Γράφει ο ΟΙΚΟΔΟΜΟΣ: Οι οικοδόμοι στην πρωτοπορία των αγώνων! (φωτογραφικό αφιέρωμα)

Μετά το τέλος του Εμφυλίου πολέμου, και τη διάψευση των προσδοκιών του, ο λαός μας πάλευε από τη μια να επιβιώσει στις δύσκολες μέρες που του ξημέρωναν, ενώ παράλληλα προσπαθούσε να επουλώσει τις πληγές του. Πολλές χιλιάδες αγωνιστών της Αντίστασης και του Δημοκρατικού Στρατού, πήραν το δρόμο της υπερορίας.

Άλλοι, οι περισσότεροι, έφυγαν «κυνηγημένοι» από τα χωριά τους προς τις μεγάλες πόλεις και, κυρίως, την Αθήνα. Η «ατμομηχανή» της οικοδομής έπαιρνε μπρος, η ανοικοδόμηση γεννούσε συνεχώς ανάγκες για εργατικά χέρια, και το «ελεύθερο» επάγγελμα του οικοδόμου γινόταν περιζήτητο.

Όλος αυτός ο εργατικός κόσμος, άνθρωποι κατά κανόνα αγράμματοι ή έστω χαμηλής μόρφωσης, σήκωσαν με τις πλάτες τους τις πολυκατοικίες που στέκουν αγέρωχα ως σήμερα, πότισαν τα θεμέλιά τους με ποτάμια ιδρώτα, και πολλές φορές με το αίμα τους. Έπεσαν θύματα εκμετάλλευσης από τους εργολάβους και το κράτος. Δούλεψαν με χαμηλά μεροκάματα, χωρίς ωράριο, χωρίς ασφαλιστικά δικαιώματα, χωρίς ιατρική περίθαλψη. Γέμισαν χρυσάφι, με τη δύναμη των μπράτσων τους, τις τσέπες των αφεντικών, άλλοι σακατεύτηκαν, άλλοι δεν πήραν ποτέ σύνταξη.

Παρά την ύπαρξη εργατικών σωματείων ανά ειδικότητα, ιδρυμένα από τις αρχές του 20^ου αιώνα, και μερικά από τα τέλη του 19^ου, δεν έχει ακόμα αναπτυχθεί ένα δυναμικό ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, ανάλογο άλλων κλάδων εκείνης της εποχής. Τέλη της δεκαετίας του ΄50, αρχές αυτής του ΄60, αναπτύσσεται στα μεγάλα αστικά κέντρα της χώρας και πρώτα απ’ όλα στην Αθήνα, το δοξασμένο, ταξικό, διεκδικητικό, συνδικαλιστικό κίνημα των οικοδόμων.

Οι οικοδόμοι, μαχητές στο γιαπί και στη ζωή, έβαλαν πλάτη στην ανασύνταξη των σωματείων τους σε ταξική κατεύθυνση, κατάφεραν να αποτινάξουν τους εγκάθετους εργατοπατέρες της Ομοσπονδίας τους αλλά και πολλών Εργατικών Κέντρων, πύκνωσαν τις γραμμές τους και άφησαν εποχή με τις ιστορικές απεργίες τους αλλά και άλλων μορφών κινητοποιήσεις, δείχνοντας το δρόμο της σύγκρουσης με την άρχουσα τάξη και τις κυβερνήσεις-εκφραστές της. Διεκδίκησαν και κατέκτησαν μια σειρά από δικαιώματα που έκαναν αίσθηση στην κοινωνία (π.χ. το πενθήμερο-εφτάωρο) και παρέσυραν κι άλλα κομμάτια της εργατικής τάξης στο μονόδρομο των αγωνιστικών διεκδικήσεων.

Αυτοί οι αγώνες αποτυπώνονται – εν μέρει - στις φωτογραφίες αυτές. Από την ιστορική απεργία του Δεκέμβρη του 1960, μέχρι τις μέρες μας. Διακρίνω σ’ αυτές πολλούς παλιούς – κυρίως – συναδέλφους, κάποιοι δε βρίσκονται στη ζωή, ξεχωρίζω νεότερους συναδέλφους, γνωστούς, κάποιους φίλους, παλιούς γείτονες. Στις φωτογραφίες αυτές – κυρίως στις ασπρόμαυρες - κυριαρχεί η μορφή του πατέρα μου, παλιού αγωνιστή συνδικαλιστή, και - επιτρέψτε μου την προσωπική αναφορά - σε κάποιες, λίγες, είμαι δίπλα του, έφηβος γεμάτος ενθουσιασμό και ορμή. Και σε άλλες βέβαια, αργότερα, όντας συνειδητοποιημένος πια οικοδόμος, μαζί με άλλους φίλους συναδέλφους.

Αυτό το φωτογραφικό αφιέρωμα στους αγώνες των οικοδόμων έχει διπλή σημασία. Είναι ένας φόρος τιμής σε όλους αυτούς τους παλιούς συναδέλφους που αγωνίστηκαν για να έρθουν οι καλύτερες μέρες στον τόπο μας, που βράχνιασαν οι φωνές τους, που πρήστηκαν τα ποδάρια τους, που ακόνισαν τη σκέψη και τη συνείδησή τους με τη δύναμη των ιδεών του δίκιου και της κατάργησης της εκμετάλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Που μαζί με τις διεκδικήσεις τους για εργασιακά, ασφαλιστικά και άλλα δικαιώματα, φύτευαν το σπόρο του αγώνα για αλλαγή αυτού του άδικου και απάνθρωπου καπιταλιστικού συστήματος και το χτίσιμο μιας κοινωνίας δίκαιης, ανθρώπινης, σοσιαλιστικής.

Σήμερα, που ο λαός μας δοκιμάζεται σκληρά από την κρίση των καπιταλιστών και των μεταξύ τους αντιθέσεων, σήμερα που στέκεται στην άκρη του βούρκου, παρακολουθώντας τρομαγμένος τη μάχη των βουβαλιών-κερδοσκόπων, το ζητούμενο είναι να αντιδράσει. Να αντιδράσουμε. Να διδαχτούμε από τους αγώνες των παλαιότερων, από την αποφασιστικότητα, από τη μαχητικότητα τους, από τα νικηφόρα αποτελέσματά τους. Τα περιθώρια στενεύουν. Η θηλιά που μας πέρασαν στο λαιμό, σφίγγει ολοένα και πιο πολύ.

Στις 19-20 του Οκτώβρη, Τετάρτη και Πέμπτη, πρέπει να πλημμυρίσουμε το κέντρο της Αθήνας. Να βουλιάξει η πλατεία Συντάγματος. Να τους δείξουμε ότι βγαίνουμε από τη γωνία. Μπαίνουμε στο προσκήνιο. Πρωταγωνιστές. Είμαστε πολλοί και είμαστε εδώ! Το χρωστάμε στους παλιούς αγωνιστές. Το χρωστάμε στα παιδιά μας. Το χρωστάμε στη συνείδησή μας. Πρέπει στη δυσαρέσκεια, στην πίκρα, στον πόνο, στην αηδία, στο μίσος, στην απογοήτευση, στο φόβο, στην απελπισία, στον τρόμο για το αβέβαιο μέλλον μας, να δώσουμε διέξοδο. Η μόνη διέξοδος είναι ο αγώνας. Αγώνας οργανωμένος, συντεταγμένος και αποφασιστικός, μέχρι την πρώτη μικρή μας νίκη που θα μας σπρώξει σε άλλες, μεγαλύτερες, μέχρι την τελική δικαίωση…

Και οι οικοδόμοι θα είναι πάλι στην πρωτοπορία!