Κατά τρόπο μαγικό ―με το πάτημα θαρρείς ενός κουμπιού― καταραμένες
λέξεις που τόσο σημάδεψαν τη ζωή μας αντικαταστάθηκαν από νέες· έπαψαν
να τις χρησιμοποιούν οι αναλυτές που μπουκώνουν μασημένη σκέψη τους
ταλαιπωρημένους εγκεφάλους μας. Τα πουκάμισα έξω αντικατέστησαν τις
γραβάτες, οι ψευτοκουτσαβακισμοί τον υπερβάλλοντα ζήλο και οι αποφάσεις
για-όλα-αυτά-που-θα-γίνουν-για-μένα-χωρίς-εμένα παίρνονται τώρα σε
δωμάτια ξενοδοχείων και όχι σε αίθουσες υπουργείων.
Κατά τρόπο τραγικό, χωρίς κανένας να μας το επιβάλλει, βουτάμε ένας
ένας στην τεράστια κολυμπήθρα της νέας αριστερής πραγματικότητας.
Ξεπλένουμε όπως όπως τη χαμένη επαναστατικότητα της νιότης μας, τα
όνειρα που αποδείχτηκαν βαριά για τις πλάτες μας και όσες προσδοκίες μάς
είχαν απομείνει· κάθε τι που διαταράσσει τον ισοσκελισμένο ευνουχισμό
της συνείδησής μας. Φτάνει να πετάξουμε από πάνω μας την όποια ευθύνη
κουβαλούσαμε μέχρι χτες. Φτάνει να μας αφήσουν ήσυχους στη βολή ή στη
μιζέρια μας. Φτάνει να ροκανίσουμε το χρόνο που μας αναλογεί τρώγοντας
από τις σάρκες μας· μπας και σώσουμε την προσωπική μας παρτίδα.
Παρασκευή 13 Μάρτη 2015.
