Η πολιτική των κυβερνήσεων-εκπροσώπων του κεφαλαίου είναι ίδια κι απαράλλαχτη στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στο όνομα μιας δήθεν πιο ανταγωνιστικής οικονομίας προωθούν άγρια λιτότητα για τους εργαζόμενους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, προχωρούν στην καταπάτηση και αφαίρεση κεκτημένων εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων, σπρώχνουν στην ανεργία και την εξαθλίωση όλο και μεγαλύτερα τμήματα των λαών τους.
Στην Ισπανία οι ανθρακωρύχοι απεργούν εδώ και δυο μήνες. Αρνούνται μείωση στους μισθούς τους και εναντιώνονται στο κλείσιμο πολλών ορυχείων που σχεδιάζει η κυβέρνηση, μέσω των περικοπών της επιδότησης του άνθρακα. Εκατοντάδες απεργοί ανθρακωρύχοι συμμετείχαν στη «Μαύρη Πορεία», που ξεκίνησε από τη βόρεια Ισπανία και έφτασε, μετά από 18μέρες, χτες στη Μαδρίτη.
Στον Ασπρόπυργο οι απεργοί της «Ελληνικής Χαλυβουργίας» ξεκίνησαν και συνεχίζουν ακόμα την δική τους ηρωική πορεία. Η απεργία τους έκλεισε σήμερα 256 μέρες! Κόντρα σε κυβέρνηση και κυβερνητικά ΜΜΕ, κόντρα σε εργοδοσία και απεργοσπαστικούς μηχανισμούς, κόντρα σε προβοκάτσιες «αλληλεγγύης» και τρομοκρατία, κόντρα σε κρύο και σε καύσωνα, κόντρα στον κακό μας τον καιρό.
Η αρχή έγινε. Η Ιστορία σημείωσε στο τετράδιό της τους πρωτοπόρους αγωνιστές Ευρωπαίους εργάτες. Θα ακολουθήσουν κι άλλοι. Το ποτάμι της οργής των λαών της Ευρώπης που πλήττονται μες στο κατακαλόκαιρο από χιονοστιβάδες «μεταρρυθμίσεων» που τους προορίζουν για σκλάβους μέσα στις «λεύτερες» πατρίδες τους θα ξεχειλίσει.
Οι Έλληνες χαλυβουργοί συνεχίζουν τη μοναχική τους πορεία. Η αλληλεγγύη της τάξης τους εκφράστηκε συγκινητικά με υλικά μέσα και ανθρώπινη παρουσία στην πύλη του εργοστασίου όποτε χρειάστηκε. Μέχρι εκεί… Οι συνάδελφοί τους, των εργοστασίων της εταιρίας στο Βόλο, τους πρόδωσαν. Οι συνάδελφοί τους στο Θριάσιο δεν τους ακολούθησαν. Η εργατική τάξη της χώρας μας δεν είχε τα κότσια. Όλη η Ελλάδα δεν έγινε ποτέ «μια Χαλυβουργία».
Οι Ισπανοί ανθρακωρύχοι δεν εγκλωβίστηκαν στη «λογική» της εκ του ασφαλούς ήσυχης 24ωρης περιοδικά επαναλαμβανόμενης «διεκδίκησης». Έβαλαν το μυαλό τους να δουλέψει, γέννησαν ιδέες για νέες μορφές πάλης. Με την «Μαύρη Πορεία» τους περπάτησαν μέσα σε πολλές πόλεις. Έδωσαν μεγάλη δημοσιότητα στον αγώνα τους. Έγιναν ένα με τον Ισπανικό λαό κι αυτός τους έβαλε στα σπίτια του. Και όταν χρειάστηκε, δεν έμειναν στα συνθήματα. «Έσπασαν αυγά». Συγκρούστηκαν στα ίσα με τις αστυνομικές δυνάμεις. Χτυπήθηκαν σώμα με σώμα. Με κόστος.
Έξω ψήνεται ο τόπος. Οι άστεγοι στριμώχνονται στις αίθουσες κλιματιζόμενης φιλανθρωπίας για μια ανάσα. Μέσα στα σπίτια η ζέστη είναι αποπνιχτική. Χιλιάδες άνεργοι, χιλιάδες απλήρωτοι εργαζόμενοι, χιλιάδες υποσιτισμένοι και χωρίς φάρμακα συνταξιούχοι, χιλιάδες φτωχοί, ανήμποροι, απελπισμένοι, στριμώχνονται μπροστά από μια τηλεόραση. Παρακολουθούν «τούρκικο» και δελτία ειδήσεων. Χιλιάδες σπίτια δεν έχουν πια ηλεκτρικό ρεύμα. Πολλά δεν έχουν ούτε νερό. Στην Ελλάδα των μνημονίων και του καύσωνα, οι απλήρωτοι λογαριασμοί καταχωνιάζονται στο βάθος ευρύχωρων συρταριών.
Ένας λαός που δείχνει «ξένος» και απόμακρος από την ίδια σκληρή «πραγματικότητα» που τον ματώνει. Ένας λαός ακόμα ανακουφισμένος που απέκτησε επιτέλους ισχυρή κυβέρνηση για να τον κυβερνήσει. Που θεωρεί τον κάθε Μάνεση πολυτιμότερο απ’ τα παιδιά του, που δεν ανέχονται να λιώνουν τζάμπα στα εργοστάσια-κάτεργα, και δεν τα αγκαλιάζει.
Ένας λαός που «παίρνει» συνεχώς το χρόνο του. Που εύχεται να παραταθεί κι άλλο η ημερομηνία υποβολής της φορολογικής του δήλωσης. Που θεωρεί «θετικό μέτρο» την αύξηση του αριθμού των δόσεων για την πληρωμή των φόρων του. Ένας λαός ζαλισμένος, ευκολόπιστος, παραδομένος, φοβισμένος, χωρίς αξιοπρέπεια και περηφάνια. Ένας λαός πάντα προδομένος.
Και κάποιοι που ακόμα συζητάμε. Για το «κακό» αποτέλεσμα των εκλογών. Πρώτη εκτίμηση. Για το ποιος, τι έφταιξε και πόσο. Συσκέψεις. Πλατιές ή λιγότερο πλατιές. Συζητάμε. Δεύτερη εκτίμηση προς συζήτηση. Συζητάμε. Κι άλλες συσκέψεις, συνδικαλιστικές αυτήν την φορά. Πως θα οργανώσουμε τον αγώνα. Τι πρέπει να κάνουμε. Συζητάμε. Και οι μέρες περνούν. Σαν τα μέτρα της κυβέρνησης. Και δεν κουνιέται «φύλλο». Κάνει και μια ζέστη…αποπνιχτική. Που καιρός τώρα για μια συγκέντρωση, που όρεξη για μια πορεία, για -έστω- μια γενική απεργία... «μα δεν βλέπεις και το κλίμα; πόσοι νομίζεις θα συμμετέχουν;»…
«Κλειστόν λόγω ζέστης». Από Σεπτέμβρη και βλέπουμε…
Σαν υστερόγραφο, μερικές φωτογραφίες από τον αγώνα των Ισπανών απεργών ανθρακωρύχων. Μέσα από την «πορεία» τους βλέπουμε μορφές αγώνα και τρόπους διεκδίκησης, που μας θυμίζουν περασμένες ηρωικές εποχές και του ελληνικού εργατικού κινήματος. Εποχές που η πορεία των εργατών δεν είχε σαν όριο την γωνία Σταδίου και Σανταρόζα και μετά ξανά πίσω προς την Ομόνοια… Ο αγώνας τραβούσε μπροστά και έφερνε νίκες.
