Δεν αντιμετωπίζουν όλοι οι άνθρωποι τη ζωή με τον ίδιο τρόπο. Κάποιοι επιλέγουν να ξοδέψουν τα χρόνια τους, ήσυχα και μετρημένα, αγνοώντας μέχρι που φτάνουν οι δυνατότητές τους. Άλλοι αναζητούν έντονες στιγμές, προκαλώντας κινδύνους και συγκινήσεις. Μερικοί αποκτούν την φιλοδοξία να ξεχωρίσουν, να ηγηθούν και να διοικήσουν.
Όλοι οι άνθρωποι όμως, κάποια στιγμή ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια κατάσταση προσωπική, επαγγελματική, κοινωνική ή πολιτική, μπροστά σε ένα γεγονός, που καλούμαστε να τα βάλουμε πρώτα απ’ όλα με τον εαυτό μας. Να αναμετρηθούμε με το εγώ μας, να τολμήσουμε ή να προσαρμοστούμε, να πολεμήσουμε ή να υποταχτούμε, να αποδείξουμε ή να αποδεχτούμε.
Είναι αυτές οι στιγμές που οι προκλήσεις «φωνάζουν». Τότε που οι πιθανότητες για νίκη λιγοστεύουν, όλα μοιάζουν χαμένα, που τα –φαινομενικά- μεγέθη προκαλούν ανασφάλειες, δέος, απογοήτευση, φόβο. Τότε που η Ιστορία μας κοιτάζει κατάματα, κρατώντας το τεφτέρι της και περιμένοντας να της υπαγορεύσουμε τι να γράψει.
Μια δήλωση ενός νεαρού μπασκετμπολίστα του Ολυμπιακού, λίγες ώρες μετά τον ανέλπιστο θρίαμβο της κόκκινης ομάδας, να υπερνικήσει το ρωσικό μεγαθήριο και να κατακτήσει το ευρωπαϊκό τρόπαιο στο μπάσκετ, αναπόφευκτα προκαλεί συνειρμούς αλλά ταυτόχρονα επισημαίνει κάτι που απ’ ότι φαίνεται δεν είναι κατανοητό από όλους: με αποφασιστικότητα, αισιοδοξία, πίστη στη δύναμή του, σχεδιασμό και σκληρή δουλειά-αγώνα, ο άνθρωπος, οι λαοί μπορούν να κατακτήσουν τα πάντα!
Είναι χιουμοριστικό το παρακάτω σκίτσο (από το facebook) αλλά ενδεικτικό του πόσο ο παράγοντας άνθρωπος μπορεί να επηρεάσει όλες τις εξελίξεις, και εκμεταλλευόμενος κάποιες προϋποθέσεις, να καταχτήσει όλα όσα φαντάζουν ακατόρθωτα και ουτοπικά.
Ε… λοιπόν όλα γίνονται. Kαι μάλιστα… «με καμία κυβέρνηση», κυριολεκτικά!
Για να επιστρέψουμε όμως στην κυνική καθημερινότητά μας. Όλα δείχνουν πως διαμορφώνονται νέες συνθήκες στο πολιτικό σκηνικό. Θέλουμε μεγαλύτερη απόδειξη από την κινδυνολογία που χρησιμοποιούν –εν όψει εκλογών πια- οι εντολοδόχοι πολιτικοί της άρχουσας τάξης; Από την τρομοκρατία που εξαπολύουν τα κατευθυνόμενα ΜΜΕ; Θέλουν το λαό στη γωνία. Μας φοβούνται!
Κι εμείς τι κάνουμε;
Για πόσο ακόμα θα μένουμε στη γωνία;
Για πόσο ακόμα θα σκύβουμε το κεφάλι φοβισμένοι κι άβουλοι, αποδεχόμενοι το «γραφτό» μας;
Για πόσο ακόμα θα στριμώχνουμε τις προσδοκίες μας σε σχισμένες βαλίτσες;
Για πόσο ακόμα θα «πιστεύουμε» πως η καλύτερη κοινωνία που όλοι δικαιούμαστε και ονειρευόμαστε, αλλά λίγοι είναι αυτοί που την πιστεύουν και αγωνίζονται για να την καταχτήσουν, είναι «ουτοπία» ή έχει τη θέση της σε μια «μετά θάνατο ζωή»;
Ένας νεαρός αθλητής μας δίνει ένα μάθημα αγωνιστικότητας, προσπάθειας και αισιοδοξίας: «Κυνηγήστε τα όνειρα σας, όποια και αν είναι αυτά και μην τα παρατάτε ποτέ, ακόμη και αν είστε πίσω 19 πόντους!!!»
Τα δικά μας όνειρά μας ταξιδεύουν μακριά.
Η διαδρομή είναι δύσκολη.
Ο προορισμός, το δικό μας τρόπαιο… [ΜΑΗΣ 2012]
