παπαμιμίκοι»
και τα «βουλτεψοειδή» που όταν ακούνε για τον «δρόμο» που οδηγεί στην ευημερία
των εργαζομένων και του λαού και όχι των τραπεζών και των μονοπωλίων αναφωνούν:
«δηλαδή τι θέλετε, να γίνουμε Κούβα;».
Από
τη μια η Κούβα που, παρά τις όποιες ελλείψεις που οφείλονται στο εξοντωτικό «εμπάργκο»,
προχωράει σε κατακτήσεις και επιτεύγματα (τις απολαμβάνουν όχι μόνο οι
Κουβανοί, αλλά και άλλοι λαοί και θα τα ζήλευαν οι κάτοικοι και των πιο
«αναπτυγμένων» χωρών), τέτοια που να αναρωτιέσαι πόσο ψηλότερα θα έφταναν αν οι
ιμπεριαλιστές τους άφηναν «ήσυχους». Ο σοσιαλισμός, που και με τις αδυναμίες
του πρόσφερε στην ανθρωπότητα όσα δεν είχε καταχτήσει ο άνθρωπος στο πέρασμα των
αιώνων. Από την άλλη η μιζέρια της καθημερινότητας της πλειοψηφίας του
ελληνικού λαού, η καταθλιπτική ατμόσφαιρα των δελτίων «ειδήσεων», το άγχος, η
ανέχεια, η αβεβαιότητα, ο φόβος για το τι ξημερώνει, ο εθισμός στη μισοζωή, ο καθημερινός
αργός θάνατος. Η σαπίλα του καπιταλισμού. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Μόνο η απόφαση σε ποιον
θα βαδίσεις.
