Και να που η ημερομηνία τέλεσης των εκλογών ανακοινώθηκε! Η Βουλή «διαλύθηκε», τα κόμματα ανακοινώνουν ένα ένα τους εκλογικούς συνδυασμούς τους, ο Άκης μετακόμισε στον Κορυδαλλό και τα πάνελ των καναλιών παράγουν πυρετωδώς έτοιμη προς κατανάλωση τηλεοπτική σκέψη. Ένα προεκλογικό σκηνικό κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της κυβέρνησης και των κομμάτων του κεφαλαίου. Ο στόχος τους ξεκάθαρος. Προσπαθούν με χίλιους τρόπους να ξεγελάσουν το λαό για μια ακόμα φορά.
Να του κλέψουν την ψήφο με κάθε τρόπο. Καλοπιάνοντας, ζητώντας… ταπεινά «συγγνώμη», εκβιάζοντας, απειλώντας, τρομοκρατώντας. Στην προσπάθειά του για να επιβιώσει το σύστημα επιστρατεύει όλα τα διαχρονικά και αποτελεσματικά όπλα του. Όμως αυτές οι εκλογές δεν είναι σαν τις άλλες που προηγήθηκαν. Πολλά έχουν αλλάξει από τότε και συνεχίζουν να αλλάζουν μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα. Το πολιτικό τοπίο είναι ρευστό σαν την εποχή μας. Ένα νέο όπλο είναι απαραίτητο για να νικηθεί για μια ακόμα φορά ο λαός, τώρα που δείχνει να γίνεται ανεξέλεγκτος και, ίσως, επικίνδυνος. Ο κατακερματισμός των πολιτικών δυνάμεων και η δημιουργία πολλών, φαινομενικά διαφορετικών μεταξύ τους, κομμάτων.
Κοινή αφετηρία αυτών των σχηματισμών φαίνεται πως είναι μια «αντιμνημονιακή» στάση και ρητορική. Μιλούν για «προδότες πολιτικούς», για «κατοχή», για «χούντα» κλπ, αναίσχυντα κάποιοι από αυτούς, που μέχρι πριν λίγες εβδομάδες υπέγραφαν όλα αυτά τα οποία σήμερα καταγγέλουν. Χωρίς να τους βάζουμε όλους στο ίδιο τσουβάλι, δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί κάποιος που αποσκοπεί η ύπαρξη όλων αυτών των σχηματισμών. Να αποπροσανατολίσουν το λαό από τις πραγματικές αιτίες για την καταστροφή της ζωής του και να λειτουργήσουν σαν αμορτισέρ που θα απορροφήσουν την οργή και την όποια αντίδρασή του. Και στη δύσκολη στιγμή μιας πιθανής «ακυβερνησίας» να εμφανιστούν σαν σωτήρες της πατρίδας, συμμετέχοντας σε μια κυβέρνηση μαζί με τα κόμματα που δηλώνουν πως θα «τηρήσουν την υπογραφή τους» στα μνημόνια εξόντωσης του λαού. Πρόσφατο είναι το παράδειγμα του… «ασταθούς» Καρατζαφέρη που συμμετείχε στην συγκυβέρνηση και εφάρμοσε την πολιτική της, για να «αλλάξει» γνώμη στη συνέχεια και σήμερα να ρητορεύει εναντίον της...
Να σημειωθεί εδώ πως το αποτέλεσμα αυτών των εκλογών δεν είναι σημαντικό απλά και μόνο για το ποιο ή ποια κόμματα θα σχηματίσουν την κυβέρνηση που θα κληθεί να πάρει και να εφαρμόσει ακόμα πιο σκληρά, νέα μέτρα την επομένη των εκλογών. Έχει πολύ μεγάλη σημασία ο αριθμός των εδρών που θα συγκεντρώσουν τα κόμματα που εκπροσωπούν το σύστημα με τις όποιες παραλλαγές του. Αν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ εκλέξουν πάνω από 180 βουλευτές τότε… τελειώνει το πανηγύρι!
Θα μπορούν ανά πάσα στιγμή να κάνουν όποια αναθεώρηση του Συντάγματος θέλουν, θα έχουν τη δυνατότητα να κόψουν και να ράψουν έναν νέο εκλογικό νόμο ακόμα πιο κοντά στα μέτρα τους και θα νομιμοποιήσουν (πάλι μέσω του Συντάγματος) μνημόνια και συμβάσεις με τρόικα και ΔΝΤ…και τότε…άντε να διαμαρτυρηθείς τότε…λαέ, που θα έχεις ο ίδιος υπογράψει την θανατική σου καταδίκη…
Όλον αυτό τον καιρό ακούστηκαν πολύ δυο φράσεις από δυο πρόσωπα που διαρκώς τις επικαλούνταν. Ο κύριος Καζάκης με το «αντιμνημονιακό μέτωπο» και ο πρόεδρος Αλέξης με την «ενότητα της Αριστεράς». Ο γνωστός οικονομολόγος (αυτός που κάποια στιγμή ζήτησε να αναλάβει ο στρατός τη διακυβέρνηση της χώρας…) ξιφούλκησε κατά των πάντων όσων δεν συνεργάστηκαν μαζί του, εξέφρασε μια ιδιαίτερη αδυναμία και ικανότητα στην αντιΚΚΕ «κριτική» (διαβάζεται και αντικομμουνισμός…), φλέρταρε πολιτικά με τον «ανεξάρτητο» Καμμένο και στο τέλος δίνοντας τα ρέστα του, έστησε το νέο «ΟΧΙ» από κοινού με τον ακροδεξιό Παπαθεμελή (!). Ανέσυρε δηλαδή, από το ψυγείο της πολιτικής ό,τι πιο συντηρητικό, αντιδραστικό και μουχλιασμένο, βρισκόταν στα κάτω ράφια (με τα ληγμένα…). Απέδειξε έτσι, σχετικά γρήγορα, πόση βάση είχαν οι δημαγωγικές «αριστερές» κορώνες του, απογοητεύοντας πολλούς από τους θαυμαστές-οπαδούς του, που δεν έμειναν όμως για πολύ χωρίς…ηγέτη.
Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έβγαλε στην επιφάνεια «ικανότητες» που είχε απ’ ότι φαίνεται καλά κρυμμένες μέχρι τώρα. Όσο περνάει ο καιρός προσπαθεί όλο και περισσότερο να γίνει ένας μικρός… Παπανδρέου. Όχι βέβαια ο Γιώργος, αλλά ο πατέρας του. Προβάλει την εικόνα ενός επίδοξου πρωθυπουργού, επισημαίνει διαρκώς πως δεν θα έχει άλλη δυνατότητα στο μέλλον η «Αριστερά να κυβερνήσει», κατακεραυνώνει το… συμπλεγματικό ΚΚΕ που αρέσκεται στην κλειστοφοβία του, αρνούμενο τη συνεργασία. Αν κάποιος καλοπροαίρετα αναρωτηθεί το πιο απλό, πως είναι δυνατόν να ζητούν συνεργασία, δυνάμεις της αριστεράς που οι ίδιες συνεχώς αυτοδιασπώνται, θα θεωρηθεί τουλάχιστον «δογματικός». Αν πάλι κάποιος άλλος αναρωτηθεί ποιος εμποδίζει την εκτός του ΚΚΕ Αριστερά να συνεργαστεί και να «εκθέσει» με αυτόν τον τρόπο το «δογματικό» ΚΚΕ, δεν πρόκειται να πάρει απάντηση.
Γι’ αυτήν την έρμη συνεργασία της Αριστεράς, γράφτηκαν, ειπώθηκαν, συζητήθηκαν πολλά. Πολύς ντόρος για το θέμα γίνεται και στα μπλογκς που σαν μέσο έκφρασης προσωπικών απόψεων, με τη μορφή που αυτά είναι σχεδιασμένα, δίνουν την ευκαιρία να ανταλλάσσονται απόψεις και να γίνεται ένας διάλογος, με μεγαλύτερο ίσως ενδιαφέρον από αυτόν που γίνεται στα κόμματα.
Διαβάζω συχνά την αγωνία κάποιων για «να τα βρει επιτέλους η Αριστερά», να «χτυπηθεί η πολιτική των μνημονίων από μια αριστερόστροφη κυβέρνηση» κλπ. Κάποιοι βγάζουν τα μολύβια και προσθέτουν ή αφαιρούν έδρες, δίνουν το «μπόνους» των 50 βουλευτικών εδρών στο «πρώτο κόμμα» και στενοχωριούνται που μια «μοναδική ευκαιρία» χάνεται εξαιτίας του «συνήθους υπόπτου» ΚΚΕ. Κάποιοι άλλοι εκφράζουν την απελπισία που νιώθουν όπως κάποιος που παλεύει με τα αγριεμένα κύματα στη μέση του ωκεανού για να μην πνιγεί και περιμένει ένα χέρι για να τον σώσει. Επενδύουν τη «σωτηρία» τους στον οποιονδήποτε που θα εκφραστεί εναντίον των μνημονίων, χωρίς να εξετάζουν, χωρίς να σκεφτούν ποιος είναι αυτός, που ήταν και τι έκανε μέχρι χτες, αν συνδιαμόρφωνε, αποφάσιζε και στήριζε αυτήν την πολιτική που σήμερα με περισσή ευκολία καταγγέλει.
Ένα επιχείρημα που ακούγεται από αυτή την πλευρά είναι «δεν με νοιάζει τι έκανε (το κόμμα, ο πολιτικός), σημασία έχει τι λέει τώρα», …αρκεί να σωθούμε. Η απελπισία είναι κακός σύμβουλος. Οι δημαγωγοί πάντα επένδυαν σε αυτήν και αποκόμιζαν τεράστια πολιτικά οφέλη. Σήμερα πολλοί είναι αυτοί οι πολιτικοί που ακολουθούν τα βήματα παλιότερων και πιο έμπειρων συναδέλφων τους, σπέρνοντας ψευδαισθήσεις στο λαό πως μπορεί να «στρώσουν» τα πράγματα, να υπάρξει βελτίωση εντός του συστήματος, χωρίς τη δική του συμμετοχή, αρκεί να τους εμπιστευτεί.
Για να επανέλθω στα της Αριστεράς, δεν ξεκινούν όλοι από την ίδια αφετηρία, όσοι ζητούν εναγωνίως τη συνεργασία της. Δεν αναφέρομαι στα κόμματα αλλά στους ανθρώπους-ψηφοφόρους. Είναι πολύ σημαντικό ο καθένας που αυτοπροσδιορίζεται ως αριστερός, να έχει κατασταλάξει μέσα του τι ζητά από μια τέτοια συνεργασία. Θα ήθελε απλώς να σταματήσουν εδώ οι φόροι και τα χαράτσια; Θα ήθελε να δημιουργηθούν ξανά θέσεις εργασίας; Να επανέλθουν οι μισθοί στο προηγούμενο ύψος τους; Θα ήθελε γενικότερα να επανέλθει η ζωή του στους προηγούμενους ρυθμούς της; θα ήθελε απλά την… ησυχία του;
Σημαντικό επίσης είναι να έχουμε καθαρό στο μυαλό μας και το τι θα μπορούσε να πετύχει μια υποτιθέμενη αριστερή κυβέρνηση, την επόμενη μέρα των εκλογών. Με τους καπιταληστές δεν χωράνε ευγένειες και καλοί τρόποι. Ή θα τους γκρεμίσεις ή θα σε τσακίσουν. Ο μόνος σίγουρος «προορισμός» μιας τέτοιας κυβέρνησης, θα ήταν η απογοήτευση του λαού, όσων αναθάρρησαν, την πίστεψαν και την ψήφισαν. Τα παραδείγματα αριστερών κυβερνήσεων σε Ιταλία και Γαλλία είναι χαρακτηριστικά. Η απογοήτευση των λαών των δύο αυτών χωρών, έφερε στην εξουσία πολιτικούς όπως ο Μπερλουσκόνι και ο Σαρκοζί. Βλέπουμε σήμερα την κατάσταση στην Ιταλία, που ακολουθεί σταθερά τα βήματα της Ελλάδας, αν και κυβερνήθηκε από αριστερές κυβερνήσεις στο παρελθόν.
Οι αριστεροί άνθρωποι, αυτοί που έχουν καλές προθέσεις και νοιάζονται πραγματικά για την συνεργασία της Αριστεράς, θα πρέπει να καταλάβουν πως εντός αυτού του καπιταληστικού συστήματος, ό,τι «καλό» υπήρχε για το λαό, το ζήσαμε. Δεν έχει άλλο. Η μοναδική διέξοδος για την εργατική τάξη και το λαό μας, περνάει από το δρόμο της ανατροπής αυτού του συστήματος. Είναι η πρόταση που υποστηρίζει το ΚΚΕ, που ποτέ δεν έταξε στο λαό «ξεκούραστες» και εύκολες λύσεις για τη σωτηρία του. Για τον μοναδικό λόγο πως τέτοιες λύσεις δεν υπάρχουν. Οι κομμουνιστές (ναι, με τις όποιες αδυναμίες τους), πάντα μέσα στο λαό, τον παροτρύνουν να ξεβολευτεί, να πάρει την κατάσταση στα χέρια του και να ενισχύσει το ΚΚΕ, γιατί μόνο αυτός, ο λαός, είναι ικανός να αλλάξει τη μοίρα του. Αυτή την πρόταση, των κομμουνιστών, που διαφέρει ουσιαστικά από τις άλλες προτάσεις της όποιας Αριστεράς, και γι’ αυτό δεν είναι δυνατόν να «συνεργαστεί» μαζί τους, η άρχουσα τάξη προσπαθεί να την πνίξει, την διαστρεβλώνει, την κατασυκοφαντεί. Έχει βέβαια τους λόγους της.
Δεν έχουν όμως τους ίδιους λόγους να το κάνουν αυτό, οι απλοί λαϊκοί άνθρωποι, οι αριστεροί, αυτοί που δέχονται κατά κύματα τα απόνερα της κρίσης του συστήματος. Αλλά, είπαμε, η απελπισία είναι κακός σύμβουλος. Κάποιοι, μην μπορώντας καν να διανοηθούν πως «πρέπει» να γίνουν συμμέτοχοι οι ίδιοι και όχι να περιμένουν από κάποιον ηγέτη ή κόμμα να τους σώσει, μην μπορώντας να αποδεχτούν την άρνηση του ΚΚΕ να τους χαϊδέψει τ’ αυτιά, να τους κοροϊδέψει δηλαδή, αντιδρούν απέναντι στους κομμουνιστές και το κόμμα τους με έναν τρόπο τουλάχιστον εχθρικό. Αντλούν αντικομμουνιστικά «επιχειρήματα» από ένα αντιδραστικό –όχι πολύ μακρινό- παρελθόν, επιχειρήματα που χρησιμοποιεί και η προπαγάνδα της άρχουσας τάξης. Οχυρώνονται πίσω από μια δήθεν «κριτική» χρησιμοποιώντας αφορισμούς, απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς, κάποιοι βγάζοντας και τα απωθημένα τους, δείχνοντας τις πραγματικές τους προθέσεις.
Επικαλούνται ακόμα και την Εθνική Αντίσταση, το ΕΑΜ, τον πρωτοκαπετάνιο Άρη, σαν πρόσωπα και καταστάσεις ουδέτερα, αποκομμένα από το ΚΚΕ. Μιλούν και γράφουν μέχρι και για την Σοβιετική Ένωση, υπερασπίζοντας τον «καλό» Λένιν και καταδικάζοντας τα… «εγκλήματα» του «δικτάτορα» Στάλιν. Καταριούνται την «προδοτική ηγεσία του Περισσού» που αρέσκεται στο να βλέπει το λαό να υποφέρει, μην θέλοντας να τον βοηθήσει, εποφθαλμιώντας δήθεν μελλοντικά μικροκομματικά οφέλη.
Αποκαλούν ειρωνικά τους κομμουνιστές «δογματικούς», «ρομποτάκια», άβουλα όργανα μιας «σκληροπυρηνικής» ηγεσίας που τους «καταπιέζει». Υιοθετούν με ευκολία κάθε "ενημέρωση από τα μέσα" για τις "εξελίξεις" στο ΚΚΕ, όπως αυτή που κυκλοφόρησε πρόσφατα στην μπλογκογειτονιά και περιγράφει τις «μαζικές αντιδράσεις σοβαρών μελών του κόμματος» υπέρ μιας εκλογικής συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ, κόντρα στην Αλέκα που δεν θέλει να ακούσει αυτή την λέξη ούτε σαν αστείο! Ως γνωστόν, μετά από αυτή την εξέλιξη, στις φυλακές του Περισσού ύψωσαν νέο φράχτη, ψηλότερο, για να μην μπορούν οι διαφωνούντες να αποδράσουν...
Δεν ξέρω αν ο αντικομμουνισμός, δρα ψυχαναλυτικά, αν τους κάνει να νιώθουν καλύτερα. Ίσως. Δεν ξέρω επίσης αν ο μικρόκοσμος της σκέψης τους θα μπορούσε να ξεφύγει για λίγο από τη μιζέρια της αδράνειας, της απογοήτευσης και της μοιρολατρείας και να χωρέσει την ιδέα μιας δικής τους, αγωνιστικής συμμετοχής στη διεκδίκηση του καλύτερου. Σ’ αυτόν τον αγώνα, που πρωτοπόροι είναι αυτοί στους οποίους κάνουν «κριτική», οι κομμουνιστές. Αναρωτιέμαι πως είναι δυνατόν να ζητάς τόσο επίμονα να συνεργαστείς με κάποιον ενώ παράλληλα τον ειρωνεύεσαι, τον βρίζεις, τον συκοφαντείς, επιχειρείς να «κλέψεις» από την Ιστορία του, τον προσβάλλεις.
Η απόρριψη από το ΚΚΕ μιας «συνεργασίας» με την υπόλοιπη Αριστερά, είναι το πρόσχημα για όλους αυτούς που ποτέ δεν θα ήθελαν να συνεργαστούν πραγματικά με τους κομμουνιστές. Αυτοί που τόσα χρόνια καλόμαθαν στην προσωπική βολή τους, προσέχοντας μόνο τον εαυτούλη τους, που δεν συμμετείχαν ουσιαστικά στους αγώνες του λαού, που παρέδωσαν τις όποιες ελπίδες και προσδοκίες τους για μια αφηρημένα «καλύτερη ζωή» στους δημαγωγούς της σοσιαλδημοκρατίας, εξουσιοδοτώντας τους εν λευκώ, για τη «δικαίωση» των αγώνων ενός ολόκληρου λαού, παίρνοντας για αντάλλαγμα μια πλαστή –όπως αποδείχτηκε- ευημερία.
Σήμερα, μαζί με την «ευημερία» που έχασαν, νιώθουν να χάνεται και η γη κάτω από τα πόδια τους. Κι έτσι, μαθημένοι μόνο να αναθέτουν και όχι να αναλαμβάνουν ευθύνες, συμπεριφέρονται σαν κακομαθημένα μικρά παιδιά που δεν τους γίνεται το χατήρι. Δεν υπάρχουν όμως άλλα περιθώρια. Ήρθε η ώρα που θα πρέπει και αυτοί να ξεβολευτούν. Να αναλάβουν επιτέλους τις προσωπικές τους ευθύνες, απέναντι στους εαυτούς τους, στα παιδιά τους, στην Ιστορία. Να πάρουν οι ίδιοι την τύχη τους στα δικά τους χέρια και να μην περιμένουν από κανέναν αριστερό «μεσία» να τους διασώσει. Να συμπορευτούν στο δρόμο του αγώνα με τους πρωτοπόρους κομμουνιστές. Σ’ έναν αγώνα δύσκολο μα ελπιδοφόρο. Για ένα μέλλον όχι «μακρινό» και ουτοπικό. Ένα μέλλον που μπορούμε να το φέρουμε πιο κοντά σήμερα.
[ΑΠΡΙΛΗΣ 2012]
