Οκτώβρης 1999. Mεταξουργείο, Bάθης, Ψυρρή, Eξάρχεια, Ομόνοια.
Φωνάζοντας «είμαι ορθόδοξος εγώ, ρε» ο 23χρονος Παντελής Καζάκος
οπλισμένος με περίστροφο πυροβολεί όποιον μετανάστη έχει την ατυχία να
βρεθεί μπροστά του σ’ αυτή τη διαδρομή θανάτου και ταυτόχρονα
σκουρόχρωμο δέρμα. Από το μίσος του πέφτουν νεκροί δυο και
τραυματίζονται εφτά μετανάστες, κάποιοι από τους οποίους δεν θα
μπορέσουν ποτέ ξανά να σταθούν όρθιοι στα πόδια τους.
«Δεν γνωρίζω ποια από τα άτομα που πυροβόλησα πέθαναν ή όχι. Ούτε
θυμάμαι ακριβώς τις ώρες που πυροβολούσα τα διάφορα άτομα. Δεν μετανιώνω
για ό,τι έκανα, γιατί με τις πράξεις μου αυτές πιστεύω ότι πρόσφερα
υπηρεσία στην πατρίδα. Το κακό με τους αλλοδαπούς είχε παραγίνει. Δεν
έχω κάποιο πρόβλημα υγείας ούτε έχω νοσηλευθεί ποτέ σε κάποιο
νοσοκομείο. Άλλο τίποτα δεν έχω να προσθέσω», θα πει σε μια από τις
απολογίες του ο ρατσιστής δολοφόνος.
21 Μάρτη: «Παγκόσμια Μέρα κατά του Ρατσισμού και των Φυλετικών
Διακρίσεων». Πολλές από τις «παγκόσμιες μέρες» μπορούν άνετα να
χαρακτηριστούν ως μνημεία ντροπής. Θεσπίστηκαν για να καλύψουν τα
εγκλήματα των «ισχυρών»· για να εκτονώσουν την οργή όσων υφίστανται τα
δεινά που προκαλεί η εξουσία τους.
Τον Οκτώβρη του ΄99 η ―ως συνήθως― «αθώα» κοινή γνώμη «έπεσε από τα
σύννεφα». Στα
16 χρόνια που ακολούθησαν τα εγκλήματα με κίνητρο το
ρατσισμό και το μίσος ενάντια στο διαφορετικό πολλαπλασιάστηκαν σε
αριθμό και βαρβαρότητα. Η νεοναζιστική συμμορία με την οποία συνδέθηκε
τότε η δράση του Καζάκου θέριεψε όπως το φίδι του φασισμού, δολοφονεί
και απειλεί. Πολλές ακόμα φορές ο «μέσος Έλληνας» θα «πέσει από τα
σύννεφα», ενώ ταυτόχρονα θα εθίζεται στο δηλητήριο του ρατσισμού και της
ξενοφοβίας.
Η ελπίδα όπως πάντα φυλάσσεται και μεταφέρεται από τους λίγους. Από
αυτούς που αντιστέκονται και πολεμούν τις αιτίες που γεννούν αυτά τα
φαινόμενα, στη ρίζα τους. Από αυτούς που μπαίνουν σαν ενοχλητική τρίχα
στα ρουθούνια των «ισχυρών». Από όσους πιστεύουν βαθιά στον άνθρωπο και
την πρόοδό του και κάνουν πράξη στην καθημερινότητά τους τα λόγια του
Τίμοθι Αμπτούλ, ενός από τα θύματα του Καζάκου που επέζησε: «Δεν
μπορούμε ν’ αφήσουμε το δέρμα μας να είναι το σύνορό μας».
Σάββατο 21 Μάρτη 2015.
