Καλύτερα
να τραγουδάνε κάποιοι καλλιτέχνες παρά να μιλάνε. Από την άλλη, ίσως και να
είναι καλύτερα έτσι για να απογυμνώνονται οι «μύθοι» που κατασκευάζουν όσοι
αναζητούν είδωλα και πρότυπα στον χώρο της ―και «έντεχνης»― σόου μπιζ…
Όποιος
θέλει να δουλέψει βρίσκει δουλειά, είναι τεμπέληδες του φραπέ οι δημόσιοι
υπάλληλοι, μπορώ να ζήσω την πενταμελή οικογένειά μου με 15 ευρώ τη μέρα, ωραίος
ο Τσίπρας και αναγκαίες οι μεταρρυθμίσεις αφού σ’ αυτή τη χώρα μάθαμε να μη
δουλεύουμε και άλλα ακόμα από έναν αγενή
και προσβλητικό (το λιγότερο), απέναντι στη δημοσιογράφο, τραγουδιστή. Λόγος παραληρηματικός και ασύνδετος
από τον και… καθηγητή πανεπιστημίου (έτσι δηλώνει) Χρήστο Θηβαίο, που προφανώς
κατοικεί σε μια άλλη χώρα και όχι στην
Ελλάδα.
Μας ξενίζει, αλλά δεν μας εκπλήσσει ο καλλιτέχνης με την τοποθέτησή του. Στο λόγο του αντανακλάται ο λαβύρινθος των ψευτοδιλημμάτων και των τεχνητών αντιφάσεων που καλλιεργεί η κυρίαρχη «άποψη»· τα «ναι» και τα «όχι» που αν έμπαιναν ποτέ σε δημοψήφισμα θα έβγαιναν με σαρωτικές πλειοψηφίες… Είμαι κλεισμένος στον μικρόκοσμο της καλλιτεχνικής μου ευαισθησίας αλλά ―παίζει σήμερα να― έχω και κοινωνικές ανησυχίες. Είμαι αριστερός (άρα στα πράγματα) αλλά είμαι και ρεαλιστής. Ψηφίζω όχι στο δημοψήφισμα και δε χωνεύω με τίποτα τη Μέρκελ, αλλά είναι καλό και επιβεβλημένο το μνημόνιο που φέρνει ο Τσίπρας, αφού αλλιώς δεν στρώνουμε οι Έλληνες.
Μια θάλασσα πλαστά και κατασκευασμένα στερεότυπα (για τη ζωή όμως που ζεις και εσύ, εδώ, σ’ αυτή τη γαμημένη κοινωνία ρε γαμώτο και όχι για ιστορίες που σου διηγούνται κάποιοι άλλοι…) στον εν τρικυμία ευρισκόμενο εγκέφαλο του καλλιτέχνη. Και μια ακατάσχετη (αλλά εξόχως μολυσματική και επικίνδυνη) μπουρδολογία, σαν κι αυτή πολλών χιλιάδων «ανώνυμων» που καταπίνουν χωρίς (;) να το καταλάβουν τα δολώματα των «ποτάμηδων», ενώ στη σειρά, λίγο πιο πέρα, καραδοκούν με τα «καλάμια» τους οι χρυσαυγίτες.
Η
δημοσιογράφος πάντως ήταν πολύ ευγενική και με ανθεκτικό νευρικό σύστημα…
