Η
ζωή του απεργού πείνας Νίκου Ρωμανού κινδυνεύει άμεσα. Ποδοπατείται με
εκδικητική μανία από την μπότα μιας απάνθρωπης, κατά φαντασίαν άτρωτης εξουσίας
που όταν την περιφρονούν αντιδρά σπασμωδικά αποκαλύπτοντας πως στην
πραγματικότητα ντύνει μια αχίλλειο, και όχι σιδερένια, φτέρνα. Που καταφέρνει να ξεγελά ή, με απειλές, να
υποτάσσει αυτούς που «κοιτάζουν τη δουλειά τους», αυτούς που «κάνουν απλά τη
δουλειά τους», αλλά και αυτούς που δεν έχουν δουλειά. Η αδιαφορία, ο
συμβιβασμός, η συνενοχή, οι αυταπάτες, ο φόβος, η υποταγή δέχονται σήμερα ένα ηχηρό
χαστούκι.
Οι
ώρες που περνούν εκτός από κρίσιμες για τη ζωή του Νίκου Ρωμανού είναι και
αποκαλυπτικές. Ξεγυμνώνεται πια το αποκρουστικό πρόσωπο του συστήματος της
εκμετάλλευσης που έχει φάει τα ψωμιά του και πασχίζει να κρατηθεί στα σάπια
πόδια του με κάθε μέσο, ενώ οι συνειδήσεις των εκμεταλλευόμενων πελαγοδρομούν.
Και τα ψωμιά που πρέπει να φαγωθούν μέχρι η ταξική συνείδηση, η αλληλεγγύη και
η ανυπακοή πάψουν να είναι λέξεις που κοσμούν συνθήματα που διεγείρουν χωρίς να
συνεγείρουν και γίνουν όπλα στα χέρια των εκμεταλλευόμενων, είναι ακόμα πολλά.
Η
απεργία πείνας στην οποία αναγκάστηκε να καταφύγει ο Νίκος Ρωμανός είναι μια
πορεία μοναχική, επίπονη, με τέρμα αβέβαιο και παράλληλα ένα μάθημα υπεράσπισης
της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, με πολλούς αποδέκτες. Πέρα από την κατάληξη της
άνισης αυτής μάχης ένα είναι το βέβαιο. Ο Νίκος Ρωμανός μέσα στα εικοσιένα
χρόνια της ζωής του πρόλαβε ήδη και εκτός από τη δική του «έζησε» και τις ζωές πολλών
που ποτέ δεν έζησαν τη δική τους.
