Την Κυριακή 19 του Οκτώβρη έγινε στο Εκθεσιακό Κέντρο Περιστερίου η εκδήλωση που οργάνωσε η διοίκηση του Συνδικάτου Οικοδόμων Αθήνας για τα 30 χρόνια από την ίδρυση της οργάνωσης.
Από
τον σταθμό του μετρό (Ανθούπολη) μέχρι την είσοδο του Κέντρου οι δρόμοι ήταν
στολισμένοι με τα κόκκινα λάβαρα του Συνδικάτου και τις σημαίες του ΠΑΜΕ. Έφτασα
νωρίτερα από την προκαθορισμένη ώρα έναρξης. Ο λόγος ήταν ότι ήθελα να
περιδιαβώ την έκθεση φωτογραφίας και αφίσας, προτού καταφτάσει ο κύριος όγκος
των επισκεπτών. Όμως το ίδιο σκεπτικό με το δικό μου φαίνεται πως είχαν και άλλοι,
γιατί από το σταθμό του μετρό είχαν αρχίσει ήδη να βγαίνουν και να απλώνονται
στην κεντρική λεωφόρο μικρά «ποταμάκια» από οικοδόμους με τις οικογένειές τους.
Περνώντας το κατώφλι του Κέντρου και τους συναδέλφους «επί της υποδοχής» βρισκόσουν στο φουαγιέ, στον χώρο της έκθεσης φωτογραφίας. Εκατοντάδες φωτογραφίες από την τριών δεκαετιών δράση του Συνδικάτου, χωρισμένες σε θεματικές ενότητες, ήταν αναρτημένες σε πολλά ταμπλό, ενώ δεκάδες αφίσες, ενημερωτικά πανό, πλακάτ με συνθήματα και σημαίες στόλιζαν τους γύρω τοίχους. Μετά από μια πρώτη σύντομη περιήγηση πέρασα στην κεντρική αίθουσα και δεν σας κρύβω ότι μόλις βρέθηκα μπροστά στο αχανές του χώρου, μια αμφιβολία άρχισε να με περιτριγυρίζει: θα γεμίσουν άραγε όλα αυτά τα καθίσματα!; Πίσω από την εξέδρα με τον καταδεχτικό σε εργατικές εκδηλώσεις Βαγγέλη Κορακάκη και τους μουσικούς του (αξέχαστη η συναυλία στην πύλη της Χαλυβουργίας μια κρύα νύχτα του Νοέμβρη του 2011, όπου με μπουφάν και σκούφο έπαιξαν για τους απεργούς χαλυβουργούς), δέσποζε το σύνθημα: "30 χρόνια αταλάντευτη πρωτοπόρα δράση στο πλευρό των οικοδόμων. Συνεχίζουμε...".
Μπροστά από την εξέδρα απλώνονταν δεκάδες σειρές τραπεζιών που περίμεναν τους οικοδόμους και τις οικογένειές τους, και λίγο παραπέρα ένας μεγάλος πάγκος όπου γινόταν το σερβίρισμα των μεζέδων και των ποτών, από εθελοντές συναδέλφους βέβαια. Πίσω από τον πάγκο υπήρχε μια πόρτα που οδηγούσε στο χώρο όπου βρίσκονταν οι ψησταριές. Εκεί, ανασκουμπωμένοι οι συνάδελφοι, αφανείς ήρωες της μάχης με τα αναμμένα κάρβουνα, αγωνίζονταν να μη λυγίσουν από τις μεθυστικές μυρωδιές που αναδύονταν από τις κάμποσων τετραγωνικών μέτρων βαρυφορτωμένες σχάρες…
Επέστρεψα στο φουαγιέ. Ο κόσμος άρχισε να πλημμυρίζει το χώρο της έκθεσης. Μπροστά στα ταμπλό με τις φωτογραφίες οικοδόμοι κάθε ηλικίας, γυναίκες και παιδιά. Συγκίνηση, έκπληξη, ενθουσιασμός, αλλά και ένα γλυκόπικρο συναίσθημα που δεν ήθελε να συμβιβαστεί με την ψυχρή «λογική» της κύλησης του τροχού της ζωής. «Έλα να με δεις…! Κοίτα ρε τι παλικάρι ήμουν τότε!» φώναξε συγκινημένος, πίσω μου, ένας συνάδελφος στη γυναίκα του και της έδειξε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία από τη χρονιά ίδρυσης του Συνδικάτου, «συστήνοντάς» της και τους άλλους συναδέλφους στη φωτογραφία δίπλα του, αγνώριστοι και αυτοί μετά από τρεις δεκαετίες. «Και τώρα παλικάρι είσαι καλέ μου!» του είπε εκείνη...
Οι φωτογραφίες από την τριαντάχρονη πορεία του Συνδικάτου κάλυπταν θεματικές ενότητες όπως στιγμές από την ιδρυτική διάσκεψη του Συνδικάτου το 1984, από τα πρώτα χρόνια ζωής του, τη δράση των παραρτημάτων του (κατακτήσεις, όπως η ντε φάκτο καθιέρωση του 7ωρου - 5ήμερου, η μείωση της ηλικίας συνταξιοδότησης από τα 60 στα 58 κλπ.), απεργίες, κινητοποιήσεις, παρεμβάσεις σε χώρους δουλειάς, διεθνιστικές πρωτοβουλίες και καμπάνιες αλληλεγγύης σε λαούς άλλων χωρών, πρωτομαγιάτικες απεργίες, τρομοκρατία-διώξεις στο Συνδικάτο, εργατικά ατυχήματα-εγκλήματα κλπ. Η ιστορία των τριάντα χρόνων του Συνδικάτου ξεδιπλωνόταν και μέσα από τις πολλές δεκάδες αφίσες που είχαν αναρτηθεί στους γύρω χώρους (σχετικό αναλυτικό φωτογραφικό αφιέρωμα μπορείτε να δείτε εδώ).
Στο χώρο της έκθεσης υπήρχε τραπεζάκι με το αρχείο του «Παλμού», των παλιότερων φύλλων της εφημερίδας του Συνδικάτου, και έκθεση με βιβλία για το εργατικό κίνημα, τον φασισμό, εργατική λογοτεχνία και φυσικά το βιβλίο της Ομοσπονδίας Οικοδόμων «Από την πείρα του κινήματος των οικοδόμων στην Ελλάδα», τα οποία μπορούσαν να προμηθευτούν οι παρευρισκόμενοι. Ξεχωριστή θέση κατείχε η φωτογραφική σύνθεση με τα ποιήματα «Τραγούδι της απεργίας» και «Μας λένε οι εχτροί μας» του Μπέρτολτ Μπρεχτ: "Βγες έξω σύντροφε,/ αντιμέτωπος με τα όπλα/ και διεκδίκησε το μεροκάματο σου./ Σαν ξέρεις πως δεν έχεις τίποτα να χάσεις./ Οπλα αρκετά οι αστυνόμοι δεν έχουν./ Μπρος στο δρόμο έξω! Αγωνίσου!/ Να περιμένεις πια δεν γίνεται, είναι αργά πολύ!"...
Αίσθηση προκαλούσε το τμήμα της έκθεσης για τις συνθήκες δουλειάς και τα εργατικά ατυχήματα στα εργοτάξια του ΜΕΤΡΟ, στα έργα της «Αττικής Οδού», στο Ολυμπιακό Χωριό, στα συμβατικά γιαπιά. «Στο βάρβαρο καπιταλιστικό σύστημα, όπου ο εργάτης θεωρείται εξάρτημα στη μηχανή που παράγει για αυτούς αμύθητα πλούτη, τα μέτρα υγιεινής και ασφάλειας στους χώρους δουλειάς αποτελούν κόστος για το κεφάλαιο και τους πολιτικούς του εκφραστές και για αυτό δεν τα παίρνουν. Όταν τους χαλάει ένα εξάρτημα το αντικαθιστούν με άλλο»… Και από κάτω φωτογραφίες από τον φόρο αίματος της τάξης μας στους τόπους δουλειάς. Νεκροί οικοδόμοι αλλά και σακατεμένοι, όπως ο τυχερός (μέσα στην ατυχία του) που μετά από πτώση μια μπετόβεργα του διαπέρασε τον λαιμό χωρίς να πλήξει ζωτικό του όργανο…
Το καλωσόρισμα της εκδήλωσης έκανε ο συνάδελφος Γ. Μηλιώνης μέλος της Κεντρικής Διοίκησης ενώ στη συνέχεια πήρε το λόγο ο πρόεδρος του Συνδικάτου Σταύρος Λίτσας, ο οποίος είπε ότι η εκδήλωση δεν έγινε με την πρόθεση να «στραφούμε προς τα πίσω για να απαριθμήσουμε κατορθώματα και να επιδείξουμε περγαμηνές. Μπροστά στις πρωτόγνωρες συνθήκες και δυσκολίες που βρίσκεται σήμερα το εργατικό κίνημα, υπάρχει ανάγκη να γυρίσουμε πίσω για να ζητήσουμε τη βοήθεια της Ιστορίας μας, να πάρουμε δύναμη από τη μεγάλη αγωνιστική πορεία του κλάδου και του εργατικού κινήματος γενικότερα». Τόνισε την ανάγκη συσπείρωσης όλων των εργαζομένων του κλάδου στο Συνδικάτο, για να γίνει «πιο ισχυρό, πιο μαζικό, φρούριο της ταξικής πάλης, ικανό να οργανώνει τους αγώνες του κλάδου, ενάντια στην αντιλαϊκή λαίλαπα», ενώ έκανε ξεχωριστή αναφορά σους συναδέλφους οικοδόμους που δεν βρίσκονται πια στη ζωή, και καταχειροκροτήθηκε όταν αναφέρθηκε στον συνάδελφο Δημήτρη Κοτζαρίδη που έχασε τη ζωή του πριν από 3 χρόνια, κατά τη δολοφονική επίθεση που δέχτηκε από παρακρατικούς μηχανισμούς η απεργιακή συγκέντρωση του ΠΑΜΕ. Η ομιλία έκλεισε με την επισήμανση που ήταν ταυτόχρονα και κάλεσμα στους συναδέλφους: «Έχουμε σκληρούς αγώνες μπροστά μας» και αγωνιστικό προσκλητήριο στο πανελλαδικό συλλαλητήτιο του ΠΑΜΕ, το Σάββατο 1η του Νοέμβρη.
Και
επειδή αγώνας χωρίς ψυχαγωγία και διασκέδαση είναι σαν τη λάσπη χωρίς ασβέστη
(…δεν κολλάει), μετά την ομιλία ακολούθησε γλέντι με παραδοσιακά τραγούδια από
το συγκρότημα του Γ. Χατζή, όπου πολλοί συνάδελφοι διακρίθηκαν για τις
επιδόσεις τους στο χορό. Αν βέβαια οι οικοδόμοι είχαμε την ίδια συμμετοχή και
τις ίδιες επιδόσεις και στον αγώνα, θα ήταν καλύτερα τα πράγματα για τον κλάδο, αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση που
δεν πρέπει να μας κάνει ούτε να απογοητευόμαστε, ούτε να χαλαρώνουμε τον αγώνα μας.
Το
πανό με τα λόγια του Ένγκελς: “Αντί για μια «δίκαιη» εργάσιμη ημέρα, εμπρός για
την κατάργηση της εκμετάλλευσης” ξεχώριζε στο χώρο για τις «διαστάσεις» του μηνύματος
που έστελνε σε όποιον περνούσε από μπροστά του. Το μεδούλι της ταξικής πάλης,
το ζητούμενο για ένα πρωτοπόρο και μαχητικό οικοδομικό-εργατικό κίνημα: η ταξική
συνείδηση του οικοδόμου, της εργατικής τάξης ευρύτερα.
Ήταν μια μεγάλη εκδήλωση. Μεγάλη σε όγκο (η αχανής αίθουσα γέμισε) και σε ουσία. Που γέμισε με μνήμες τους παλιούς συναδέλφους και γνώση τους νεώτερους. Που έφερε κοντά τις γενιές των οικοδόμων και έδωσε χώρο στη συγκίνηση και στη χαρά, χωρίς να τον αφαιρέσει από την επαγρύπνηση που απαιτείται από τους οικοδόμους τις δύσκολες τούτες μέρες που περνάει ο κλάδος, άρα και το Συνδικάτο του. Ήταν μια εκδήλωση που σχεδιάστηκε και δουλεύτηκε με γνώση και μεράκι και βγήκε σε πέρας με μεγάλη επιτυχία, με την εθελοντική δουλειά πολλών συναδέλφων. Τους αξίζουν συγχαρητήρια και ένα μεγάλο ευχαριστώ από όσους παραβρεθήκαμε εκεί.
--Τα βίντεο προέρχονται από το Συνδικάτο Οικοδόμων Αθήνας και αναρτήθηκαν στην ιστοσελίδα του μαζί με φωτογραφίες. Μπορείτε να τα δείτε όλα πατώντας εδώ.
--Για την εκδήλωση δείτε ακόμα στο ΕΝΩΜΕΝΟ ΚΤΙΣΤΑΔΙΚΟ: "Αφίσες από την 30χρονη πορεία του Συνδικάτου Οικοδόμων Αθήνας"
Τρίτη
28 Οκτώβρη 2014.
