Πριν πολλά χρόνια, ένα παλικαράκι ανέβαινε βιαστικά τις σκάλες του εκλογικού κέντρου της γειτονιάς του. Έψαξε και βρήκε το τμήμα που ψηφίζει και στάθηκε στη σειρά. Ένιωθε να τον πλημμυρίζει μια γλυκιά αγωνία, όπως λίγο καιρό πριν στις μαθητικές εξετάσεις. Έχωνε συνεχώς το χέρι στη δεξιά τσέπη του παντελονιού του και ακουμπούσε ένα διπλωμένο κομμάτι χαρτί σα να ήθελε να βεβαιωθεί πως δεν το έχασε. Κάποια στιγμή ήρθε η σειρά του και πλησίασε στο θρανίο της εφορευτικής επιτροπής. Η καρδιά του χτυπούσε δυνατά.
Με χέρι που σχεδόν έτρεμε ακούμπησε το ολοκαίνουργιο εκλογικό του βιβλιάριο μαζί με την ατσαλάκωτη αστυνομική ταυτότητα μπροστά στον γραμματέα. Πήρε το φάκελο και τα ψηφοδέλτια που του έδωσαν και μπήκε βιαστικά στο μπλε παραβάν. Έβγαλε από την τσέπη του το διπλωμένο κομμάτι χαρτί, το άνοιξε και το κοίταξε για μια ακόμα φορά: ΚΚΕ! Το έβαλε μέσα στον φάκελο και τον έκλεισε καλά. Βγήκε από το παραβάν και κατευθύνθηκε περήφανα προς την κάλπη. Η πρώτη ψήφος του ήταν κόκκινη, κομμουνιστική! Με την ίδια περηφάνια στην ψυχή και στο κορμί, χωρίς αγωνία πια, βγήκε από την αίθουσα κι έτρεξε να βρει τους συντρόφους του στο προαύλιο.
Όλα τα χρόνια που ακολούθησαν την πρώτη μου ψήφο, ο λαός πάντα βρισκόταν μπροστά σε κάλπικα συνθήματα και ψευτοδιλήμματα. Η άρχουσα τάξη, αφού πρώτα τα σχεδίαζε καλά, τα ανέθετε στα κόμματα που την στηρίζουν, με την εντολή να τα επιβάλουν.
Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ το «ο αγώνας τώρα δικαιώνεται», το «ΠΑΣΟΚ ή Δεξιά», το «…και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις», τη θεωρία της «χαμένης ψήφου» κλπ. που επέβαλαν οι δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας και είχαν σαν στόχο την αδρανοποίηση της πλειοψηφίας του λαού που βρισκόταν τότε σε μια αγωνιστική ανάταση και την συρρίκνωση της δύναμης του επικίνδυνου ΚΚΕ, και παραπέρα την περιθωριοποίησή του.
Δεν θα ξεχάσουμε την αμέριστη βοήθεια στους σκοπούς της άρχουσας τάξης, μερίδας της Αριστεράς, της αυτοαποκαλούμενης και «ανανεωτική», την προσπάθειά της για από τα μέσα «άλωση» του ΚΚΕ. Δεν ευοδώθηκαν όμως τα σχέδιά τους.
Δεν θα ξεχάσουμε την «ισχυρή Ελλάδα», τις «μεγάλες στιγμές της πατρίδας» την δεκαετία του 2000 και άλλα «μεγαλεία» που μας οδήγησαν μέχρι εδώ, από κυβερνήσεις κατά κανόνα «σοσιαλιστικές». Κι από κοντά τους, σχεδόν πάντα, στις δημοτικές εκλογές, στα συνδικάτα και αλλού, θα θυμόμαστε τους ροζ παρατρεχάμενους, βασικά στηρίγματα των κεντρικών πολιτικών επιλογών που μας οδήγησαν στην σημερινή κατάσταση.
Απέναντι σ’ όλους αυτούς, όλα αυτά τα χρόνια βρισκόταν το ΚΚΕ, δίπλα μου, στυλοβάτης στους αγώνες για τη λύση των προβλημάτων μου, πάντα ξεκάθαρο στο δρόμο που μου πρότεινε να ακολουθήσω.
Δεν προσπάθησε ποτέ να με ξεγελάσει με αυταπάτες για εύκολες λύσεις που θα με οδηγούσαν αργότερα στο συμβιβασμό και την απογοήτευση. Δεν μου έταξε ποτέ «καλούδια». Αντίθετα, μου έλεγε πάντα την αλήθεια. Αυτό το έκανε πάντα, ακόμα κι εκείνες τις εποχές που, όπως και σήμερα, το «κυρίαρχο ρεύμα» δεν την ευνοεί. Αυτή η αλήθεια (που ποτέ το ΚΚΕ δεν ισχυρίστηκε πως την μονοπωλεί) είναι που «κουράζει» κάποιους φίλους, τους κάνει να αγαναχτούν, αφού δεν βλέπουν τα αποτελέσματα της συνεχούς πάλης των κομμουνιστών μέσα στο λαό να παίρνουν σάρκα και οστά. Και πέφτουν σήμερα στην καλά στημένη παγίδα των κάλπικων ελπίδων και ονείρων που κάποιοι με τέχνη περισσή, είναι η αλήθεια, στήνουν.
Μας κατηγορούν αυτοί οι φίλοι -κάποιοι από αυτούς ψήφιζαν ΚΚΕ για χρόνια, και συμμετείχαμε κάποτε σε κοινούς αγώνες- πως νοιαζόμαστε μόνο για την ιδεολογική μας «καθαρότητα» και δεν ενδιαφερόμαστε για το λαό που υποφέρει, παρά μόνο αν αυτός ενταχθεί στις γραμμές μας. Μας καταλογίζουν πως προτιμάμε να βαδίζουμε, περίπου σαν ιερομάρτυρες, σ’ έναν ουτοπικό δρόμο, μη αντιλαμβανόμενοι τις «μεγάλες ανακατατάξεις» που συντελούνται στην Ελληνική κοινωνία και τον… «άνεμο αλλαγής» που «φυσά πάνω από την Ευρώπη».
Την ίδια στιγμή, ειδικά όσο πλησιάζει η 17η Ιούνη, αυξάνεται ο αριθμός των αριστερών ψηφοφόρων -που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ στις προηγούμενες εκλογές αλλά δεν έκλεισαν οριστικά την πόρτα στο ΚΚΕ- που άρχισαν να αντιλαμβάνονται πια που το πάει ο ΣΥΡΙΖΑ. Βλέπουν τις σκόπιμα ασαφείς θέσεις του, να γίνονται όλο και πιο στρογγυλές, πιο ακίνδυνες, πολλές φορές μέχρι…φιλικές για το σύστημα. Βλέπουν κορυφαία στελέχη του να μην διστάζουν να αποκαλύψουν, πως ο ΣΥΡΙΖΑ πρόκειται να βάλει πολύ νερό στο κρασί του την επόμενη των εκλογών μέρα. Αυτό σημαίνει πολλά για όποιον μπορεί στοιχειωδώς να σκεφτεί, και ας μην εκπλαγούν κάποιοι για όσα θα ακολουθήσουν. Είναι πολλές οι προειδοποιητικές «βολές» που δεχόμαστε…
Μπορώ μετά από τόσα χρόνια διαδρομής να λέω περήφανα πως το κρασί μου το πίνω ακόμα σκέτο. Απολαμβάνοντας τη φυσικότητά του, το βαθύ κόκκινο χρώμα του, το έντονο άρωμα, τη μεστή γεύση του. Ένα κρασί που με τον καιρό γίνεται πιο ώριμο, πιο δυνατό και παράλληλα πιο επικίνδυνο για να «ζαλίσει» αυτούς που πάντα μας ζητούσαν να το νερώσουμε. Και πόσοι ήταν αυτοί που μια ζωή νέρωναν το κρασί τους… Όμηροι στα ψευτοδιλήμματα και τους εκβιασμούς, εξαρτημένοι από ρουσφέτια και μικροθελήματα των βουλευτάδων «τους», φοβισμένοι, κάνοντας μια ζωή υπομονή μήπως κι αλλάξει επιτέλους κάτι στη ζωή τους. Στο τέλος, χάθηκε το κρασί κι έμεινε το νερό, σκέτο και θολό.
Όταν πέρυσι γέμισαν οι πλατείες από αγανάχτηση, είδα χιλιάδες ανθρώπους που έριχναν μούντζες στη Βουλή, να ορκίζονται εκδίκηση στους «πουλημένους πολιτικούς», να «στήνουν» κρεμάλες και να «κόβουν» τις παλάμες τους που τόσα χρόνια ψήφιζαν αυτούς που, έστω τότε ανακάλυψαν πως τους εξαπατούσαν. Τους άκουγα να τσουβαλιάζουν όλα τα κόμματα, όλους τους βουλευτές, έσπευδαν να χωθούν κάτω απ’ την ομπρέλα μιας δήθεν ακομμάτιστης, "ανεξάρτητης" άποψης που ήθελε απλά τους διεφθαρμένους πολιτικούς υπεύθυνους για την κρίση.
Βλέποντας όλα αυτά, είπα τότε σ’ έναν φίλο στην πλατεία Συντάγματος πως μπορώ, τουλάχιστον, να έχω τη συνείδησή μου καθαρή, πως δεν μου έκλεψαν ποτέ την ψήφο εξαπατώντας με. Ότι πέφτω το βράδυ για να κοιμηθώ χωρίς να νιώθω τύψεις. Δεν μπόρεσαν ποτέ να με βάλουν στο χέρι. Δεν έγινα ποτέ μια κουκίδα στον σχεδόν μονόχρωμο κάποτε χάρτη της τηλεόρασής τους, τα βράδια των εκλογών. Εκείνη την ώρα σκέφτομαι πως θα αντέξουμε εγώ και η οικογένειά μου, πως θα αντισταθούμε με περισσότερη δύναμη, πως θα οργανωθούμε καλύτερα, πως θα οπλιστούμε με τα κατάλληλα όπλα για να αντεπιτεθούμε. Έχω ξεκάθαρο στο μυαλό μου ποιους αφήνω πίσω μου και με ποιους συμπαρατάσσομαι, σ’ έναν δρόμο -δύσκολο ναι!- τον πιο δύσκολο, μαζί και τον πιο ελπιδοφόρο. Τον αγωνιστικό δρόμο που προτείνει το ΚΚΕ!
Έναν δρόμο που δεν είναι στη μόδα, δεν τον προβάλουν τα τηλεοπτικά κανάλια, αντίθετα τον κατασυκοφαντούν σε κάθε ευκαιρία. Οι αντίπαλοί μας μας θεωρούν μεν «τίμιους», μας χαρακτηρίζουν «καλά παιδιά» αλλά μας προβάλουν σαν «κολλημένους», σε «οράματα» που «δεν είναι εφικτά σήμερα». Αποσιωπούν σκόπιμα πως εδώ που φτάσαμε, φτάσαμε κάνοντας συνεχείς «εκπτώσεις» και υιοθετώντας τις εκάστοτε λογικές του «εφικτού». Μας χαρακτηρίζουν «περισσότερο απ’ όσο πρέπει ρομαντικούς», μας λένε πως δεν καταλαβαίνουμε πως «οι εποχές άλλαξαν», πως αυτά για τα οποία παλεύουμε δεν γίνονται, ίσως, ούτε στη «Δευτέρα παρουσία».
Επιλέγουμε, λένε, έναν δρόμο μοναχικό αρνούμενοι να συνεργαστούμε με άλλες αριστερές δυνάμεις, για να εμποδίσουμε… την δεξιά του Σαμαρά να καταλάβει την εξουσία. Μπορεί να ξεχάσει κανείς τον ανάλογο εκβιασμό στο παρελθόν; Όταν μας έλεγαν ψηφίστε ΠΑΣΟΚ «για να μην επιστρέψει η δεξιά»; Ποιοι μας εκβίαζαν τότε; Αυτοί που με την ψευτοαριστερή ρητορική και την δεξιά πολιτική τους μας οδήγησαν μέχρι εδώ. Οι προδότες των ονείρων του λαού μας, οι καταστροφείς ό,τι ζωντανού υπήρχε στην κοινωνία, οι βιαστές της ζωής μας, οι χειρότεροι εφιάλτες μας.
Οι κομμουνιστές ποτέ δεν απέφυγαν τις ευθύνες τους και τις δυσκολίες των καιρών που τους καλούσαν. Όταν χρειάστηκε έβαλαν πλάτη για να λευτερωθεί ο λαός, πρόσφεραν τον ιδρώτα και το αίμα τους, πάλεψαν μαζί του για να πάρει τις τύχες του στα χέρια του. Σήμερα βάζουν πλάτη ξανά μαζί με όλους όσους παλεύουν για την ανατροπή του συστήματος που γεννά αυτές τις πολιτικές, τα οδυνηρά αποτελέσματα των οποίων βιώνουμε. Κόντρα στους κάθε απόχρωσης διαχειριστές του, που ψάχνουν για συνεργούς σ’ αυτά που σχεδιάζουν.
Ο λαός ,μπορεί να ελπίζει σήμερα μόνο στο ΚΚΕ, ξέροντας πως δεν θα τον πουλήσει όταν έρθει η ώρα των κρίσιμων αποφάσεων. Σ’ αυτό θ’ ακουμπήσει, από αυτό θα αντλήσει τη δύναμή του. Οι κομμουνιστές είναι αυτοί που όπως πάντα έτσι και τώρα τραβάνε μπροστά, στο εργοστάσιο, στο γραφείο, στο πανεπιστήμιο, στις γειτονιές, στις πόλεις και τα χωριά. Αυτοί που θα εμπνεύσουν, θα οργανώσουν, θα καθοδηγήσουν το λαό στον αγώνα για να αντέξει, να αντισταθεί και να αντεπιτεθεί όταν «σημάνουν οι καμπάνες». Για να ανατρέψουμε –χωρίς…εκλογές- αυτούς που μας κλέβουν το ψωμί, αυτούς που μας θέλουν μια ζωή να σκύβουμε το κεφάλι, φοβισμένοι, γονατιστοί, άβουλοι απέναντι στις ορέξεις τους.
Θα ψηφίσω λοιπόν, για μια ακόμη φορά, το ΚΚΕ!
Έχοντας τη συνείδησή μου καθαρή και ξάστερη. Με βαθιά περηφάνια ότι εκτελώ το ταξικό μου καθήκον. Με αξιοπρέπεια, χωρίς να νιώθω την ανάγκη για δικαιολογίες και επεξηγήσεις. Χωρίς αστερίσκους και υποσημειώσεις. Κόντρα στο «ρεύμα», χωρίς συμβιβασμούς.
Οι δυνατότητες του εργάτη σήμερα είναι περιορισμένες. Συσπείρωση, δυνάμωμα του σωματείου του, εμπιστοσύνη και πάλη από κοινού με τις ταξικές δυνάμεις, υπερψήφιση του κόμματος της τάξης του, του ΚΚΕ. Η ιστορία μας διδάσκει πως τίποτα, ποτέ δεν μας χάρισαν. Με τις διεκδικήσεις, τους αγώνες, τις θυσίες μας, διευρύναμε τους ορίζοντές μας. Έτσι και τώρα. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή, αν θέλουμε να συνεχίσουμε να κρατάμε το κεφάλι ψηλά, από το να δυναμώσουμε ακόμα περισσότερο το ΚΚΕ.
Η διαδρομή που ακολουθούν οι κομμουνιστές και όσοι αγωνίζονται δεν είναι μοναχική. Κανείς δεν ένιωσε μοναξιά στους δρόμους του αγώνα. Η μοναξιά ακολουθεί την απογοήτευση, όταν διαπιστώσεις πως για μια ακόμη φορά σε χρησιμοποίησαν. Όταν καταλάβεις πως αυτά που σου έταξαν ήταν τελικά αυταπάτες, ψευδαισθήσεις και όχι η ελπίδα στην οποία πίστεψες.[ΙΟΥΝΗΣ 2012]
