Ο
νεκρός δεν είναι σε θέση να απαιτήσει τον σεβασμό μας. Του τον οφείλουμε οι
ζωντανοί. Ιδιαίτερα όσοι βγαίνουν και λένε ότι τον είχαν φίλο όσο ήταν ―και
αυτός― ζωντανός. Χωρίς άλλους προλόγους, αναφέρομαι σε αυτά που διάβασα (και
δεν πίστευα στα μάτια μου…) στον Αποχαιρετισμό στον Αλλού Φαν Μαρξ, του Νίκου Σαραντάκου.
Δεν
γνωρίζω αν το δικαίωμα ενός μπλόγκερ στην ανωνυμία χάνεται μαζί με τη ζωή του
μπλόγκερ. Αναρωτιέμαι από πού αντλεί το δικαίωμα ένας τρίτος, όποιος και
αν είναι αυτός, ακόμα και με το πρόσχημα της φιλίας, να βγάζει σε δημόσια θέα
προσωπικά δεδομένα ενός νεκρού, χωρίς να ερωτηθεί πρώτα, τουλάχιστον, η
οικογένειά του (αυτό προκύπτει
διαβάζοντας τα σχόλια διαμαρτυρίας κάτω από το κείμενο του Ν.Σ.). Δεν
καταλαβαίνω επίσης τι κερδίσαμε όλοι
εμεί οι αναγνώστες του Αλλού Φαν Μαρξ, τώρα που μάθαμε από τον Ν.Σ. όσα ο ίδιος ο Α.Φ.Μ. φρόντιζε να
κρατάει μακριά από τα βλέμματά μας...
Θλίβομαι και για κάτι ακόμα. Ο Αλλού Φαν Μαρξ δεν έκρυψε ποτέ ότι ήταν κομμουνιστής.
Δήλωνε με περηφάνια «ανερυθρίαστα κόκκινος», ότι το κόμμα του ήταν το ΚΚΕ. Αυτό
πιθανώς να μην αρέσει σε κάποιους, σίγουρα όμως ενοχλεί τον Ν.Σ. που επειδή δεν
γινόταν να το αποσιωπήσει, προτίμησε να του αφαιρέσει κάτι από τη σημασία του: «Ήταν ΚΚΕ, αλλά χωρίς να μισεί τους άλλους
αριστερούς»… Παλιά και δοκιμασμένη η συνταγή. «Παινεύουν τους
πεθαμένους για να θάψουν τους ζωντανούς», έλεγε κάποτε ο Χαρίλαος, πολύ πριν έρθει και η δική του
σειρά να «επαινεθεί» από τα πληκτρολόγια των «πρώην ΚΚΕ» και νυν αριστερών
«φίλων»…
ΥΓ
1. Ο Αλλού Φαν Μαρξ δεν ήταν φίλος μου. Στο τι εστί φιλία στο
διαδίκτυο θα αναφερθώ κάποια άλλη στιγμή, από ανάγκη ορμώμενος και όχι για να αποδείξω κάτι. Θα επαναλάβω όμως και από εδώ τα λίγα
λόγια που άφησα χτες, σαν λουλούδια, πάνω στον τάφο του:
«Ο
Allu Fun Marx ήταν από τους πρώτους που με ενθάρρυναν όταν άρχισα να μετρώ τα
βήματά μου στους άγνωστους δρόμους της αχανούς «μπλογκόσφαιρας». Λίγα σχόλια
κάτω από αναρτήσεις, εδώ ή εκεί, ήταν η επικοινωνία μας. Δεν του είπα ποτέ ότι
τον θαύμαζα. Για την πνευματική ευστροφία, την ικανότητά του να πλάθει λόγο και
το εξαίρετο χιούμορ του. Ακόμα
και σήμερα, δεν ξέρω ποιος ήταν στην «κανονική» ζωή. Δεν έμαθα (και δεν θα
ρωτήσω ποτέ να μάθω) ούτε το πραγματικό του όνομα. Για μένα ήταν ο
«ανερυθρίαστα κόκκινος» πολύτιμος σύντροφος. Αυτό μου φτάνει.»
ΥΓ
2. Κρίμα Νίκο…
Σάββατο
7 Ιούνη 2014.
