Το χαμόγελό του δεν ήταν απλά το χαμόγελο του Νίκου.
Το χαμόγελο του Μπελογιάννη είναι το χαμόγελο των ιδεών και των ιδανικών μας, είναι το χαμόγελο του Κάρολου και του Βλαδίμηρου, το χαμόγελο του Μαλτέζου, του Νίκου, της Ηλέκτρας, του Άρη, του «Μπάρμπα», το χαμόγελο της Γαύδου, του Αη Στράτη και της Μακρόνησος, το χαμόγελο του Ερνέστο και του Φιδέλ, είναι το χαμόγελο των αδικαίωτων νεκρών ηρώων μας, το χαμόγελο αυτών που αγωνίζονται για κοινωνικά δικαιώματα και ελευθερίες, είναι το χαμόγελο των απεργών χαλυβουργών, των διωκόμενων σήμερα μπροστάρηδων αγωνιστών του εργατικού κινήματος, είναι το χαμόγελο της ελπίδας ότι οι καλύτερες μέρες θα έρθουν και θα τις φέρουμε εμείς.
Το χαμόγελο του Μπελογιάννη είναι το χαμόγελο των ιδεών και των ιδανικών μας, είναι το χαμόγελο του Κάρολου και του Βλαδίμηρου, το χαμόγελο του Μαλτέζου, του Νίκου, της Ηλέκτρας, του Άρη, του «Μπάρμπα», το χαμόγελο της Γαύδου, του Αη Στράτη και της Μακρόνησος, το χαμόγελο του Ερνέστο και του Φιδέλ, είναι το χαμόγελο των αδικαίωτων νεκρών ηρώων μας, το χαμόγελο αυτών που αγωνίζονται για κοινωνικά δικαιώματα και ελευθερίες, είναι το χαμόγελο των απεργών χαλυβουργών, των διωκόμενων σήμερα μπροστάρηδων αγωνιστών του εργατικού κινήματος, είναι το χαμόγελο της ελπίδας ότι οι καλύτερες μέρες θα έρθουν και θα τις φέρουμε εμείς.
Είναι το χαμόγελο που στοιχειώνει τα θλιβερά τρωκτικά του φασισμού και του ναζισμού που τόλμησαν
να βρωμίσουν με τα άθλια σύμβολά τους το μνημείο του ήρωα κομμουνιστή,
δολοφονημένου από το μετεμφυλιακό αστικό κράτος, Νίκου Μπελογιάννη και
των συντρόφων του Ηλία Αργυριάδη, Νίκου Καλούμενου και Δημήτρη Μπάτση
στο Γουδή· το χαμόγελο που όσο ο ήλιος βγαίνει απ’ την ανατολή δεν θα το σβήσουν ποτέ από τα χείλη μας.
