Η παρουσία μας στις Βρυξέλλες και η συμμετοχή μας στη Σύνοδο των
Λαών, το διήμερο 10-11 Ιούνη, ανέδειξε ―και… εκτός έδρας― την ύπαρξη
διαφορετικών αφηγήσεων στο χώρο της Αριστεράς γι’ αυτό που βιώνουμε στη
χώρα μας τα τελευταία χρόνια, από τη μια και τον δρόμο που πρέπει να
περπατηθεί για να δει ο λαός μας τις πολυπόθητες καλύτερες μέρες.
Ανέδειξε επίσης τη διαφορετική οπτική, προσέγγιση και ανάλυση, της συσσωρευμένης ιστορικής εμπειρίας από τη σοσιαλιστική επανάσταση της Κούβας και τη δράση των κινημάτων της Λατινικής Αμερικής καθώς και όσων συντελούνται σήμερα σε μια σειρά χώρες της Λατινικής Αμερικής και Καραϊβικής. Αυτά, όπως είναι φυσικό, βρήκαν την αντανάκλασή τους και στην παρουσία της αντιπροσωπείας των Ελλήνων στις Βρυξέλλες που αριθμούσε πάνω από 50 άτομα (βουλευτές, τοπική αυτοδιοίκηση, δημοσιογράφοι, συνδικαλιστές κ.ά.) και αυτό ακριβώς το αναμφισβήτητο γεγονός προσπαθούμε να αποδώσουμε από τον τίτλο κιόλας ―και την «πειραγμένη» κεντρική φωτο― της ανάρτησης.
Ανέδειξε επίσης τη διαφορετική οπτική, προσέγγιση και ανάλυση, της συσσωρευμένης ιστορικής εμπειρίας από τη σοσιαλιστική επανάσταση της Κούβας και τη δράση των κινημάτων της Λατινικής Αμερικής καθώς και όσων συντελούνται σήμερα σε μια σειρά χώρες της Λατινικής Αμερικής και Καραϊβικής. Αυτά, όπως είναι φυσικό, βρήκαν την αντανάκλασή τους και στην παρουσία της αντιπροσωπείας των Ελλήνων στις Βρυξέλλες που αριθμούσε πάνω από 50 άτομα (βουλευτές, τοπική αυτοδιοίκηση, δημοσιογράφοι, συνδικαλιστές κ.ά.) και αυτό ακριβώς το αναμφισβήτητο γεγονός προσπαθούμε να αποδώσουμε από τον τίτλο κιόλας ―και την «πειραγμένη» κεντρική φωτο― της ανάρτησης.
Η Σύνοδος των Λαών έγινε παράλληλα με τη Σύνοδο Κορυφής της
Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Κοινότητας Χωρών της Λατινικής Αμερικής και
της Καραϊβικής (CELAC), όπου συμμετείχαν εκπρόσωποι (ηγέτες και στελέχη
κυβερνήσεων) από 61 συνολικά χώρες, και αποσιωπήθηκε από την πλειοψηφία
των ελληνικών ΜΜΕ ή παρερμηνεύτηκε από κάποια άλλα.
Από την πρώτη στιγμή που πατήσαμε το πόδι μας στις Βρυξέλλες κάναμε
ξεκάθαρες τις προθέσεις μας. Έχοντας ως αιχμή του δόρατος της παρέμβασής
μας τα ζητήματα της άρσης του οικονομικού και εμπορικού
αποκλεισμού της Κούβας από τις ΗΠΑ (που κρατάει περισσότερο από μισό
αιώνα), την απόσυρση της «κοινής θέσης» της Ευρωπαϊκής Ένωσης κατά της
Κούβας και την απαίτηση να σταματήσουν οι κάθε μορφής επιθέσεις του
αμερικάνικου ιμπεριαλισμού εναντίον του λαού της Βενεζουέλας και της
δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησής του, συμμετείχαμε στις
εργασίες-δράσεις της Συνόδου των Λαών, αλλά και σε μια σειρά διμερών
επαφών στα πλαίσια αυτής και δώσαμε το στίγμα της «άλλης Ελλάδας».
Ανάμεσα σε εκατοντάδες συναγωνιστές από διάφορες χώρες της Ευρώπης
και της Λατινικής Αμερικής, σε μια πανσπερμία προοδευτικών κινημάτων
αλληλεγγύης, με την πεποίθηση ότι μέσα από τη διαφορετικότητα ξεπηδάει η
ανάγκη για σύνθεση και με τη βεβαιότητα ότι αυτός ο κόσμος μπορεί να
-και θα- αλλάξει… πέντε Έλληνες «guerrilleros» (εκπρόσωποι των 4
συνεργαζόμενων οργανώσεων αλληλεγγύης: Πολιτιστικός Σύλλογος “Χοσέ
Μαρτί”, πολιτιστική-ποδοσφαιρική ομάδα “Hasta la Victoria Siempre”,
Δίκτυο Ελλήνων bloggers “La Red Solid@ria Griega” και Ελληνοκουβανικός
Σύνδεσμος Καλαμάτας “Venceremos”) λίγα μέτρα παραδίπλα από τη φωλιά της
λυκοσυμμαχίας των Βρυξελλών, έστειλαν μήνυμα ότι υπάρχει και μια «άλλη
Ελλάδα» πέρα απ’ αυτή που παπαγαλίζει η καπιταλιστική προπαγάνδα στις
τηλεοράσεις όπου γης. Είναι η Ελλάδα που δεν σκύβει το κεφάλι, που
αντιστέκεται, που αρπάζει απ’ το λαιμό τη μιζέρια που της δίνουν και την
μετατρέπει σ’ όνειρο, που οραματίζεται έναν καλύτερο κόσμο και παλεύει
για να τον χτίσει σκύβοντας στην εμπειρία της σοσιαλιστικής Κούβας,
διδασκόμενη από τα κινήματα και την ιστορία των λαών της Λατινικής
Αμερικής.
Οι δυο μέρες των εργασιών
μάς γέμισαν με εμπειρίες, γνώση και συναισθήματα που είναι αδύνατο να
απαριθμηθούν και να αναλυθούν σε όλο το εύρος τους στον περιορισμένο
χώρο ενός άρθρου. Η αναφορά μας εδώ έχει περισσότερο τη μορφή «ρεπορτάζ»
παρά μια συνολική αποτίμηση (θα ήταν άλλωστε εκτός από ελλιπές και
πρόωρο κάτι τέτοιο) των όσων συνέβησαν στη βελγική πρωτεύουσα.
Στο βίντεο μπορείτε να δείτε φωτογραφίες από τη συμμετοχή μας στη Σύνοδο των Λαών, με μουσική υπόκρουση το αγαπημένο τραγούδι Hasta siempre Comandante και να ακούσετε τον Τσε να μιλά για τον ιμπεριαλισμό.
[Περισσότερες λεπτομέρειες για το βίντεο, μετάφραση στα ελληνικά του λόγου του Τσε κλπ. μπορείτε να δείτε εδώ.]
Η παρέμβασή μας στις Βρυξέλλες, χωρίς να έχουμε πρόθεση να βλογήσουμε
τα γένια μας ήταν από τις πιο «δυναμικές» και ουσιαστικές και προκάλεσε
αίσθηση. Η σύντομη (περιορισμένος χρόνος λόγω μεγάλου αριθμού ομιλητών)
ομιλία της συν. Λουκίας Κωνσταντίνου (το πλήρες κείμενο εδώ)
την πρώτη μέρα, στη συνάντηση των αντιπροσώπων των κινημάτων, ήταν ίσως
η μόνη που έθεσε τόσο ξεκάθαρα που πρέπει να στοχεύει η πάλη των
κινημάτων αλληλεγγύης ― ζητήματα που αναφέραμε (τονισμένα) και πιο πάνω.
Τόνισε επίσης ότι «για μας δεν υπάρχει άλλο μέλλον από αυτό που
χτίζεται στην Κούβα και για αυτό αγωνιζόμαστε», και έκανε σαφή αναφορά
στα παραδείγματα της Βενεζουέλας και άλλων χωρών της Λατινικής Αμερικής
που επέλεξαν τον δρόμο της αντίστασης στον ιμπεριαλισμό. Δυο πολύτιμα
«εργαλεία» της παρέμβασής μας υπήρξαν το κείμενο (στα αγγλικά) που
μοιράσαμε στους ξένους συναγωνιστές και το καλαίσθητο (εκτός από
ουσιώδες) φυλλάδιο της ομάδας “Hasta la Victoria Siempre”. Μετά το τέλος
της παρέμβασης της συν. Λουκίας πολλοί συναγωνιστές από άλλες χώρες μάς
πλησίασαν και ήθελαν να μάθουν για την «Ελλάδα της κρίσης», αλλά και
περισσότερα για τη δράση του κινήματος αλληλεγγύης της χώρας μας στην
Κούβα και τη Βενεζουέλα.
Την δεύτερη μέρα συμμετείχαμε στην ομάδα εργασίας για την ALBA και
την ολοκλήρωση της Λατινικής Αμερικής, όπου μίλησαν μεταξύ άλλων και η
Αλέιδα Γκεβάρα και έγιναν παρεμβάσεις από συναγωνιστές κινημάτων
αλληλεγγύης και στην μεγάλη πορεία προς το μνημείο του απελευθερωτή των
λαών της Λατινικής Αμερικής Σιμόν Μπολίβαρ. Ανάμεσα σε μια θάλασσα από
σημαίες και πλακάτ, εντυπωσιακή σε οργάνωση και παλμό ήταν η παρουσία
των μπλοκ των συναγωνιστών από το Εκουαδόρ και τη Βενεζουέλα, ενώ
αίσθηση προκάλεσαν οι αντιπροσωπείες από χώρες της πρώην ΕΣΣΔ με πανό
για τα 70 χρόνια της Μεγάλης Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών, της
αντίστασης στην επιδρομή του φασισμού στην Ουκρανία κλπ. Μια από τις
―δυστυχώς όχι λίγες― δυσάρεστες εμπειρίες (δεν μας προκάλεσε βέβαια
έκπληξη) ήταν η παρουσία του μπλοκ του ΣΥΡΙΖΑ στην πορεία. Αν είχες
γυρισμένη την πλάτη σου και άκουγες μόνο τα συνθήματα που φώναζαν οι
συμπατριώτες μας θα ορκιζόσουν ότι πρόκειται για διαδηλωτές του ΚΚΕ!
(κυριαρχούσαν λέξεις… «ξύλινες» όπως «ιμπεριαλισμός», «ανατροπή» κλπ).
Στα αξιοσημείωτα αυτού του διημέρου:
Η εκτενής συνομιλία μας με τον εκπρόσωπο (από το τμήμα διεθνών
σχέσεων) του Κομμουνιστικού Κόμματος Βενεζουέλας, ο οποίος απάντησε
υπομονετικά σε όλες τις ερωτήσεις μας για τις θέσεις του κόμματός του,
το ρόλο του στον κυβερνητικό συνασπισμό και τη στάση του γενικότερα στις
πολιτικές εξελίξεις στη χώρα του, και αποχαιρετώντας μας μάς ζήτησε να
«μεταφέρουμε» τους χαιρετισμούς του σε συντρόφους του στο ΚΚΕ με τους
οποίους συνδέεται, όπως μας είπε, με μακρόχρονη συνεργασία-φιλία.
Η συνάντηση με τους κουβανούς συντρόφους από το Ινστιτούτο Φιλίας των
Λαών (ICAP) και η σύντομη συνομιλία μας με την Αλέιδα Γκεβάρα.
Η συνάντηση με μέλη της αντιπροσωπείας από την Κύπρο και ιδιαίτερα με
τους συντρόφους μπλόγκερς «Lenin Reloaded» και «Αγκάρρα» με τους
οποίους συζητήσαμε για διάφορα ζητήματα και… σχολιάσαμε την απίστευτα προκλητική παρουσία στις Βρυξέλλες εκπροσώπων της Ελλάδας.
Επίσης η σύντομη συζήτησή μας με νεολαίους από την Πορτογαλία που μας
πλησίασαν ρωτώντας αν είμαστε από το ΚΚΕ, με τη φράση «I Like KKE!». Με
συναγωνιστές από την πρώην ενωμένη Γιουγκοσλαβία (που έφεραν παντού τη
σημαία της πρώην χώρας τους και φορούσαν μπλουζάκια με το πρόσωπο του
Τίτο) για τα δεινά που επέβαλαν οι ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ στην
πατρίδα τους. Με συναγωνιστές από την Ιταλία που έδειξαν ενδιαφέρον να
συνεχιστεί η επαφή μας και στο μέλλον, αλλά και λατινοαμερικάνους που
μας ρωτούσαν για την κατάσταση στην Ελλάδα.
Στις Βρυξέλλες είχαμε την ευκαιρία και τη χαρά να συναντηθούμε για
πρώτη φορά και με διαδικτυακούς μας φίλους ―Έλληνες συντρόφους που
εργάζονται και δραστηριοποιούνται κινηματικά εκεί― που έκαναν τα πάντα
για να μας κατατοπίσουν και να μας ξεναγήσουν τον ελάχιστο ελεύθερο
χρόνο που είχαμε στη διάθεσή μας και τους ευχαριστούμε από καρδιάς για
όλα.
Μια αρνητική εικόνα από την παρουσία της ελληνικής αντιπροσωπείας
στην τελετή λήξης των εργασιών του διημέρου, στον επιβλητικό ιστορικό
ναό Βasilica, ήταν και η ομιλία της βουλευτού του ΣΥΡΙΖΑ (δεν
συγκρατήσαμε το όνομά της) που ανέβηκε στο βήμα ως εκπρόσωπος του Αλέξη
Τσίπρα επειδή «οι υποχρεώσεις του πρωθυπουργού της Ελλάδας δεν του
επέτρεψαν να παρευρίσκεται ο ίδιος», όπως είπε. Ακόμα και όσοι
γνωρίζουμε καλά πια ότι είναι συνηθισμένο φαινόμενο οι ―σε όλα τα
επίπεδα― εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ να προσαρμόζουν τις ομιλίες τους αναλόγως
σε ποιο ακροατήριο απευθύνονται, σοκαριστήκαμε από αυτά που ξεστόμισε η
εκπρόσωπος της κυβέρνησης.
Απευθυνόμενη σε ένα κοινό (στην πλειοψηφία λατινοαμερικάνοι) που η
εικόνα που έχει για την Ελλάδα είναι αυτή που προβάλλεται από τα ΜΜΕ,
εξάντλησε (;) το θράσος και την προκλητικότητα του κόμματός της
χρησιμοποιώντας αντιμπεριαλιστικές κορώνες, και «αντισυστημική»
φρασεολογία. Είπε μεταξύ άλλων ότι η πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνηση
του ΣΥΡΙΖΑ «έχει σοσιαλιστική προοπτική» ενώ δεν δίστασε στην
αποπροσανατολιστική φλυαρία της να «ανακατέψει» σε ένα ψευτοεπαναστατικό
«κοκτέιλ» τον Μπολίβαρ, τον Μαρτί, τον Τσάβεζ, τον Φιντέλ, καταλήγοντας
με το βαρύγδουπο «η Ελλάδα είναι η Βενεζουέλα της Ευρώπης» για να
εισπράξει, όπως ήταν αναμενόμενο, χειροκροτήματα και επευφημίες! Την
ίδια στιγμή βέβαια που εμείς… τέζα στο καναβάτσο, αναζητούσαμε… τη
βοήθεια του κοινού… για να καταλήξουμε αν όλα αυτά ήταν περισσότερο
εξοργιστικά, ή ―όπως μας μεταφέρθηκε από συμμετέχοντες στο ίδιο τραπέζι
εργασίας, που τον ξεσκέπασαν και του απάντησαν αναλόγως― επίκληση από
συριζαίο αντιπρόσωπο της Εθνικής Αντίστασης του λαού μας στην προσπάθειά
του να πείσει το ακροατήριο για… τον αντιαμερικανισμό της ελληνικής
κυβέρνησης…
Είχαμε την τιμή και τη χαρά να συμμετέχουμε στη Σύνοδο των Λαών,
αποκομίζοντας μια θαυμάσια και πολύτιμη εμπειρία, που δεν θα
πραγματοποιούνταν χωρίς την καθοριστική βοήθεια των διοργανωτών και της
πρεσβείας της Βενεζουέλας στην Ελλάδα, τους οποίους ευχαριστούμε από
καρδιάς.
Πενήντα έξι χρόνια μετά η πορεία της κουβανικής σοσιαλιστικής
επανάστασης εμπνέει, εμψυχώνει, οπλίζει με πίστη όλους όσοι ―όπου γης―
οραματίζονται και αγωνίζονται για ένα καλύτερο μέλλον, ενώ η ιστορία των
επαναστατικών κινημάτων, των λαών της Λατινικής Αμερικής είναι
διδακτική και πολύτιμη για τους αγωνιστές σε όλον τον κόσμο. Η
πραγματικότητα που τα τελευταία χρόνια διαμορφώνεται στη Βενεζουέλα και
άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής επιτάσσει την αλληλεγγύη όσων
αντιτάσσονται στον κτηνώδη (όπως τον αποκαλεί ο Τσε) ιμπεριαλισμό και
υπερασπίζονται το δικαίωμα των λαών να αποφασίζουν οι ίδιοι για την τύχη
τους.
Σήμερα, μετά την βαρυσήμαντη νίκη του λαού της Κούβας με την
απελευθέρωση από την κυβέρνηση των ΗΠΑ και των «Πέντε» κουβανών
αγωνιστών (που επί 16 χρόνια κρατούνταν άδικα φυλακισμένοι – νίκη στην
οποία συνέβαλλαν με τη δράση τους τα κινήματα αλληλεγγύης σε πολλές
χώρες του πλανήτη), που η προπαγάνδα των αστικών ΜΜΕ κάνουν το άσπρο
μαύρο προβάλλοντας μια Κούβα δήθεν κουρασμένη, «σαστισμένη» απέναντι
στις «φιλικές» διαθέσεις των γιάνκηδων και σχεδόν έτοιμη να παραδοθεί
στο δολάριο… καταφέρνοντας να σπείρουν την αμφιβολία ακόμα και σε
καλοπροαίρετους αγωνιστές, ότι «η Κούβα άλλαξε»· σήμερα που η
επιθετικότητα του ιμπεριαλισμού εκφράζεται με όλο και πιο θρασείς
επεμβάσεις της κυβέρνησης των ΗΠΑ στα εσωτερικά της Βενεζουέλας,
προσπαθώντας να ανατρέψει τη δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνησή της, δεν
έχουμε την πολυτέλεια να παραμένουμε παρατηρητές. Επιβάλλεται να ενταθεί
και να δυναμώσει ακόμα περισσότερο το κίνημα της αλληλεγγύης μας και
ταυτόχρονα να γίνει υπόθεση όλο και περισσότερων
προοδευτικών-δημοκρατικών ανθρώπων.
Όπως έλεγε ο Τσε: «Δεν μπορούμε να είμαστε αδιάφοροι για ό,τι
συμβαίνει οπουδήποτε στον κόσμο. Η νίκη κάθε χώρας ενάντια στον
ιμπεριαλισμό είναι και δικιά μας νίκη, όπως η ήττα οποιασδήποτε χώρας
είναι και δικιά μας ήττα».
Δευτέρα 22 Ιούνη 2015.
