Σε άρθρο της με τίτλο «Η ενότητα της Αριστεράς δεν είναι χίμαιρα…» μια παλιά συντρόφισσα, η βουλευτής σήμερα του ΣΥΡΙΖΑ Νάντια Βαλαβάνη, μας αναλύει «που το πάει σήμερα» αλλά και «τι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ».
Γράφει λοιπόν:
«Ενας ‘ανοιχτός στις γραμμές και στο μυαλό του’ συνασπισμός οργανώσεων, κομμάτων και προσώπων με διαφορετικές καταβολές και αντίληψη για την προοπτική του σοσιαλισμού τον 21ου αιώνα. Εχει καταφέρει συνθέσεις που οδηγούν σε ένα πρόγραμμα προωθημένο, αλλά και προωθητικό, με κριτήριο τις κοινωνικές ανάγκες των εργαζόμενων ανθρώπων, ανοιχτό στις αλλαγές της πραγματικότητας.»
«[ ] Ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί την απόδειξη ότι ο στόχος της ενότητας της Αριστεράς δεν συνιστά χίμαιρα. Η διαφορά του σε σχέση με ανάλογους συνασπισμούς δυνάμεων της Αριστεράς στο εξωτερικό είναι ότι έχει, ταυτόχρονα, μερικές χιλιάδες μέλη που δεν συμμετέχουν σε καμιά από τις συνιστώσες του. Μία απ' αυτούς, μία «ανένταχτη στο πλαίσιο του ΣΥΡΙΖΑ», είμαι κι η ίδια. Αυτό είναι μια μεγάλη δύναμή του: σε συνθήκες σαν τις σημερινές, ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί ν' αποτελέσει χώρο υποδοχής χιλιάδων εργαζόμενων ανθρώπων που απελευθερώνονται από τις παραδοσιακές εξαρτήσεις και στερεότυπα.»
«[ ] Σήμερα είναι η βασική προωθητική δύναμη για τη συγκρότηση του ευρύτερου δυνατού μετώπου κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων με επίκεντρο την Αριστερά για την απελευθέρωση της εργαζόμενης πλειοψηφίας της κοινωνίας απ' το ασφυκτικό «μνημονιακό» πλέγμα. Κι αυτό θα πρέπει να καταλήξει σε σχήμα διακυβέρνησης με ανάλογο πολιτικό σχέδιο, ανοιχτό στην καθολική ανασυγκρότηση της ελληνικής κοινωνίας, προσβλέποντας στο μέλλον.»
«[ ] Αυτό που σήμερα χρειάζεται να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι όχι μια παρηκμασμένη πολιτική δύναμη του 20ού αιώνα, αλλά η ριζοσπαστική αριστερά του 21ου αιώνα.»
Αντιμετωπίζω τελικά ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα. Αδυνατώ να σπάσω τα δεσμά που δεν μου επιτρέπουν να «απελευθερωθώ από τις παραδοσιακές εξαρτήσεις και στερεότυπα». Παραμένω ακόμα εξαρτημένος από παρωχημένες αντιλήψεις όπως πχ πως η δουλειά πρέπει να είναι δικαίωμα, πως στην διαδικασία παραγωγής υπάρχουν εκμεταλλευτές και καταπιεζόμενοι, πως η κοινωνία που η συντρόφισσα Βαλαβάνη κόπτεται για την «ανασυγκρότησή της», είναι το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα που οφείλουμε να ανατρέψουμε και άλλα…
Δεν μου είναι εύκολο βρε αδερφέ να αποδεχτώ (μιλάμε για τόσο μεγάλη «εξάρτηση» από τα «στερεότυπα»…) με τίποτα την πολιτική των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ υπέρ των «… ευέλικτων μορφών απασχόλησης».
Δεν μπορώ να συναινέσω στο εμπόριο ελπίδας μέσω των ΜΚΟ-σύγχρονων «γραφείων ευρέσεως εργασίας».
Ούτε να συμφωνήσω με μειώσεις στους μισθούς των εργαζομένων που υπογράφει με ευκολία (είδατε τι κάνει η «απελευθέρωση από παραδοσιακές εξαρτήσεις και στερεότυπα»;) η συνδικαλιστική παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ σε διάφορους κλάδους εργαζομένων.
Επίσης αντιμετωπίζω μια δυσκολία να συνεργάζομαι με τον οποιοδήποτε σε μια σειρά δήμους και συνδικάτα, απλά και μόνο για να χτυπήσω την «παρηκμασμένη πολιτική δύναμη του 20ού αιώνα». !! Το πιάσαμε το υπονοούμενο…
Τι να πρωτοθυμηθώ και τι να γράψω… Είναι άπειρα τα παραδείγματα… Ααα, ξέχασα και το πιο πρόσφατο. Τόσο καιρό φωνάζω για την μη πληρωμή των χαρατσιών που μας βομβαρδίζουν και χτες ανακάλυψα πως κι αυτό ήταν τελικά ένα «στερεότυπο» που απλά με κρατά «παραδοσιακά εξαρτημένο». Άλλο να σουβάζει χαράτσι ο Βενιζέλος και άλλο μια «αριστερή» κυβέρνηση…
Είναι τόσα πολλά αυτά που με κρατούν σφιχτά δεμένο. Είναι τόσο πολλοί αυτοί που με εκμεταλλεύονται, που με κοροϊδεύουν, που παίζουν με τη –στοιχειώδη- λογική μου, που απογοητεύτηκα πια… Δεν πρόκειται ποτέ να «απελευθερωθώ από παραδοσιακές εξαρτήσεις και στερεότυπα». Εκεί, κολλημένος θα παραμείνω, μαζί με τους άλλους κολλημένους σαν κι εμένα και θα προσπαθήσουμε να πείσουμε κι άλλους, πολλούς, περισσότερους, πως η πραγματική απελευθέρωση από τα δεσμά μας δεν πρόκειται να έρθει μέσα από αυταπάτες και στρογγύλεμα των ορολογιών (άκου «ανασυγκρότηση της κοινωνίας»…), αλλά μέσα από την συνειδητοποίηση του καθενός πως τα μερεμέτια δεν αρκούν, η μπογιά ξεφτίζει, το υπόβαθρο είναι σαθρό και σάπιο…
ΥΓ.1 Ολόκληρο το άρθρο διαβάστε το εδώ.
ΥΓ.2 Χίμαιρα, σύμφωνα με τα λεξικά της γλώσσας μας, σημαίνει «προϊόν φαντασίας, επιθυμία που δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί». Χίμαιρα όμως (το αναφέρουν κι αυτό τα λεξικά) ήταν σύμφωνα με την Ελληνική Μυθολογία, το τέρας που σκότωσε ο Βελλερεφόντης. Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω ποια από τις δυο ερμηνείες δίνει στη λέξη η συγγραφέας όταν αναφέρεται στην «ενότητα της Αριστεράς». Η δική μου ερμηνεία είναι πως σύμφωνα με τα όσα πρεσβεύουν αλλά –το κυριότερο- με αυτά που εφαρμόζουν στην πράξη, στην κοινωνία, οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, ένα εγχείρημα για «ενότητα» αυτής της Αριστεράς θα κατέληγε σίγουρα στη δημιουργία ενός «τέρατος»... [ΜΑΗΣ 2012]
