Όταν επιχειρείς να μετατρέψεις απόψεις ή συναισθήματα σε γραπτό λόγο, ειδικά όταν δεν είσαι μάστορας στο είδος, δεν είσαι ποτέ σίγουρος κατά πόσο το καταφέρνεις με ακρίβεια. Κυρίως όταν δεν έχεις σκοπό να πείσεις τους άλλους για την ορθότητα του λόγου σου, αλλά να μεταφέρεις απλά σκέψεις ή να εκφράσεις όσα σε «πολιορκούν».
Η κάθε άποψη έχει τον αντίλογό της. Κάτι που εγώ μπορεί να υποστηρίζω, κάποιος άλλος είναι πιθανό να απορρίπτει μετά μανίας. Ο ρόλος του διαλόγου είναι να αναλύονται οι απόψεις, να παραθέτονται τα όποια επιχειρήματα, να βγαίνει στο τέλος ένα συμπέρασμα που δεν είναι απαραίτητο να βρίσκει όλες τις πλευρές σύμφωνες. Η συμφωνία δεν μπορεί να αποτελεί προαπαιτούμενο σε έναν διάλογο. Το παιχνίδι έτσι θα ήταν στημένο. Το να είναι όμως διακριτές οι προθέσεις των συμμετεχόντων σ’ αυτόν και να γίνονται αποδεκτές από τους άλλους, είναι κάτι που κάνει τον διάλογο ουσιαστικό και χρήσιμο.
Όταν εκθέτεις τον εαυτό σου, δηλαδή το «εγώ» σου (αυτό γίνεται στην ουσία στα μπλογκς), όταν απλώνεις σε κοινή θέα σκέψεις, αντιλήψεις, απόψεις, απορίες, προβληματισμούς και συναισθήματα, πρέπει να είσαι προετοιμασμένος πως όλοι αυτοί εκεί έξω που σε παρακολουθούν δεν παίρνουν απαραίτητα αυτά που εσύ επιθυμείς να τους δώσεις. Είναι φυσικό να μην βλέπουν όλοι με τα ίδια μάτια το ίδιο θέμα, ακόμα κι αν συμφωνούν πολλές φορές κατά βάθος στην ουσία του.
Αναρωτιόμουν τον πρώτο καιρό λειτουργίας του μπλογκ, όταν οι κεραίες μου δέχονταν έντονα ερεθίσματα (εντάξει, απ’ όταν θυμάμαι τον εαυτό μου συμβαίνει αυτό…), αν θα «έπρεπε» να καταπιαστώ με πολιτικά θέματα ή να παραμείνω απ’ έξω, παρατηρητής αφ’ υψηλού, «κουλ» που λένε και στο χωριό μου. Δεν το σκέφτηκα πολύ. Δεν θα ήμουν εγώ αν το έπαιζα «ανεξάρτητος», «ουδέτερος», «αρεστός» και «φίλος» με όλους.
Έτσι, χωρίς πολλά πολλά αποκάλυψα γρήγορα την πολιτική ταυτότητά μου και συμμετείχα ενεργά, με αναρτήσεις και σχόλια, εδώ αλλά και σε άλλα μπλογκς. Με τον καιρό έχουμε πια «γνωριστεί» μεταξύ μας, πολλοί στη γειτονιά, ξέρουμε ο καθένας τι καπνό φουμάρει ο άλλος, μπορούμε να διακρίνουμε τις προθέσεις του. Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο με τους σχολιαστές των αναρτήσεων και ειδικά τους «ανώνυμους». Εκτός από μερικούς, που χρησιμοποιούν κάποιο διακριτικό και που συχνά συναντιόμαστε εδώ ή σε άλλα φιλικά μπλογκς, η μεγάλη πλειοψηφία των επισκεπτών-σχολιαστών παραμένουν «ανώνυμοι».
Θα ήταν αδύνατο λοιπόν να μείνει έξω από το πεδίο μου, το κόμμα που πιστεύω, υποστηρίζω, ψηφίζω και ακολουθώ σε όλη μου τη ζωή. Αυτά που με συνδέουν μαζί του απλώνουν τις ρίζες τους πολύ βαθιά στο παρελθόν και δεν μεταφέρονται όλα «στο χαρτί».
Τις τελευταίες μέρες η λέξη «κριτική» φιγουράρει σε πολλά κόκκινα μπλογκς, συνοδευόμενη από το «καλοπροαίρετη ή όχι». Επίσης κουβέντα πολλή γίνεται για το αν ωφελεί ή αν βλάπτει η κριτική, αν πρέπει να γίνεται δημόσια ή μόνο στα όργανα του κόμματος κλπ. Όταν καταπιάνομαι με θέματα που αφορούν το κόμμα, είτε για να επικροτήσω ένα γεγονός, είτε, πολύ περισσότερο, για να εκφράσω κάποιες απορίες μου, προβληματισμούς ή ανησυχία για κάποια ζητήματα ή την πορεία του γενικότερα, αυτό δεν το λες απλά «κριτική» και ξεμπερδεύεις.
Αυτούς που αγαπάς, τους δικούς σου ανθρώπους δεν τους «κρίνεις». Και επειδή αγαπάς την «οικογένειά» σου, το κόμμα σου, το νοιάζεσαι, το πονάς, το θέλεις όρθιο, πιο δυνατό, άτρωτο, του μιλάς! Του μεταφέρεις αυτά που συζητιούνται στις παρέες σου, τα καλά και τα αρνητικά, αυτά που εισπράττεις από όσους ξέρουν πως κινείσαι κοντά του, του λες και τη δική σου γνώμη δίχως να περιμένεις «ανταλλάγματα». Εκτός από ένα: το κόμμα να τραβήξει πιο μπροστά!
Οι καιροί είναι περίεργοι, μεταβατικοί, η κοινωνία βράζει και το πολιτικό τοπίο είναι ρευστό όσο ποτέ άλλοτε τις τελευταίες δεκαετίες. Οι εκλογές πλησιάζουν και η μάχη που δίνουν οι κομμουνιστές βρίσκεται στο ζενίθ της.
Όλοι εμείς που κινούμαστε κοντά του, οι σύντροφοι-συνοδοιπόροι, όλοι εμείς που νοιαζόμαστε το κόμμα μας και το βλέπουμε σαν τη μοναδική ελπίδα του λαού για να καταφέρει να σταθεί στα πόδια του, να αντέξει και στη συνέχεια να αντεπιτεθεί, έχουμε χρέος να γίνουμε «ένα σώμα» μ’ αυτό. Ενωμένοι σε ένα αρραγές μέτωπο να δώσουμε τη μάχη μέχρι τις εκλογές, να αντιστρέψουμε το κλίμα που κάθε άλλο παρά ευνοϊκό είναι, να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις για να βγει ο λαός –μέσα από την εκλογική ενίσχυση του ΚΚΕ- πιο δυνατός!
Να μην αφήσουμε δρόμο, γειτονιά, χώρο δουλειάς, σπίτι που να μην φτάσει το ψηφοδέλτιο του ΚΚΕ!
Η διαφορά μας από όλους τους άλλους είναι ότι εμείς, οι κομμουνιστές, μπορούμε να κοιταζόμαστε ίσια στα μάτια. Ξέρουμε και μπορούμε να κουβεντιάζουμε. Ξέρουμε και μπορούμε να σκεφτόμαστε, να προβληματιζόμαστε από κοινού, να αναζητάμε το καλύτερο για το λαό και το κόμμα μας. Ξέρουμε όμως και να συσπειρωνόμαστε, να γινόμαστε μια γροθιά, ένα αδιαπέραστο τείχος από μπετόν-αρμέ, απέναντι στην επίθεση αποδυνάμωσης που δέχεται σήμερα το ΚΚΕ από εχθρούς και «φίλους».
«Δεν πρόκειται να παραιτηθούμε με τίποτα από την ταξική πάλη, δε θα πετάξουμε στο καλάθι των αχρήστων 94 χρόνια ιστορίας και μιας βασανιστικής δουλειάς, όπου κινδυνέψαμε να εξαφανιστούμε το '91 και ό,τι κατακτήσαμε τα τελευταία 20 χρόνια.
Δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να τα ξεπουλήσουμε.
Δεν έχουμε το δικαίωμα να λυγίσουμε τώρα!»[ΜΑΗΣ 2012]
