Ο βουλγαρικός λαός ζει κάτω από σκληρή λιτότητα, με κατώτατο μισθό 123 ευρώ. Με αφορμή την αύξηση της τιμής του ηλεκτρικού ρεύματος, έγιναν συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας σε πολλές πόλεις, που κατέληξαν σε ογκώδεις διαδηλώσεις. H αστυνομία προχώρησε σε ματοκύλισμα των διαδηλωτών (βίντεο εδώ).
Ο Βούλγαρος πρωθυπουργός Μπορίσοφ, προσπαθώντας να κερδίσει εντυπώσεις και χρόνο, ζήτησε χτες την παραίτηση του υπουργού οικονομικών και αντιπροέδρου της κυβέρνησης, όμως στη συνέχεια (σήμερα) προχώρησε σε παραίτηση ολόκληρης της κυβέρνησής του. Σύμφωνα με τα ΜΜΕ δήλωσε: «Δεν μπορώ να μετέχω σε μία κυβέρνηση κάτω από την οποία η αστυνομία χτυπάει τον κόσμο, κάθε ρανίδα αίματος είναι ντροπή για μένα. Η εξουσία μας δόθηκε από τον λαό. Σήμερα του την επιστρέφουμε».
Η παραίτηση της κυβέρνησης σίγουρα δεν λύνει τα προβλήματα του βουλγαρικού λαού, όμως ανεξάρτητα του τι θα ακολουθήσει, καταγράφεται ως μια θετική εξέλιξη. Η παραίτηση αυτή τονίζει όμως και μια διαφορά στη συμπεριφορά των αστών πολιτικών από χώρα σε χώρα. Ενώ έχουμε δει κατά καιρούς ανάλογα παραδείγματα σε πολλές χώρες της δύσης ή της ανατολής (παραιτήσεις αλλά και αυτοκτονίες υπουργών –χαρακίρι στην Ιαπωνία- που κατηγορήθηκαν για διαφθορά και ακόμα παραιτήσεις ολόκληρων κυβερνήσεων) υπάρχει μια χώρα στον καπιταλιστικό κόσμο που το αυτί των πολιτικών της δεν ιδρώνει με τίποτα.
Κανείς υπουργός δεν κουνιέται από την καρέκλα του για ό,τι και αν κατηγορηθεί. Καμιά κυβέρνηση (μέχρι τώρα) δεν παραιτείται, ακόμα και αν η τοιχοποιία της βουλής τραντάζεται από τις φωνές ενός εκατομμυρίου διαδηλωτών απ' έξω. Αντίθετα, γίνονται ακόμα πιο προκλητικοί, ψηφίζοντας περισσότερα και πιο σκληρά αντεργατικά-αντιλαϊκά μέτρα, και χρησιμοποιούν περισσότερη αστυνομική βία απέναντι σε όποιον σηκώνει κεφάλι. Δείχνουν αλώβητοι (ενώ δεν είναι), στηριζόμενοι από ένα πλέγμα εξουσιών, συμφερόντων και προπαγάνδας που φαίνεται, αλλά δεν είναι, αδιάρρηκτο.
Αυτή η συμπεριφορά δείχνει σε ποιο βαθμό η σήψη και η διαφθορά έχουν διαβρώσει –εκτός από τους αστούς πολιτικούς- την ελληνική κοινωνία και ποτίσει τις συνειδήσεις του μεγαλύτερου κομματιού της. Εκείνο το τμήμα του λαού που συνεχίζει, ουσιαστικά αδιαμαρτύρητα, να οδηγείται μετά την ηθική, στην πλήρη εξαθλίωση, από πολιτικές, κόμματα και πολιτικούς που τον πείθουν πως όλα γίνονται για το καλό του. Δείχνει ακόμα και πόσο σκληρή δουλειά χρειάζεται από τις δυνάμεις που αντιστέκονται, για να ανατραπούν οι συσχετισμοί προς όφελος της εργατικής τάξης και των συμμάχων της στο δρόμο προς τη λαϊκή εξουσία.
[ΦΛΕΒΑΡΗΣ 2013]
