Λένε πως ο άνθρωπος όσο γερνά, όσο διακρίνει όλο και πιο καθαρά μπροστά του τον τερματικό σταθμό του ταξιδιού, μαλακώνει μέσα του, γίνεται πιο συναισθηματικός, πιο ευαίσθητος...
Παρακολούθησα από την τηλεόραση τα συμβάντα στη Θεσσαλονίκη. Την προσπάθεια για τη διεξαγωγή της παρέλασης, και τη ματαίωσή της τελικά από τις αποδοκιμασίες σύσσωμου σχεδόν του πλήθους των παρευρισκομένων. Θέλω εξ αρχής να διευκρινίσω πως είμαι αντίθετος στη διεξαγωγή των παρελάσεων, είτε μαθητικές είναι αυτές είτε στρατιωτικές. Θεωρώ πως είναι ένας αναχρονιστικός θεσμός που δεν χρησιμεύει σε κάτι σήμερα. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας.
Παρατηρούσα τον αξιότιμο Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας αρχικά σαστισμένο, απορημένο. Στη συνέχεια εκνευρισμένο. Τον εκνευρισμό διαδέχτηκε η οργή. Στο τέλος δεν άντεξε, βούρκωσε. Ήταν νομίζω ένα θέαμα πρωτόγνωρο, εγώ τουλάχιστον δεν τον είχα δει ποτέ ξανά να έρχεται σε τόσο δύσκολη θέση. Άκουσα και τις πρώτες δηλώσεις του, υπό την επήρεια όλων αυτών των συναισθημάτων, αλλά και αυτές – τις πιο ψύχραιμες – που ανακοίνωσε αργότερα η Προεδρία της Δημοκρατίας.
Η χτεσινή μέρα ήταν μια αφορμή ο λαός να βγεί στους δρόμους σε όλες τις πόλεις της χώρας. Να παρακολουθήσει τον εορτασμό της επετείου, να καμαρώσει τους μαθητές-παιδιά του στην παρέλαση. Έτσι γινόταν πάντα. Μόνο που σήμερα έχουν αλλάξει πολλά σε σχέση με το κοντινό παρελθόν. Άλλαξαν οι συνθήκες ζωής μας, αλλάξαμε εμείς οι ίδιοι. Βρισκόμαστε ανάμεσα σε συμπληγάδες. Ζούμε τη μεγαλύτερη όξυνση, τη μεγαλύτερη ίσως κρίση του καπιταλιστικού συστήματος από καταβολής του.
Οι καπιταλιστές σε ευρωπαϊκό αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο συγκρούονται μεταξύ τους με τη σφοδρότητα της σύγκρουσης των βουβαλιών στο βούρκο της ζούγκλας του συστήματος, για το ποιος θα υποστεί τις λιγότερες συνέπειες από αυτή την κρίση. Ανάλογη είναι η σύγκρουση και μεταξύ κρατών, του «ισχυρού» βορρά εναντίον του «αδύναμου» νότου». Ο λαός σε ρόλο κομπάρσου, μουδιασμένος και αδύναμος παρακολουθεί τα βουβάλια, εισπράττοντας τη λάσπη του βούρκου που εκτοξεύεται από την πάλη τους: ανεργία, φτώχεια, αυταρχισμός, καταπάτηση θεμελιωδών δικαιωμάτων του, καταστολή των ελευθεριών του, εξαθλίωση.
Ζούμε σε μια χώρα που από αρχαιοτάτων χρόνων παράγει ήρωες με τη συχνότητα που η Αφρική παράγει δρομείς μεγάλων αποστάσεων. Σε μια εθνική επέτειο, καλούμαστε να τιμήσουμε τους ήρωες και κυρίως τις πράξεις που τους οδήγησαν στο να γίνουν ήρωες. Τους τιμούμε, προβάλλοντας αυτές τις πράξεις τους στις νεότερες γενιές και ακολουθώντας εμείς οι ίδιοι, το παράδειγμά τους.
Οι πολιτικοί μας ταγοί , σήμερα, δεν έχουν να θυσιάσουν τη ζωή τους σε κάποιο πόλεμο, όπως οι πρόγονοί μας στα αφιλόξενα βουνά της Αλβανίας. Οφείλουν να υπερασπίζονται την πατρίδα τους, να μάχονται γι’ αυτή, να διεκδικούν το συμφέρον της, και όχι να παραδίδουν τα κλειδιά της σε ξένους επιτηρητές. Να μας υποδουλώνουν για άλλη μια φορά στους σύγχρονους κατακτητές, που – από σύμπτωση; - μιλούν την ίδια γλώσσα με τότε.
Ακόμα κι αυτοί όμως, οι πολιτικοί-υπηρέτες των κεφαλαιοκρατών, οι οσφυοκάμπτες γιέσμεν απέναντι στους Αμερικανούς αλλά και τους Ευρωπαίους «εταίρους»μας , είχαν τα περιθώρια, αν πρώτα απ’ όλα είχαν αξιοπρέπεια οι ίδιοι και νοιάζονταν το λαό τους, να διεκδικήσουν μικρότερο μερίδιο συνεπειών από την κρίση. Να διαπραγματευτούν λύσεις λιγότερο επώδυνες για το λαό. Κι αν δεν τα κατάφερναν, να …παραιτηθούν. Αυτό όμως θα απαιτούσε αληθινό πατριωτισμό, κάτι ανύπαρκτο στους πολιτικούς-τσιράκια του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου που το μόνο που τους νοιάζει είναι η επιβράβευση των αφεντικών τους.
Οι αποδοκιμασίες κατά του Προέδρου Παπούλια και στο πρόσωπό του, κατά του πολιτικού συστήματος, ήταν αναμενόμενες. Προήλθαν από ανθρώπους που - όπως το μεγαλύτερο κομμάτι του λαού μας - βιώνουν καθημερινά τις συνέπειες της κρίσης. Που δεν ξέρουν πια τι θα τους βρει την επόμενη μέρα, που με τρόμο βλέπουν να σπρώχνονται προς την εξαθλίωση. Βίωσαν και βιώνουν επίσης καθημερινά την κοροϊδία των κυβερνώντων, την εξαπάτησή τους προεκλογικά αλλά και μετά τις εκλογές. Βλέπουν τις βαριές θυσίες τους για την …πατρίδα να μην αρκούν, και διαρκώς να τους αρπάζουν κι άλλα από τις τσέπες. Μόνο που τώρα αυτές άδειασαν…
Δεν πρόκειται λοιπόν για «μικρές ομάδες» διαδηλωτών, για «μειοψηφίες», ή για «εκτόνωση» φιλάθλων ποδοσφαιρικής ΠΑΕ της Θεσσαλονίκης (ακούστηκε κι αυτό!!!). Η λαϊκή οργή εκφράστηκε σε ολόκληρη τη χώρα και ήταν σχεδόν καθολική. Εκφράστηκε από τους θεατές αλλά και από τους μαθητές-πρωταγωνιστές των παρελάσεων, ποικιλοτρόπως.
Ο κύριος Πρόεδρος επικαλέστηκε το αντιστασιακό του παρελθόν ως απάντηση στις αποδοκιμασίες του λαού. Ε και; Πολλά τα παραδείγματα πολιτικών που «ξέχασαν» στην πορεία της ζωής τους το ηρωικό παρελθόν τους. Κι έσκυψαν το κεφάλι… Αυτό, το αντιστασιακό παρελθόν του, θα έπρεπε να το έχει στο μυαλό του ο ίδιος, όταν από τη «διακοσμητική» του θέση βάζει φαρδιά πλατειά την υπογραφή του κάτω από όλα τα αντιδραστικά και αντιδημοκρατικά νομοσχέδια των κυβερνήσεων Καραμανλή παλαιότερα, και τώρα του Παπανδρέου. Μήπως αλήθεια ξέχασε το παρελθόν του ο κύριος Παπούλιας; Ο Πρόεδρος έχει άριστη μνήμη.
Η πολυθρόνα του Προέδρου της Δημοκρατίας δεν καθαγιάζει τον πολιτικό που κάθεται επάνω της. Εκτός ελαχίστων ίσως εξαιρέσεων όσοι υπηρέτησαν αυτή τη θέση, δεν βρέθηκαν τυχαία εκεί. Ο κύριος Παπούλιας στηρίζει σθεναρά το δικομματισμό, στηρίζει με συνέπεια ένα σύστημα το οποίο υπηρέτησε για δεκαετίες από υψηλά αξιώματα. Επιπλέον τώρα στηρίζει και σε προσωπικό επίπεδο τον Γ. Παπανδρέου. Να μην ξεχνάμε και την «οικονομική στήριξη» στον τότε πρωθυπουργό - πατέρα του σημερινού - Αντρέα Παπανδρέου, όταν του δάνεισε χρήματα για την αγορά του «κωλόσπιτου» (κατά δήλωση Ευάγγελου Γιαννόπουλου) της Εκάλης. Πολιτικός με οικονομική επιφάνεια από παλιά ο κύριος Παπούλιας. Κανείς δεν τον μέμφθηκε γι’ αυτό άλλωστε.
Να μην παραβλέψουμε όμως και τις υλικές απολαβές που απορρέουν από τη θέση του ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ ετησίως δηλαδή, απολαβές μεγαλύτερες και από του Αμερικανού προέδρου. Πού είναι η ευαισθησία του κυρίου Παπούλια σ’ αυτό το θέμα; Όταν βλέπει γύρω του φτώχεια, πόνο και δυστυχία γιατί δεν κάνει μια κίνηση πατριωτικού χαρακτήρα;
Θα μπορούσε να παραχωρήσει κάθε οικονομική απολαβή που δικαιούται από τη θέση του Προέδρου στο Ελληνικό δημόσιο. Μια κίνηση περισσότερο συμβολική παρά ουσιαστική, που θα ήταν όμως ενδεικτική των αγνών του προθέσεων. Αν υπήρχαν… Δεν πιστεύω πως περιμένει το μισθό του για να ζήσει. Εξάλλου έχει εισοδήματα και από άλλες πηγές, π.χ. η σύνταξή του ως βουλευτή, αν δεν κάνω λάθος. Δεν το κάνει όμως. Αν το έκανε, θα αποδείκνυε πως είναι πραγματικά ευαίσθητος απέναντι στον πόνο του λαού που ηγείται, και τα χτεσινά του δάκρυα στη Θεσσαλονίκη θα μας έπειθαν γι’ αυτό.
Η αναφορά του χτες στις εκλογές, που «εκφράζουν τη βούληση του λαού κάθε τέσσερα χρόνια», κι ως τότε… κάντε τουμπεκί, δείχνει πόσο έχει αποξενωθεί από το λαό, όντας κλεισμένος μέσα στους πολυτελείς τοίχους του Προεδρικού Μεγάρου. Δεν μπορεί (ή δεν θέλει) πια να αφουγκραστεί τον παλμό του λαού. Γι’ αυτό οι αποδοκιμασίες του κόσμου τον ξάφνιασαν. Και αυτό είναι χαρακτηριστικό όλων των αστών πολιτικών που μας κυβέρνησαν εδώ και δεκαετίες. Τους δίνει βέβαια και ο λαός αυτό το «δικαίωμα»…
Ας μην έχουμε ψευδαισθήσεις. Ας μην περιμένουμε πως κάτι πρόκειται ν’ αλλάξει με αυτή την κυβέρνηση, ή με μια άλλη (αυτή με το άλλο «μίγμα»). Ή με μια κυβέρνηση… «εθνικής συνεννόησης»! Επίσης, ας μην περιμένουμε ευαισθησία, πραγματική, από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Για παράδειγμα την… παραίτησή του και την προκήρυξη αυτόματα εκλογών, όπως κάποιοι ζητούν. Αυτά δε γίνονται στην Ελλάδα, που η λέξη «παραίτηση» προκαλεί… αλλεργία στους πολιτικούς μας, και η λέξη «τσίπα» είναι μια άγνωστη λέξη.
Ο Πρόεδρος θα μείνει στη θέση του, θα βάζει την υπογραφή του στα αντεργατικά-αντιλαϊκά νομοσχέδια της κυβέρνησης μέχρι σήμερα, της τρόικας – ίσως - αύριο. Εμείς θα υποφέρουμε περισσότερο, θα εξαθλιωνόμαστε όλο και πιο πολύ, θα πονάμε. Όσο η οργή δεν θα συναντάει τη σκέψη μας, όσο ο πόνος θα αντιμετωπίζεται μοιρολατρικά, όσο η διαμαρτυρία μας θα έχει ως όριο μερικές κραυγές, μούντζες, βρισιές και σπρωξιές, θα είναι σα να πετάμε χαλίκια σε ένα άρμα μάχης. Εκτός και …
… καταλάβουμε την πραγματική μας δύναμη. Μαζέψουμε τα κομμάτια μας. Στηριχτούμε στα πόδια μας. Κοιταχτούμε και πιαστούμε χέρι-χέρι με το διπλανό μας. Στη γειτονιά, στη δουλειά, στο Σωματείο μας, παντού όπου μπορούμε να συναντηθούμε. Να οργανωθούμε, να μη νιώσουμε μόνοι ούτε για μια στιγμή. Να εμπιστευθούμε αυτούς που ποτέ δεν μας πρόδωσαν, αυτούς που ήταν πάντα μπροστάρηδες στους αγώνες των εργατών και του λαού, αυτούς που πήγαν κόντρα σε «λάιφστάιλ» πολιτικές θέσεις και επιλογές.
Να συσπειρωθούμε στις γραμμές του ΠΑΜΕ. Να παλέψουμε για την ανατροπή αυτής της οδυνηρής κατάστασης που ζούμε. Δε χρειάζεται να συμφωνούμε σε όλα μεταξύ μας. Αυτά που μας ενώνουν είναι περισσότερα και πιο δυνατά από αυτά που – ίσως να – μας χωρίζουν. Ας δείξουμε τη δύναμή μας ξεκινώντας με την άρνηση πληρωμής του χαρατσιού μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ που έρχεται. Συντεταγμένα, συλλογικά, μπορούμε! Στις 19-20 Οκτώβρη είδαμε πως είμαστε πολλοί, πως μας υπολογίζουν, πως μας φοβούνται. Είδαμε ποια μέσα χρησιμοποίησαν για να μας σταματήσουν. Ας αξιοποιήσουμε αυτή την εμπειρία. Για να μην κάνουμε πίσω. Ας βγούμε πιο δυνατοί, ωριμότεροι, πιο συνειδητοποιημένοι, πιο αποφασιστικοί. Μπορούμε στο τέλος να τα καταφέρουμε!
Λένε πως ο άνθρωπος όσο γερνά, όσο βλέπει όλο και πιο καθαρά μπροστά του τον τερματικό σταθμό του ταξιδιού, μαλακώνει μέσα του, γίνεται πιο συναισθηματικός, πιο ευαίσθητος. Έχουν δίκιο, ισχύει αυτό. Για όσους τη ζωή πολύ αγάπησαν, μαζί και τους ανθρώπους, και αφιέρωσαν στη ζωή και τον άνθρωπο, τη ζωή τους…
(ΟΚΤΩΒΡΗΣ 2011)
