…«σου βάζω αυτό το απλό διλημματάκι» τραγουδούσε πριν
από τρεις δεκαετίες ο συμπαθής
Γιοκαρίνης. Την ίδια εποχή που το σύνθημα «ψήφισε ΠΑΣΟΚ, για να μην έρθει η Δεξιά», πολιορκούσε
το συναίσθημα και άλωνε τις ψήφους πολλών κομμουνιστών, που ενώ δεν δίστασαν να τα βάλουν με το κράτος και το παρακράτος της δεξιάς, υπέκυπταν στην κούραση του αγώνα και στα ψευτοδιλήμματα των επικοινωνιολόγων της
«αλλαγής». Την εποχή του «ο αγώνας τώρα δικαιώνεται» και του «ΠΑΣΟΚ και άλλες δημοκρατικές δυνάμεις»...
Όλοι,
πολλές φορές στη ζωή μας, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με διλήμματα, μικρά ή μεγάλα.
Και είναι η ίδια η ζωή αυτή που βάζει τα πιο κρίσιμα διλήμματα. Όπως, ας πούμε,
όταν μια χούφτα καπιταλιστές σου πίνουν το αίμα, όταν σου γκρεμίζουν τα όνειρα,
όταν υποθηκεύουν το μέλλον το δικό σου και των παιδιών σου, τότε μπαίνει από μόνο του το δίλημμα: διεκδικώ
τη ζωή μου μαζί με όλα όσα μου ανήκουν και δικαιούμαι ή σκύβω το κεφάλι και κάνω «υπομονή» μέχρι
να περάσει (αμ, δε…) το κακό; Σήμερα, μπροστά σε ένα τόσο κρίσιμο δίλημμα, η
μεγάλη μάζα στέκεται με αρνητική διάθεση στο να κάνει το μεγάλο βήμα προς τα
μπροστά. Αντίθετα, δεν συναντά δυσκολία στο να «τσιμπήσει» στα ψευτοδιλήμματα των
κομμάτων του ευρωμονόδρομου. Όπως ας πούμε σε αυτό που επισείει τον κίνδυνο της
«αποσταθεροποίησης», ή στην αυταπάτη ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση μπορεί να αλλάξει και να γίνει φιλολαϊκή!
Την
Κυριακή καλούμαστε να ψηφίσουμε για τον δεύτερο γύρω των περιφερειακών και
δημοτικών εκλογών αλλά και για τις ευρωεκλογές. Σε μια σειρά περιφέρειες και
δήμους θα βρεθούν αντιμέτωποι οι υποψήφιοι του ΣΥΡΙΖΑ με… τους «ανεξάρτητους» της
ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Τι θέση παίρνει ένας
ψηφοφόρος της «Λαϊκής Συσπείρωσης» μπροστά στην κάλπη; Να ξεκαθαριστεί πως για έναν κομμουνιστή, εκ των
πραγμάτων, δεν υπάρχει καν τέτοιο δίλημμα. Όμως, πολλοί ψηφοφόροι της «Λαϊκής
Συσπείρωσης» δεν είναι κομμουνιστές, και υπάρχει επιπλέον ένας κόσμος που ψηφίζει
ΚΚΕ νιώθοντας «συγγένεια» (στα πλαίσια της «αριστεράς») με τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτόν
τον κόσμο πολιορκούν οι αριστερές «σειρήνες» και επιδιώκουν να υφαρπάξουν
την ψήφο του. Έτσι, κάποιοι προβληματίζονται ή και ταλαντεύονται ακόμα για το αν «πρέπει» να ψηφίσουν τη Δούρου και τον Σακελαρίδη (ομοίως
και τους άλλους υποψήφιους του ΣΥΡΙΖΑ), ή όχι, στις περιοχές όπου οι δικοί τους υποψήφιοι,
της «Λαϊκής Συσπείρωσης», δεν τα κατάφεραν να περάσουν στο δεύτερο γύρο.
Μπούχτισα, παραπάνω από τριάντα χρόνια τώρα, από ψευτοδιλήμματα σαν αυτά: «Ψήφισε ΠΑΣΟΚ για να φύγει η δεξιά». «Ψήφισε
ΠΑΣΟΚ για να μην έρθει η δεξιά». «Ψήφισε Μπέη για να μην έρθει ο Έβερτ». «Ψήφισε
Καμίνη για να πέσει ο Κακλαμάνης». «Ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ, για να φύγουν στις 26». «Ψήφισε
Σακελαρίδη για να πέσει ο Καμίνης»… Η μεταπολιτευτική
πορεία της Ελλάδας καθορίστηκε στο μέγιστο βαθμό από τέτοια διλήμματα. Ένας
ολόκληρος κόσμος, στην πλειοψηφία του ―στην αρχή τουλάχιστον― ανήσυχος, δημοκρατικός, αριστερός, προοδευτικός, με χαλαρά αντανακλαστικά κάθε που ερχόταν η ώρα της κάλπης
επέλεγε τη «λογική» του «μικρότερου κακού», μέχρι που εθίστηκε σε αυτή,
βολεύτηκε και την υιοθέτησε κιόλας ως
άλλοθι για την δική του άνευ όρων συνθηκολόγηση.
«Και
να που φτάσαμε εδώ, χωρίς αποσκευές»… Κάνοντας διαρκώς «εκπτώσεις» και «παραχωρήσεις», δίνοντας στους λαοπλάνους αλλεπάλληλες «τελευταίες» ή νέες ευκαιρίες, και στρέματα τόπο στην οργή, όταν αυτή
άρχισε να κοχλάζει. Και
παράλληλα ―όταν ο κόσμος αυτός συνθηκολόγησε και παραδόθηκε στη σήψη και στην παρακμή― χτίζοντας
τείχη απέναντι σε όσους δεν «βολεύονται με λιγότερο ουρανό», χαρακτηρίζοντάς
τους στην αρχή «αιθεροβάμμονες», λοιδορώντας τους στη συνέχεια («οι
κομμουνιστές ζουν στον κόσμο τους»), για να τους κατηγορούν κιόλας, εσχάτως, με θράσος
χιλίων πιθήκων, πως υπηρετούν το σύστημα και ότι βάζουν πλάτη για να νικάει
πάντα το «μεγάλο κακό»: Η επάρατος δεξιά χτες, η κακή τρόικα και τα μνημόνια
σήμερα. Μη θέλοντας ή και μη μπορώντας (κάποιοι από αυτούς) να δουν αυτό που βρίσκεται πίσω από τα
συνθήματα των «κομμάτων εξουσίας» και των δορυφόρων τους. Το «χέρι» που γράφει τα προγράμματα και υπογράφει τις πολιτικές τους, το «χέρι» που
κρατάει τα «κλειδιά» της οικονομίας, της πραγματικής εξουσίας, που αποφασίζει πόσο θα σφίξει ή θα λασκάρει
τη μέγγενη της εκμετάλλευσης των εργαζομένων, της καταπίεσης των λαών. Το
μεγάλο κεφάλαιο, τα μονοπώλια, τη λυκοσυμμαχία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με μια
λέξη τον καπιταλισμό.
Έτσι…
άδειασαν τα «σύννεφα» (αφού όλοι έπεσαν…) στα χρόνια της «κρίσης» και γέμισαν οι δρόμοι «κοψοχέρηδες» και
«κατάρες» όταν το βόλεμα, η ανωριμότητα και οι αυταπάτες έσπασαν τα μούτρα
τους στους τοίχους της απόγνωσης και της απελπισίας που όρθωσαν οι πολιτικές της
εξαθλίωσης, η ωμότητα με την οποία ξέρει
να επιβάλλεται η καπιταλιστική εξουσία, ο φόβος από την άνοδο του φασισμού και τα αδιέξοδα, που έσπευσαν να «μπαζώσουν» τα «νέα»
κόμματα του «διαλόγου» και της «συνεννόησης».
Είναι
αλήθεια, πως χρειάζεται τόλμη και κουράγιο για να κάνεις την υπέρβαση και
να σπάσεις πάνω από την κάλπη αυτά τα διλήμματα.
Θέλει πρώτα απ’ όλα εσύ ο ίδιος να ξεβολευτείς, να ξεφύγεις από τη «λογική»
του «μικρότερου κακού», της εναλλαγής, απλά, των κυβερνήσεων, των σωτήρων.
Να αρνηθείς να γίνεσαι σε κάθε εκλογική αναμέτρηση «πλυντήριο» των αντιλαϊκών
πολιτικών, όποιο «πρόσημο» και αν βάζουν σε αυτές τα κόμματα του
ευρωμονόδρομου. Στο
μόνο δίλημμα στο οποίο καλείσαι να απαντήσεις (δίλημμα πραγματικό και αμείλικτο
που το βάζει η ίδια η ζωή), είναι αν θα αποδεχτείς να συνεχίσεις να βαδίζεις
στο δρόμο που χαράζει η πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που είναι κομμένη και
ραμμένη στα μέτρα και τις ανάγκες των καπιταλιστών. Τον δρόμο που, εκτός από
όλους όσους συναινούν ανοιχτά σε αυτή την πολιτική (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-Ελιές-Ποτάμια-Γέφυρες κλπ), σε
καλούν να συνεχίσεις να βαδίζεις ο ΣΥΡΙΖΑ και οι υποψήφιοί του.
Μικρή σημασία έχει να διαλέξεις τον σολίστα που παίζει «καλύτερα» στην ίδια, κακή ορχήστρα. Κλείσε,
λοιπόν, τα αυτιά σου στις «σειρήνες», προτού μεταμορφωθούν σε «ερινύες», και άλλαξε ορχήστρα…
Παρασκευή
23 Μάη 2014.
