Από τη στιγμή που το είδα χτες βράδυ , δεν βγαίνουν οι λέξεις. Μέσα μου στροβιλίζονται διάφορα συναισθήματα. Ό,τι κι αν πει κανείς είναι λίγο. Ξεπέρασαν τα όρια προ πολλού, δεν μας υπολογίζουν. Προσβάλλουν τη νοημοσύνη μας, μας φτύνουν κατάμουτρα, προσπαθούν να κλέψουν και το τελευταίο κομμάτι αξιοπρέπειας που μας απέμεινε. Όσο πλησιάζουν οι εκλογές οι προσωπίδες τους ξεβάφουν, γίνονται μαύρες σαν τις κουκούλες των πολιτικών τους προγόνων.
Αυτό είναι το πιο πρόσφατο προεκλογικό σποτ της Νέας Δημοκρατίας:
Τα αρρωστημένα μυαλά τους, εκμεταλλεύονται τώρα και τα αθώα παιδιά. Ρίχνουν στη μάχη σιγά σιγά όσο πλησιάζουν οι εκλογές τα «μεγάλα» τους (νομίζουν) όπλα. Για να εξαπατήσουν ακόμα μια φορά το λαό, για να εξευτελίσουν ακόμα μια φορά τον άνεργο, τον φτωχό, τον ανήμπορο. Για να ξοφλήσουν τα χρωστούμενα στ’ αφεντικά τους.
Το βίντεο, μια σύγχρονη μορφή καλλιτεχνικής έκφρασης, γίνεται εφιάλτης στα χέρια κάποιων στερημένων εγκεφάλων. Τα παιδιά που συμμετέχουν είναι σίγουρο πως το έκαναν με την προτροπή των γονιών τους. Ίσως να έβγαλαν κι ένα χαρτζιλίκι, αν και δεν είναι απίθανο ο Έλληνας και εδώ να λειτούργησε για ακόμα μια φορά «εθελοντικά»… προφανώς λόγω ιδεολογικής συγγένειας.
«Με το μέλλον των παιδιών μας δεν παίζουμε» είναι ο τίτλος του σποτ, τρομοκρατώντας μας πως εκτός ευρώ δεν υπάρχει μέλλον, δεν υπάρχει ζωή.
Ας θυμίσουμε στα άρρωστα μυαλά που συνέλαβαν την «ιδέα» του σποτ, κάποιες περιπτώσεις άλλων παιδιών από το Κερατσίνι και το Πέραμα, χιλιόμετρα μακριά από τις πλούσιες κατοικίες των διαφημιστών και των μεγαλοστελεχών της Νέας Δημοκρατίας:
«Η φτώχεια έχει προχωρήσει πάρα πολύ στην περιοχή μας. Η κατάσταση πλέον είναι πάρα πολύ δύσκολη. Υπάρχει θέμα φαγητού για τα παιδιά και κάθε ημέρα αυτή η κατάσταση χειροτερεύει. Τα παιδιά δεν έχουν πλέον μια τακτική καθημερινή σίτιση. Εχουν έρθει μαθητές με επιστολή γονέα προς τον δάσκαλο ή τον καθηγητή τους, που μας ζητεί εμπιστευτικά να δώσουμε στο παιδί τους δέκα ευρώ ή να του προσφέρουμε μεσημεριανό, με την υπόσχεση να τα επιστρέψουν μόλις πάρουν το επίδομα της πρόνοιας» λέει ο κ. Σταύρος Καλλώνης, δάσκαλος του 8ου Δημοτικού Σχολείου Περάματος.
Η Ευγενία ζει με τους γονείς της, όπως και τα τρία μικρότερα αδέρφια της. «Αν δεν υπήρχε οικονομική στήριξη από τους γονείς μου, δεν ξέρω τι θα έκανα» λέει. Όμως ακόμη και αυτό το «σωσίβιο» αρχίζει να ξεφουσκώνει: «Ο πατέρας μου και ο αδερφός μου εργάζονται στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη. Εδώ και δύο χρόνια με το στανιό κάνουν μερικά μεροκάματα».
«Συλλέγονται συστηματικά τρόφιμα από γονείς και δασκάλους των σχολείων, με τα οποία εφοδιάζονται όσοι τα έχουν ανάγκη. Και παρά τη γενικευμένη οικονομική δυσπραγία, όλοι προσφέρουν από το υστέρημά τους σε εκείνον που τον βρήκε πρώτο η μπόρα. Μάλιστα, εν όψει Χριστουγέννων προετοιμάζουμε μεγάλο ανταλλακτικό παζάρι με τρόφιμα, ρούχα, βιβλία και παιχνίδια. Παράλληλα, έχουμε έρθει σε συνεννόηση με φαρμακεία και γιατρούς της περιοχής προκειμένου να αναλάβουν ορισμένους ασθενείς μαθητές, ο αριθμός των οποίων αυξάνεται δραματικά» λέει ο δάσκαλος της έκτης στο 5ο Δημοτικό Κερατσινίου Στέλιος Φωκιανός.
Η σχολική κοινότητα «αναλαμβάνει» κάποιες φορές και τα γενέθλια πολλών παιδιών προκειμένου να μη στερηθούν αυτήν τη χαρά: «Στόχος μας είναι να διατηρήσουμε την κανονικότητα εντός του σχολείου» υπογραμμίζει η δασκάλα της τρίτης του 5ου Δημοτικού Κερατσινίου Ολγα Δαράκη: «Τη στιγμή που το σύμπαν γύρω μας καταρρέει, είναι σημαντικό κάποια πράγματα να παραμένουν σταθερά. Τα παιδιά μας νιώθουν άνετα στο σχολείο, γι' αυτό και εκφράζονται ελεύθερα». Να σημειώσουμε ότι στο τμήμα της, όπως εξηγεί η ίδια, από τους δεκαεπτά μαθητές, οι τέσσερις ανήκουν σε οικογένειες που αντιμετωπίζουν από την έναρξη της χρονιάς οξύ βιοποριστικό πρόβλημα. «Η μία μαμά, μάλιστα, εργαζόμενη μεν, αλλά απλήρωτη για μήνες, σκεφτόταν να βάλει τα παιδιά της σε ίδρυμα μόνο και μόνο για να σιτίζονται» αναφέρει χαρακτηριστικά.
(Τα αποσπάσματα από παλιότερη ανάρτηση).
Τα περιστατικά αυτά κύριοι της Νέας Δημοκρατίας συμβαίνουν στις μέρες μας. Είναι αποτέλεσμα πολιτικών που και εσείς διαμορφώσατε, ψηφίσατε, ασκήσατε. Τα παιδιά αυτά και πάρα πολλά ακόμα ζουν στην Ελλάδα της ευρωζώνης. Στην Ελλάδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης των μνημονίων, της εξαθλίωσης και της παρακμής.
[ΙΟΥΝΗΣ 2012]
