Δυο,
ακόμα, ειδήσεις (ανάμεσα στις αναρίθμητες) που πέρασαν στα «ψιλά». Προχτές
διακόπηκε η λειτουργία του κολυμβητηρίου που βρίσκεται στο χώρο του Ιδρύματος
Αναπήρων στο Ίλιον. Η απόφαση πάρθηκε από τη διοίκηση του ιδρύματος, που επικαλείται
«αδυναμία κάλυψης των λειτουργικών δαπανών». Στο κολυμβητήριο αυτό έμαθαν να
κολυμπάνε χιλιάδες παιδιά λαϊκών οικογενειών και αθλούνταν πολλοί
αθλητές και ομάδες.
Σήμερα
ανακοινώθηκε πως πουλιέται για παλιοσίδερα (βγαίνει σε πλειστηριασμό με εξευτελιστική τιμή εκκίνησης) το
ακίνητο της «πτωχευμένης ΔΑΡΙΓΚ». Για
όσους δεν το γνωρίζουν, η ΔΑΡΙΓΚ ήταν μια ξακουστή για την ποιότητα των
προϊόντων της συρματουργία (μεταλλευτική βιομηχανία) στη Χαλκίδα. Δισεκατομμύρια
πρόκες κάρφωσαν και χιλιάδες χιλιόμετρα σύρμα ΔΑΡΙΓΚ έδεσαν στα γιαπιά οι
οικοδόμοι, χτίζοντας την καπιταλιστική ανάπτυξη, μόνο την περασμένη δεκαετία.
Ο
νόμος της «ελεύθερης αγοράς» είναι αδυσώπητος: Κέρδος! Τα παιδιά των λαϊκών
οικογενειών δεν θα αθληθούν αν οι γονείς τους δεν έχουν γεμάτη τσέπη για να
βάλουν βαθιά το χέρι. Οι απολυμένοι εργαζόμενοι της ΔΑΡΙΓΚ δεν θα ξαναδουλέψουν
(ποιος να τους πάρει και σε ποια δουλειά σήμερα;), όπως δεν θα ξαναδουλέψουν
χιλιάδες οικοδόμοι και εργαζόμενοι στις κατασκευές. Και αν από τύχη βρουν δουλειά, θα
είναι για ένα κομμάτι ψωμί.
Η
ζωή του εργάτη και του φτωχού δεν χωράει στους προϋπολογισμούς και στα σχέδια
της «ανάκαμψης» και της «ανάπτυξης» των καπιταλιστών και των κυβερνήσεών τους. Την
απομυζούν, όσο τους είναι απαραίτητη, και μετά την πετάνε στη χωματερή μιας «κρίσης»,
να σκουριάζει βουτηγμένη στην απογοήτευση, στην απελπισία, στη μιζέρια. Όμως η
εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο δεν είναι
«κακή μοίρα», ούτε φυσικό φαινόμενο και η καταπίεση του εργάτη δεν ξέρει τι
θα πει σκόλη, ούτε στην «ανάπτυξη» ούτε, φυσικά, στην «κρίση». Μέχρι ο εργάτης να πάρει
στα χέρια του τη ζωή του. Να διεκδικήσει και να καταχτήσει ―τίποτα λιγότερο από―
όσα πραγματικά αξίζει και δικαιούται.
Σάββατο
31 Μάη 2014.
